Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Yes! Δέκα λεπτά σε αγώνα Φόρμουλα 1!

Το "αφεντικό" του καταστήματος εδώ "τρελάθηκε" και σας πουλάει φίκια αλλά... και μεταξωτές κορδέλες! Τα βγάζει στο σφυρί κι όποιος προλάβει... σίγουρα θα ικανοποιηθεί.
Ξεκινώ με λίγη ζούρλα, γιατί κι αυτή χρειάζεται, για να ανεβαίνει η αδρεναλίνη, ασχέτως αν η ανάρτηση καταλήξει σε κάτι μετρημένο και σοβαρό...! Εξάλλου, μετά από την φουρτούνα έρχεται η νηνεμία, μετά από τη διέγερση ακολουθεί η ηρεμία. Έτσι, λοιπόν, να ανεβαίνει αυτή η πολύ χρήσιμη ορμόνη, ώστε να είμαστε σε ετοιμότητα για τη "μάχη ή τη φυγή", όταν αυτό απαιτηθεί, όπως λένε οι ειδικοί!

Μια και μιλάμε για την αγαπητή αυτή ορμόνη, θα συμπλήρωνα ότι παίρνει την ανιούσα κι όταν ασχολούμαστε από δική μας πρωτοβουλία με κάτι ριψοκίνδυνο, το οποίο έχει στο αίμα του ο άνθρωπος από την αρχή της ύπαρξής του. Αρχικά ξεκίνησε να παίρνει το ρίσκο από ανάγκη και να έχει σύντροφό του τον κίνδυνο, όμως στην πορεία τον καθοδηγούσε η περιέργειά του να γνωρίσει τον κόσμο αλλά και τον εαυτό του, τις δυνατότητες, τα όριά του.

Ένα ερώτημα για σήμερα και ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα παιδιά...

Σε τι είδους ριψοκίνδυνο παιχνίδι ή άλλη δραστηριότητα έχετε συμμετάσχει ή θα επιθυμούσατε να συμμετέχετε; 



Πριν συνεχίσω, θα απαντήσω το ερώτημα για μένα. 
Ίσως να το έχετε ήδη υποψιαστεί από τον τίτλο και όσα είπα παραπάνω...
Μα... δέκα λεπτά θα ήθελα, μόνο, να βρεθώ στην πίστα της Φόρμουλα 1...! Να μπορώ για λίγο να έχω αυτή την έξαψη της μεγάλης ταχύτητας, την απόλυτη συγκέντρωση νου και σώματος, τα αντανακλαστικά σε πλήρη διέγερση. Όλα στο "κόκκινο" εν ολίγοις! 
Από παιδί με εντυπωσίαζε η ταχύτητα και παρακολουθούσα πολύ συχνά τέτοιου είδους αγώνες, επιθυμώντας να είμαι εγώ στην θέση του οδηγού, έστω για λίγο.
Πάντα είχα γερά αντανακλαστικά, τα οποία προκαλούσα μέσα στο παιχνίδι και στους άλλους. Βέβαια, με το μοναδικό όχημα που τρέχω πολύ γρήγορα είναι το ποδήλατο, μόλις βρω απλωσιά, γιατί το άλλο τιμόνι δεν το ακουμπώ δυστυχώς πια...

Ακόμα κάτι ριψοκίνδυνο που θα ήθελα να κάνω ήταν να έχω την εμπειρία των πρωτοπόρων στην ιστορία του ανθρώπου, όπως εκείνοι που προσπάθησαν να πετάξουν για πρώτη φορά... παίρνοντας όλο το ρίσκο του άγνωστου και του υψηλού κινδύνου.
Μπορεί να έχω αισθανθεί μέχρι τώρα από κάποια σημεία στην καθημερινότητα και ειδικά την επαγγελματική ως μικρή πρωτοπόρος, όμως αυτό δεν συγκρίνεται με το ρίσκο εκείνων, των πρώτων, που τολμούσαν αυτό που ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ σκεφτεί ή δεν επέτρεπε στον εαυτό του ούτε καν να το ονειρευτεί, από φόβο ή γιατί θα τον χαρακτήριζαν παλαβό.

Η σειρά σας...
...μετά το εξαιρετικό άρθρο και τη μουσική επιλογή, η οποία έχει κάτι επιπλέον να πει. 



Το άρθρο είναι από τη σελίδα των εκπαιδευτικών ΑlfaVita κι έχει τίτλο (κλικ επάνω, για να μην έχω εδώ κατεβατά):







Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Γυμνό ντουέτο



Γυμνό ντουέτο
 (Δοσμένο μέσα από τέσσερις κινήσεις, τέσσερα εντεκάρια)
 
Αλάθητο
Το σώμα
Ανθίζει στο κάλεσμα.
Φορώ τη γύμνια σου.
Ηδονή!

