Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Από μια δασκάλα μιας άλλης εποχής



Εκεί που ήμουν χαμένη στις ποικίλες υποχρεώσεις, ευθύνες, ανησυχίες, κάποιες στενοχώριες και τσαντίλες, έρχεται ως "από μηχανή θεός" το γελαστό μπουκλωτό και μου κάνει το καλύτερο δώρο που μπορεί να μου κάνει ένας άνθρωπος, να με σκεφτεί έτσι στα ξαφνικά και να μου προφέρει κάτι με την καρδιά του, και ως δια μαγείας πήρα ανάσα χαράς και αισιοδοξίας. Πόσο αν αυτό το δώρο αφορά στην επαγγελματική μου ιδιότητα, γιατί υπάρχει μια μοναδική αγάπη εδώ.
Μου έστειλε ένα λυρικό και παθιασμένο ποίημα της βραβευμένης με Νόμπελ Χιλιανής  Γκαμπριέλα Μιστράλ.
Μιας δασκάλας μιας άλλης εποχής που έχει να πει πολλά θεμελιώδη "μυστικά" για τον εκπαιδευτικό οποιασδήποτε βαθμίδας κι οποιασδήποτε εποχής. Μια προσευχή, ένα μάθημα για όλους, όσοι είμαστε ενεργοί στην εκπαίδευση.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα μας που με συγκίνησε με αυτή της την κίνηση. Με τιμά απίστευτα που όταν διάβασε αυτό το ποίημα ήρθα στον νου της, όπως και κάποιοι άλλοι αγαπημένοι γνωστοί της δάσκαλοι.

Ας υποδεχτούμε τη νέα σχολική χρονιά με αυτό, δίνοντας το στίγμα της. Η βάση όλων είναι αυτός που κρατά στα χέρια του ένα βαρύ φορτίο, το μέλλον των παιδιών, το μέλλον της κοινωνίας. Ας μην είναι μόνος στο δύσκολο έργο του, αλλά ας πιστεύει βαθιά και στον εαυτό του και σ' αυτό που έχει αναλάβει.


Η προσευχή της δασκάλας 

Θεέ μου, Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω•
που φέρω την ιδιότητα του δασκάλου,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη γη.

Δώσε μου μοναδική αγάπη για το σχολειό μου•
τόση που, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, να μην μπορούν
να κλέψουν την τρυφεράδα απ’ τις στιγμές που ζω.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτόν τον ανομολόγητο πόθο
για ικανοποίηση που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της δυσφορίας
που νιώθω όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αδιαφορία και να μην θλίβομαι
για τη λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές
τα παιδιά που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βοήθησέ με να πετύχω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
ώστε να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας για το σκοπό μου.

Δώσε στο δημοκρατικό σχολειό μου
τη λάμψη που σκορπίζεται
όταν τα ξυπόλυτα παιδιά μου τρέχουν.

Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου•
κάνε με αδιαπέραστη σε ό,τι μπορεί
να μην είναι αγνό,
σε κάθε πίεση που δεν συντονίζεται
με τη θερμή θέλησή σου για τη ζωή μου.

(….)
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.

Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Βελάσκεθ,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.









Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Αν ποτέ ξεχάσω, θύμισέ μου...

Εμπνευσμένο το σημερινό από ένα γλυκό κι αισιόδοξο τραγούδι αλλά και από την ίδια την ζωή.
Με λίγα λόγια, γιατί όταν καταφέρνει κανείς,  να συγκεντρώνει όσα θέλει να πει  σε ελάχιστες ουσιαστικές λέξεις, έχει αφήσει με διεισδυτικότερο τρόπο το μήνυμά του στους άλλους. Μια παλιά μου ικανότητα, που στην πορεία κάπου χάθηκε... Ευτυχώς, τη βρίσκω πού και πού!

Μέσα από τους στίχους του τραγουδιού κι άλλα δικά μου...

Επειδή άνθρωποι είμαστε και ξεχνάμε!
Αν ποτέ, λοιπόν, ξεχάσω, θύμισέ μου τα πιο τρελά μου όνειρα, τις ευτυχισμένες μέρες, τις μαγικές νύχτες, τα δάκρυα στα μάγουλά μου, την ανιδιοτελή προσφορά, την χαρά από αυτό το δόσιμο στα μάτια μου και στα μάτια των άλλων.

Αν ποτέ ξεχάσω, θύμισέ μου το παιδί μέσα μου, ακόμα περισσότερο εκείνο που μεγαλώνω με όλη την έγνοιά του, τα παιδιά των άλλων που εμπιστεύονται την ψυχή και το πνεύμα τους σ' εμένα, θύμισέ μου  εσένα που αγάπησα από την πρώτη στιγμή και όσους διατηρώ γλυκά για πάντα στην καρδιά μου.

Αν ποτέ ξεχάσω, θύμισέ μου να απομακρύνω τους παρτάκηδες, που επιδιώκουν πάντα να σε πείσουν με τις θεωρίες που τους εξυπηρετούν, ώστε μόνο έτσι να είναι στην ζωή σου. Από την άλλη, θύμισέ μου να φυλάξω στην ζωή μου τους ντόμπρους, τους δοτικούς, τους γενναιόδωρους, εκείνους που θα βρουν τρόπο να σε βάλουν στη δική τους ζωή, γιατί σε γουστάρουν γι' αυτό που είσαι και θα βρίσκουν χρόνο για σένα ό,τι κι αν γίνει.