Ελεύθερη
Η ψυχή
Γαληνεύει σαν άγγελος.
Εισχωρώ στη δική σου.
Ευτυχία!

Πλανεμένος
Ο νους
Φαντασιώνεται το άπειρο.
Διεγείρω κάθε σου κύτταρο.
Έκσταση!

Αναπότρεπτη
Η ένωση
Συγκλονίζει τη σάρκα.
Δανειζόμαστε τούτη τη στιγμή.
Αιωνιότητα!










@ Το ποίημα είναι γνωστό στους παλιούς αναγνώστες εδώ και έχει αναρτηθεί ξανά παλαιότερα μαζί με άλλες δημιουργικές μου απόπειρες, όπως είχε πρωτοδημοσιευθεί στο blog στης φίλης Αριστέας (κλικ εδώ). Το θυμήθηκα με αφορμή την έναρξη του 18ου Συμποσίου ποίησης, που διοργανώνει η ίδια αγαπημένη και αεικίνητη φίλη. Είπα, λοιπόν, να το τιμήσω ιδιαιτέρως, μια και είναι από τις πολύ ξεχωριστές προσπάθειες που έχω κάνει και νομίζω ότι του αξίζει να αναρτηθεί μόνο του.
Άσε, που είναι σαν να κάνω έναρξη του συμποσίου άτυπα και επειδή πιθανόν δεν θα μπορέσω να συμμετέχω ετούτη την φορά.
Μετά από αυτή μου την ποιητική απόπειρα πάνω στο θέμα του γυμνού και της γύμνιας, αισθάνομαι ότι δεν έχω να πω κάτι άλλο... ;-)
Α, και ο σχολιασμός σε ετούτη την ανάρτηση είναι μάλλον περιττός, εφόσον έχει σχολιαστεί το συγκεκριμένο πολλάκις και με εξαιρετικά μάλιστα σχόλια, για τα οποία ευχαριστώ θερμά όλους!

Μπορεί ο επισκέπτης του Cafe να διασκεδάσει με τις μουσικές επιλογές, που αυτή την φορά ίσως αποτελούν έκπληξη, αφού είναι λίγο κόντρα σε ό,τι θα περίμενε κανείς να συνοδεύσει ετούτο το ποίημα. Θα τις έλεγα "ραδιοφωνικές" επιλογές...

@ Ίσως ένα πιο ταιριαστό...          Alexander Tarasov - Touch





Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Το κλάμα ένδειξη αδυναμίας ή δύναμης;


Λέγανε οι παλιοί αλλά και πολλοί ακόμα και σήμερα ότι "οι άντρες δεν κλαίνε πια", επιβάλλοντας δια μέσω του λόγου αυτού άμεσα την εικόνα του δυνατού και σκληρού ανθρώπου, πολύ περισσότερο την ταύτιση του ανδρισμού με τη μη έκφραση του συναισθήματος και ειδικά με αυτό τον τρόπο.

Στην εποχή μας θεωρείται ίσως πραγματική ντροπή ή ακόμα χαρακτηρίζεται από πάρα πολύ κόσμο ως γραφικό το να δείχνει κανείς τη συναισθηματική του φόρτιση κλαίγοντας.

Ποιος όμως έχει το δικαίωμα να ορίσει τι είναι καλό για τον καθένα και για το πώς θα διαχειριστεί το συναίσθημά του; Κανείς πέρα από τον ίδιο. Αυτό ας υπάρχει ξεκάθαρο μέσα μας, πριν θέσουμε σε αναστολή ό,τι πηγαίο κι αυθόρμητο τολμήσει να ζητήσει διέξοδο στο φως. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που είδα άντρες να κλαίνε μπροστά μου σαν παιδιά. Είναι κάτι που με συγκλονίζει θα έλεγα και φυσικά όχι μόνο για τους άντρες αλλά και για τις γυναίκες και όλους - δε συζητώ για τους ηλικιωμένους. Είναι τόσο συγκινητικό, απόλυτα ανθρώπινο και τρυφερό να συμβαίνει, βλέποντας απέναντί σου να ανοίγει η ψυχή και να αφήνεται στα δικά σου χέρια. Κι εσύ με απόλυτη ευαισθησία να την φυλάς στις παλάμες σου ως κάτι πολύτιμο, πάντα με ενσυναίσθηση και ευθύνη.

Άνεργοι πατέρες μαθητών μου να έρχονται για ενημέρωση σχετικά με την πρόοδο των παιδιών τους κι εκεί να λυγίζουν και να τους παίρνουν τα κλάματα, διότι ένιωθαν ντροπή που δεν μπορούσαν να προσφέρουν στο σπιτικό τους όπως πριν, που έπρεπε να ζητήσουν χαρτζηλίκι από τη γυναίκα τους, που την έτρωγαν οι δρόμοι για να βγάλει τον επιούσιο, που δεν ξέρανε αν θα υπάρχει πιάτο γεμάτο την άλλη μέρα. Ναι, γιατί εκείνοι μαγείρευαν, αλλά αγωνιούσαν αν θα είχαν τα υλικά για την κατσαρόλα τους. Άλλοι να φεύγουν για την επαρχία ή το εξωτερικό μόνοι, εγκαταλείποντας την οικογένεια, προκειμένου να πάνε μακριά να καλύψουν την ντροπή, την θλίψη και την αγωνία τους και ίσως με την ελπίδα να βρουν ένα καλύτερο μέλλον για όλους. Καθηλωτικές εικόνες.
Το ίδιο συναίσθημα, ίσως πιο ήπιο αναδύθηκε, όταν έτυχε να είμαι μάρτυρας αντίστοιχου ανοίγματος με τη βοήθεια του βουρκώματος και των δακρύων έπειτα από μια απώλεια που είχαν άντρες φίλοι, οι οποίοι εξέφραζαν τον πόνο τους μέσα από αυτή τη λυτρωτική διαδικασία.

Ξεκίνησα με αναφορά στους άντρες, γιατί η κοινωνία έχει περάσει το αυστηρό πρότυπο του ισχυρού και ανέκφραστου αρσενικού σε όποια συνθήκη βρεθούν. Κι ας μην το παραδεχόμαστε, η πράξη αυτό αποδεικνύει μέσα από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Λες και κι εκείνοι δεν είναι άνθρωποι που υποφέρουν ή συγκινούνται κι έχουν δικαίωμα στο κλάμα. Αν κατά λάθος συμβεί, θα υποστούν τον χλευασμό και την απόρριψη.



Στις γυναίκες είναι σχετικά πιο εύκολο να κλάψουν με οποιαδήποτε αφορμή, είναι θα λέγαμε περισσότερο στην φύση τους, λόγω ίσως της μεγαλύτερης ευαισθησίας που τις διακρίνει - και των ορμονών τους - χωρίς να σημαίνει αυτό ότι ισχύει για όλες. Η κοινωνία πάντως τους δικαιολογεί άνετα μια τέτοια στάση σε σχέση με τους άνδρες. Μην ξεχνάμε ότι έχει γράψει ιστορία η εκμετάλλευση αυτής της εξωτερίκευσης του συναισθήματος, προς όφελός τους. Σκάει το δάκρυ κορόμηλο και η επιτυχία σε ό,τι έχει βάλει ο νους τους πιθανόν μπαίνει πιο εύκολα στο τσεπάκι τους. Μια συμπεριφορά που εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει και με θυμώνει. Τα ψεύτικα "χαϊδέματα" και η πονηριά με ενοχλεί αφάνταστα. 

Το ζήτημα είναι να μπορεί να κλαίει κανείς φυσικά και αβίαστα χωρίς κόμπλεξ, να του βγαίνει αληθινά και να το επιτρέπει δίχως τον φόβο της αντίδρασης των άλλων. Να τολμά να εκθέσει την ψυχή του. Θέλει αρκετή γενναιότητα και δύναμη να το κάνει κάποιος σήμερα στην εποχή του ατομισμού και του αψεγάδιαστου προφίλ. Σε μια εποχή που η περίπτωση του κλάματος δημόσια γίνεται πάραυτα αντικείμενο προς πώληση από τα ΜΜΕ. Δήθεν εκστασιασμένοι και υποκριτικά συντετριμμένοι γελοιοποιούν οποιαδήποτε τραγική στιγμή των ανθρώπων, λειτουργώντας απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις σαν εξωγήινοι, που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ουσιαστικά τι μπορεί να σημαίνει όλο αυτό μπροστά στα μάτια τους. 

Προσωπικά από την παιδική μου ηλικία δεν ήμουν από τους ανθρώπους που έκλαιγα εύκολα, μάλλον σπάνια. Δεν είχα την άνεση να το πράξω, θεωρώντας ότι είμαι δυνατή, οπότε δεν υπήρχε λόγος να δείξω την ευσυγκινησία μου - που υπήρχε - με τέτοιο τρόπο. Συνήθως έβγαινε προς τα έξω η μάσκα του παγώματος. 

Μια φορά, πριν από πολλά χρόνια, συνέβη σε κάποια συντροφιά να κλάψω σιωπηρά κι ανέλπιστα αυτό εκτιμήθηκε τόσο πολύ ειδικά από τους άντρες της παρέας, που τότε αντιλήφθηκα πως δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοιου είδους αυθόρμητες κι ειλικρινείς αντιδράσεις από τον γυναικείο πληθυσμό που γνώριζαν. 
Αυτό όμως μου έδωσε κι εμένα ένα μήνυμα. Πως μπορώ να αφεθώ και να φέρω στο φως αυτή την πλευρά μου, δίχως να φοβάμαι μήπως εμφανιστώ τρωτή στους άλλους. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα εκεί ότι το να κλάψει κανείς μπροστά σε άλλους δείχνει θάρρος και δύναμη. 

Στην πορεία της ζωής μου ήρθαν στιγμές τέτοιες που το κλάμα αποτέλεσε λύτρωση έπειτα από το ισχυρό πάγωμα του σοκ ή της απέραντης θλίψης. Ήταν οι στιγμές που σου φανερώνεται ο θησαυρός που κρύβεται, όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να κλάψει, ακόμα και γοερά, ακόμα και στα πρόθυρα της ολικής κατάρρευσης, όχι μόνος όπως έκανες πάντα, αλλά και μπροστά σ' εκείνους τους ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις οικεία. Την πρώτη φορά που συνέβη αισθάνθηκα αυτή την απελευθέρωση της ψυχής από τον πόνο, που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει. Οι άλλοι ήταν δίπλα συμπαραστάτες σε αυτόν τον προσωπικό αγώνα.

Η περηφάνια, η δύναμη, η αντοχή στα δύσκολα θέλουν κι αυτές το μέτρο τους, αφού κανείς μας δεν είναι σούπερ ήρωας, όπως νόμιζα μέχρι πριν μερικά χρόνια. 
Η ευαισθησία και το κλάμα είναι σπουδαίοι σύντροφοι στην ζωή μας και μάλλον γνώρισμα των δυνατών ανθρώπων, οι οποίοι σέβονται αυτούς τους συντρόφους και πάνω από όλα τον εαυτό τους. Το μυστικό είναι η ισορροπημένη σχέση μαζί τους.










Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Ερωτικά γράμματα και μια αθυροστομία


Θα αναρωτιέται κανείς διαβάζοντας τον τίτλο τι ιδέα ήρθε πάλι μέσα στο αγύριστό μου το κεφάλι...
Απλά θα συνεχίσω την προηγούμενη ανάρτηση με έναν δικό μας ποιητή και την ερωτική του πλευρά, η οποία μου ήταν άγνωστη και έπεσα κατά λάθος επάνω της...! Τι μόνο ο Neruda θα είναι ερωτικός; Ας κάτσουμε καλά! Ο λόγος γίνεται για τον Σεφέρη, επίσης βραβευμένο με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, και τα ερωτικά γράμματα που έγραφε στην αγαπημένη του Μαρώ (Σεφέρης και Μαρώ Αλληλογραφία (1936-1940), Εκδ. Βικελαία Βιβλιοθήκη, Δήμος Ηρακλείου, 1989).
Μπορώ να πω ότι με εξέπληξε η ερωτική γραφή του και θέλησα να μοιραστώ εδώ ορισμένα μέρη από εκείνα τα γράμματα .

Το ζήτημα είναι ότι θα μοιραστώ και μια αθυροστομία, από κάποιον τοίχο του fb, που μάλλον είχε πολλά να μου πει... Συνδυάζω, λοιπόν, την αίσθηση του ποιητή με την δική μου, την ομορφιά (ακόμα και μέσα από τον πόνο) και τον ρομαντισμό με την πικρή γεύση και τον προβληματισμό.
Θα αποζημιώσω για το αλλοπρόσαλλο τούτης της ανάρτησης, όποιον μπει στη διαδικασία να ασχοληθεί μ' αυτό, με μουσική ηρεμίας και μεγάλης διάρκειας, πάντα αν την έχει ανάγκη.

  
Από τα γράμματα του Σεφέρη προς την αγαπημένη του...
(Η τέχνη και η διανόηση στην δική του ζωή)
Πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω -γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι το δικό μου- δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα. Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου. [Πηγή: www.doctv.gr]
Πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω -γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι το δικό μου- δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα. Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου [Πηγή: www.doctv.gr]
"Πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω - γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει κι όχι το δικό μου - δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα. Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου." 

"Αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή, αν μπορώ να σε κάνω να νιώσεις ότι έχουμε κάτι μέσα μας που είναι μεγάλη αμαρτία να το εξευτελίζουμε, θα είναι αρκετό. Κι αυτά όλα που σου γράφω, τόσο ήρεμα τώρα, με κάνουν να συλλογίζομαι πώς είναι δυνατό να μην είναι κανείς απάνθρωπος, όταν είναι απάνθρωπη η ζωή."

"Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσα να αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή μου και τη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι οι άλλοι μου δρόμοι έξω από αυτόν τον πόνο, είναι κομμένοι. Πως μόνο απ' αυτόν μπορώ πια να περάσω. "

"Μου φαίνεται πως κάθε γράμμα είναι το τελευταίο, και πως, αν δε σου δώσω ό,τι μπορώ να σου δώσω σε μια στιγμή, δε θα μπορέσω να σου το δώσω ποτέ." 

"Όταν πάει κανείς να πάρει μια μεγάλη απόφαση, ποτέ δε μπορεί να τα δει όλα. Βλέπει έναν κύκλο σαν το μισοφέγγαρο, μισό φωτεινό και μισό σκοτεινό. Πάνω στο φωτεινό μέρος βάζει όλη τη λογική. Πάνω στο σκοτεινό όλη του την παλικαριά και την πίστη."

"Αν είχα χρήματα, λες. Μα αν είχα οτιδήποτε από αυτά που δεν έχω, δεν θα είχα εσένα. Έτσι αγαπώ όλη μου τη ζωή γιατί ήρθε ως εσένα, τέτοια που ήταν κι όχι άλλη."

"Πόσα πράγματα που έχω να σου πω ή να σου δείξω και που δε μ' άφησε η λαχανιασμένη ζωή μας."

"Αν μπορούσα να σου δώσω μια μικρή χαρά, πρέπει να σου τη δώσω αμέσως. Μακάρι κάθε μέρα να μπορούσα. Κάθε μέρα ως την τελευταία στιγμή. Μ' έκανες να σκεφτώ ένα πράγμα που σκεπτόμουν πολύ λίγο άλλοτε, την ευτυχία." 

"Θα ήθελα τρεις μέρες κοντά σου χωρίς λέξη. Λέξη..."

"Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ' αγαπώ." 

"Και μαζί να ήμασταν από το πρωί ως το βράδυ, δε θα έφτανε. Θα έπρεπε να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Κι όλα αυτά είναι υπερβολικά φρικαλέα για να μ' αρέσουν."

"Ξέρεις πόσο πολύ είναι για μένα οι λίγες στιγμές μαζί σου;" 

"Είμαι πονεμένος σ' όλες τις μεριές και στο σώμα και στο πνεύμα. Δεν μπορώ να κάνω έναν συλλογισμό στοιχειώδη χωρίς να 'ρθεις ξαφνικά να τον κόψεις."

"Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ' εκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη." 




Από τον τοίχο του fb η αθυροστομία που στάθηκε κάπως μέσα μου...

"Καμιά φορά χαμογελάμε, για να μην τα γαμήσουμε όλα!" 

Ένας σχολιαστής από κάτω έγραψε: "Κανονικά πρέπει πρώτα να τα γαμήσουμε όλα και μετά να χαμογελάμε..." 



Γλυκιά μουσική με εικόνες από τη θάλασσα της λύτρωσης...



Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Από τα ερωτικά του Pablo Neruda


Μια γλυκιά εισαγωγή στο φθινόπωρο, που μόνο καλοκαίρι μοιάζει...
Ή αλλιώς, δεν έχω χρόνο να γράψω κάτι δικό μου και ψάχνω δικαιολογίες!
Μα κι όσα επέλεξα έχουν την ομορφιά τους, καθώς απαλύνουν την πανηγυρική μας είσοδο στη ρουτίνα της εργασιακής καθημερινότητας και πολλών άλλων υποχρεώσεων. Τα πολλά σούρτα φέρτα και οι χαλαρότητες κομμένα...

Ένας ελαφρύς περίπατος μέσα από διάσπαρτους ερωτικούς στίχους που ξεχώρισα από τον ευαίσθητο και βαθιά συνειδητοποιημένο ποιητή του λαού του, του λαού της Χιλής, κι όλου του κόσμου, τον Pablo Neruda. Του μαθητή - στο γυμνάσιο - της Gabriela Mistral, στην οποία έγινε αναφορά εδώ πριν λίγες μέρες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε τούτη την ζωή!



"Από τα χείλια ως τη φωνή κάτι όλο χάνεται.
Κάτι φτεροκοπάει, του τρόμου κάτι και της λησμονιάς.

Έτσι, να, σαν δίχτυα που δεν δύνονται να κρατήσουν το νερό"


"Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
"


"Την ώρα όπου ο άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ' αγαπάω,
κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τα δαμάσκηνα του στόματός σου."



"Με μικρά χι τσεκάριζα πυρπολημένους τόπους 
στον γαλατένιο άτλαντα του κορμιού σου επάνω."

"Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές."



"Εσύ να σείεσαι απ' τις ρίζες σου όλες
και να χιμάω εγώ απ' τις χαίτες των κυμάτων μου όλων!"


"Γεννιέται η ψυχή μου κι ανασταίνεται
στις όχθες των μαύρων ματιών σου
τα δε μαύρα μάτια σου είναι φυλάκιο
στη μεθόριο της χώρας των ονείρων."


 
"Πόσο έχεις στ' αλήθεια πονέσει,
ώσπου να 'βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη"



"Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει."

"Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες στη δική σου σιωπή."







Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Μια ιδιόρρυθμη νυχτερινή ενδοσκόπηση




Απόψε η δυσθυμία (αλλιώς κακοκεφιά) δίνει το κακόγουστο παρατεταμένο κονσέρτο της.
Ήρθε απρόσκλητη, με θρασύτητα να απλώσει ράθυμα τα μουσικά όργανα της ορχήστρας της.
Κι εσύ της επιτρέπεις, από περιέργεια ν’ ακούσεις τον ιδιόρρυθμο σκοπό της.
Γιατί;  
Ακόμα δεν έμαθες ότι η άτιμη η περιέργεια δρα ύπουλα και σκοτώνει τα αιλουροειδή που εξακολουθούν να προκαλούν την τύχη τους;  
Μα αν κοιμάσαι τον ύπνο του αφελούς, τότε μακάρια πέφτεις στην καλοστημένη παγίδα. Δεν έφτανε μόνο αυτό, ορισμένα μουσικά όργανα έχουν κέφια για διάλογο μαζί σου. Εσύ δεν χάνεις ευκαιρία να τ’ ακολουθήσεις στον επίμονο κουτσομπολίστικο ρυθμό τους.
Το έχεις ανάγκη ε;

Κι αρχίζει ο χορός των αδιάκριτων ερωτήσεων και ενοχλητικών παρεμβάσεων...

- Καλέ, εσύ δεν ήσουν που το έπαιζες άνετη κι έτοιμη για αλλαγές, που έβαζες εξισώσεις με πολλούς αγνώστους να λύσουμε με αυτοπεποίθηση, σαν άριστα μαθητούδια; Τις έλυσες; είπε με ειρωνεία και μπόλικη ξινίλα το βιολί.

- Ε, δεν έκατσα άπραγη. Μπορεί να μην κατάφερα αρκετά από αυτά που ήθελα ν’ αλλάξουν στο περιβάλλον μου, όμως άλλαξα σε μεγάλο βαθμό μέσα μου. Αυτό δεν είναι κάτι;

- Ναι, εντάξει, δε λέω ότι είναι εύκολο ν’ αλλάξεις μεμιάς, γιατί αν δεν τρομάξεις εσύ, τρομάζουν οι άλλοι, απάντησε το βιολί με σημαντικά ίχνη πλέον κατανόησης.

- Μα κάποιοι τρόμαξαν με τις αλλαγές μου, δείχνοντας μάλιστα μεγάλη αντίσταση σε αυτό που έβλεπαν να εξελίσσεται καθημερινά μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Λογικό, αλλά ως ένα σημείο, μια και ο άνθρωπος βαλτώνει, αν δεν βελτιώνεται ή δεν ακολουθεί αυτό που του λέει η εσωτερική του φωνή, με αποτέλεσμα να αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο και κατ’ επέκταση για τους άλλους.

- Πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες έπιασες; μπήκαν ορμητικά στη συζήτηση όλα τα κρουστά μαζί. Μα οι άλλοι ίσως αγαπούν τον παλιό σου εαυτό κι αυτό θέλουν να έχουν στην ζωή τους.

- Μήπως βολεύονται καλύτερα με τον παλιό μου εαυτό; τους απαντώ λίγο εκνευρισμένα. Ο εαυτός μου ανήκει σε μένα και σε κανέναν άλλο, οπότε δεν έχουν να ορίσουν τίποτα ή να διαμαρτυρηθούν, εφόσον δεν τους προσβάλει ή δεν τους προκαλεί κανένα κακό η οποιαδήποτε μεταβολή μου σε σκέψεις, δράσεις και... αντιδράσεις. Αυτό που κατά βάθος τους ενοχλεί είναι ότι κάποιος ταράσσει τους τέλεια γι’ αυτούς σχεδιασμένους κύκλους τους.

- Καλά, όλο παντιέρες σηκώνεις και το παίζεις επαναστάτρια της φακής! Σιγά μη σκίσεις κανένα καλσόν! ήρθε να προσθέσει με θράσος και έντονα δηκτικό ύφος το τρομπόνι. Όλο φεύγεις, όλο κάποτε θα το κάνεις μας λες..., όλο να σώσεις τον κόσμο θες. Ναι, καλά, όλο στον δρόμο είσαι σε κατάσταση ωτοστόπ! Λίγο πιο κάτω πήγες και... κάτι έκανες τώρα.

- Κάποιες αποφάσεις δεν εξαρτώνται μόνο από το τι επιθυμούμε καθαρά εμείς, αλλά και οι άλλοι που μοιράζονται την ζωή τους μαζί μας ή όσοι έχουν εξουσία που δεν είναι στα δικά μας χέρια. Επειδή δεν γνωρίζει ποτέ κανείς τι θα του φέρει το αύριο παρακάτω, κάνει ένα βήμα κι ας μην είναι το μεγάλο που είχε αρχικά ως στόχο και καημό. Μπορεί στη συνέχεια να κατορθώσει άλλο ένα μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Το σημαντικό είναι να μην παραμείνει αδρανής και απλά κλαίει τη μοίρα του. Ακολουθεί υπομονετικά και επίμονα τον δικό του βηματισμό, εκείνον που του επιτρέπουν οι συνθήκες στις οποίες ζει και... κάτι παραπάνω. Το μυστικό είναι να μην αφήνει να περνά στη λήθη αυτό που αγαπά και να το κυνηγά μέσα από κάθε ευκαιρία. Α, και τα καλσόν δεν τα σκίζω, γιατί προσέχω... Μερικά πράγματα απαιτούν λεπτούς χειρισμούς από επιδέξια χέρια.

- Μμμ, τώρα μάλιστα! Είδαμε την επιδεξιότητα του Κόναν του βαρβάτου, που μπαίνει και σαρώνει όποιον βρει μπροστά του... αχαχαχα! μπήκε στον πρόστυχο χορό κορδωτά η τούμπα

  
- Α, για να σου πω, ανθρωποπνίχτρα, που χρειάζεσαι τόνους αέρα για να ακουστείς και αβίαστα κρίνεις τους άλλους! Όποιος είναι απ’ έξω, γιατί δεν έχει κοιτάξει ποτέ τι κάνει ο ίδιος, ξέρει πολλά να ξεστομίζει! Και ο πιο ευγενικός και ήρεμος άνθρωπος έρχονται στιγμές που θα χάσει τον έλεγχο για διάφορους λόγους, με αποτέλεσμα να φερθεί άκομψα ή ακόμα και άδικα σε κάποιον άλλο. Ίσως να περάσει σε κινήσεις αταίριαστες με αυτό που τον χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα, όμως πάντα θα υπάρχει κάποιος λόγος, χωρίς να σημαίνει ότι λειτούργησε έτσι διότι ήθελε να βγάλει απωθημένα πάνω σε κάποιον άλλο. Ναι, συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους αυτό, να ξεφορτώνουν όλες τις δολοφονημένες ανάγκες κι επιθυμίες τους, τις στενοχώριες, τους φόβους, τα άγχη και τον θυμό τους πάνω σε όποιον είναι το πιο εύκολο θύμα ή στη χειρότερη σε όποιον βρουν μπροστά τους.
Ναι, θύμωσα, τώρα! Ο θυμός επίσης είναι υγεία, αρκεί να μην είναι μόνιμος και καταστροφικός.
Μπορώ και να θυμώνω, λοιπόν, όπως έχω δικαίωμα να κάνω λάθος και να ζητώ ειλικρινά συγγνώμη, όπως έμαθα να συγχωρώ όταν κάποιος με βλάψει με κάποιο τρόπο, αλλά θέλει πραγματικά να επανορθώσει.

- Μα σαν να έχει δίκιο, συνηγόρησαν οι βιόλες και τα βιολοντσέλα σ’ ένα αργόσυρτο μουρμουρητό. Έτσι είναι οι άνθρωποι, αφού έχουν αδυναμίες και κάνουν σφάλματα, αλλιώς θα ήταν θεοί.

- Καλό θα είναι να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας, πριν ασκήσουμε κριτική σε κάποιον άλλο και φυσικά πολύ περισσότερο πριν αρχίσουμε τις επικρίσεις. Ίσως θα πρέπει να γνωρίζουμε για ποιο λόγο τις εκφράζουμε, είπε με σοβαρό ύφος το κοντραμπάσο.

- Δηλαδή, ψάχνεις δικαιολογίες, κυρά μου, για να καλύψεις τις εγωιστικές σου συμπεριφορές... εμφανίστηκε αφυπνιστικά ένα από τα τύμπανα, για να δώσει πάλι ζωντάνια στον ρυθμό της συζήτησης. Νομίζεις ότι έχεις όλη την άνεση να περνάς σαν οδοστρωτήρας στις ψυχές των άλλων κι έπειτα με ένα γλυκό συγγνώμη ψέκασες, σκούπισες, καθάρισες! Εμ , δεν είναι έτσι, μάτια μου! Πλησιάζουμε με σεβασμό και προσεχτικές κινήσεις τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων που σχετιζόμαστε με κάποιο τρόπο μαζί τους.

- Έτσι είναι, έτσι, έτσι! ήχησαν πανηγυρικά τα υπόλοιπα τύμπανα, παίρνοντας ικανοποίηση από τούτη την χαιρέκακη αντίδρασή τους. 


- Ίσως να υπάρχει ένα μέρος δίκιου σε όσα λέτε, καθώς ο εγωισμός είναι ένα τέρας που έχει να παλέψει μέσα του κάθε άνθρωπος, τους απάντησα ήρεμα. Σε άλλους είναι παραφουσκωμένος δράκος που καταβροχθίζει ή κατακαίει όσους περάσουν δίπλα του και σε άλλους είναι μια μεγαλόσωμη σαύρα που έχει δυσάρεστη όψη, όμως είναι άκακη. Η έννοια μου είναι να μην επιτρέπω στη σαύρα να μετατρέπεται σε δράκο, αφού όλοι ξέρουμε ότι είναι πανεύκολη αυτή η μεταμόρφωση, αν αφεθούμε στις παρορμήσεις μας. Εκεί ξεχνάμε όσα καλά έχουν συμβεί, τα οποία έχουμε απολαύσει και εστιάζουμε μόνο στο ένα άσχημο που θα λάβουμε από τον άλλο. Παύει να μας ενδιαφέρει το «γιατί» περνώντας σε συμπεριφορές με τη μορφή καταιγίδας, που ίσως καταλήξουν σε ωραιότατες, και για εκείνη την ώρα μόνο, χορταστικές διαγραφές. Διαγραφές, τις οποίες αξίζουν τελικά εκείνοι που έχουν τον δράκο πάντα ελεύθερο και δίνουν συχνά στενοχώρια και πόνο στους γύρω τους, ειδικά σε αυτούς που τους αγαπούν και είναι πάντα κοντά τους. Αν σε νοιάζει ο άλλος, είσαι εκεί, ανησυχείς για ποιο λόγο φέρεται παράξενα, ρωτάς και μαθαίνεις. Αλλιώς, μένεις αγκαλιά με τον «τέλειο» εαυτό σου, να τον φτύνεις στον καθρέφτη μην τον ματιάσεις και τον χάσεις και αυτόν!

- Γνώρισε, αποδέξου τον εαυτό σου, αγάπησέ τον όπως είναι πραγματικά, κάνε όποιες αλλαγές κρίνεις ότι θα σε εξελίξουν, αλλά μη μένεις εγκλωβισμένος μέσα σ’ εκείνον, πρόσθεσε με τον μαγικό του ήχο το φλάουτο, επαναφέροντας την τάξη και την ησυχία στην ορχήστρα.

- Ναι, μόνο τότε θα είναι σε θέση κανείς να αποδεχτεί τον Άλλο - τον διαφορετικό, να τον συγχωρέσει, να σταθεί πλάι του όπως αρμόζει σε κάθε περίσταση, να συμβιώσει με αρμονία, ακόμα και να τον αγαπήσει ειλικρινά χωρίς όρους και όρια, έκλεισε με διακριτικότητα την κακόγουστη μουσική συμφωνία - διαφωνία η ρομαντική, σοφή άρπα.


Μετά τα τελευταία της λόγια προσκάλεσε τον μαέστρο, που είχε αφήσει τα όργανα να αυτοσχεδιάσουν, να περάσει στο σύνθημα για το φινάλε της αποψινής βραδιάς. Δίνοντας ραντεβού για μια επόμενη εποικοδομητική, μουσική συνάντηση.
Η δυσθυμία υποχώρησε, αφήνοντας περιθώριο στον προβληματισμό να μείνει κάμποση ώρα μέχρι να γείρουν απαλά τα βλέφαρα.
Αύριο είναι μια άλλη μέρα, μία μέρα μοναδική, όπως όλες.
Ίσως καταφέρουμε να είμαστε πιο δίκαιοι με τον εαυτό μας και με τους άλλους.