Αν ποτέ ξεχάσω, θύμισέ μου να εισπνέω τον καθαρό αέρα ετούτου του κόσμου κι όχι μόνο τη δυσωδία του, να είμαι ευγνώμων για όσα μου προσφέρει μέσα από την ομορφιά και την ασχήμια του. Όλα είναι εφόδια, πηγή σοφίας.

Εν τέλει, αν ποτέ ξεχάσω, θύμισέ μου ποια είμαι κι αυτό για το οποίο υποσχέθηκα. Θύμισέ μου ότι ζω.




Αφιερωμένο σε μένα, σε "σένα", που δεν φοβάμαι να κοιτάξω στα μάτια. Με όλα τα χαρτιά σχεδόν ανοιχτά, γιατί έτσι είμαι εγώ, αρκεί... να μην το ξεχνώ!
Θύμισέ μου.



Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Αχτίδα φωτός (17ο Συμπόσιο ποίησης)



Αχτίδα φωτός 

Φίλε μου, συνοδοιπόρε μου
εγώ κι εσύ
εκλεκτοί της προστασίας του Φίλιου Διός
εγώ κι εσύ
η συνείδηση κι ο πολιτισμός, δώρα απ’ του Απόλλωνα το φως.


Φίλε μου, σύμμαχέ μου
ήσουν πλάι μου
δεκάδες φορές δοκιμαστήκαμε παρέα
ήμουν πλάι σου
άλλες τόσες αντέξαμε εντελώς μοιραία.

Φίλε μου, καθαρό μου βλέμμα
αγκαλιά ψυχής
πλάσαμε έναν έρωτα απαλλαγμένο απ’ την τρέλα
καρδιάς φιλί
νιώσαμε βαθιά το ήρεμο σύρε κι έλα.


Φίλε μου, «καθρέφτη» μου
εγώ κι εσύ
υψώσαμε τις ομοιότητές μας σφιχτή γροθιά
εγώ κι εσύ
οι διαφορές, οι αντιθέσεις μας, σοφία έδωσαν ως κληρονομιά.

Φίλε μου, συμπαραστάτη μου
σεβασμός
μέσα από το μοιράζομαι στη χαρά, στη σιωπή
φροντίδα
μέσα από το νοιάζομαι στη λύπη, στην αναμονή.

Φίλε μου, πιστέ
στο πάθος
στέκεσαι αγνός στ’ ανοιχτά των μυστικών παραθυρόφυλλα
στο λάθος
δίνεις ραντεβού στης κατανόησης την εξώθυρα.

Φίλε μου, «γιατρέ» μου
στα μάτια σου
διάχυτο κάποτε το μάλωμα, η έγνοια, η διαφωνία
μα η αγάπη σου
στην απόρριψη υποδεικνύει το «ποτέ» ως αμοιβαία συμφωνία.






Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 17ο Συμπόσιο ποίησης της πολύ αγαπημένης φίλης Αριστέας. Την ευχαριστώ για άλλη μία φορά για ό,τι προσφέρει! 


 

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Γίνε μαθητής κι άδραξε τη μέρα


Γίνε μαθητής, γίνε ποιητής (επηρεασμένη και από το πρόσφατο συμπόσιο... κι όχι μόνο) κι άδραξε τη μέρα!

Αφέσου σε όσα έχει να σου διδάξει η ζωή με την αθωότητα και την απλότητα που προσεγγίζουν τα πράγματα γύρω τους τα παιδιά. Είναι ανοιχτά στη μάθηση, αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο να τα εμπνεύσει και να τα οδηγήσει σε μονοπάτια που ταιριάζουν στην ψυχή τους. Τότε κι εσύ θα αισθανθείς να γεννιέσαι ξανά, να γεμίζουν τα εσωτερικά σου κανάλια με την πληρότητα που ίσως δεν είχες τολμήσει καν να ονειρευτείς. Θα διαπιστώσεις τι αξίζει πραγματικά και θα δεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Έναν κόσμο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια να είναι κανείς ο εαυτός του, που διαλύει εύκολα τα όνειρα και στρεβλώνει εξίσου άνετα ό,τι υγιές έχει μέσα του το ανθρώπινο είδος. 

Με έναν τόσο ισχυρό και  αδίστακτο αντίπαλο γίνε μαθητής αλλά και ποιητής!
Να μη σταματάς να μαθαίνεις σαν παιδί μέχρι το τέλος και να δημιουργείς, να πλάθεις ακούραστα τον κόσμο όπως εσύ τον επιθυμείς, όσα χρόνια κι αν περάσουν. 
Θα είσαι αληθινά ζωντανός και χρήσιμος κάπου...! 
Αυτό δεν αξίζει;



Οι παρακάτω ταινίες - προτάσεις μου έχουν πολλές απαντήσεις σε τυχόν απορίες για όσα είπα και μάλλον δε χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο.

Η πρώτη αναφέρεται στην προσπάθεια, από τη δεκαετία του '20 κι έπειτα, που έκανε ο Γάλλος παιδαγωγός και μεταρρυθμιστής της παιδείας  Celestin Freinet (1896 - 1966) να εξαλείψει τη σχολική αποτυχία επιτρέποντας στα παιδιά να χρησιμοποιούν τις αισθήσεις τους, τις ιδιαίτερες δεξιότητες και ικανότητές τους, να μαθαίνουν μέσα από τα ενδιαφέροντά τους. Πάντα μέσα από τη συνεργασία, το ομαδικό πνεύμα, την ελευθερία στην έκφραση, τη βιωματική και διερευνητική μάθηση, την χρήση για πρώτη φορά των μέσων της τεχνολογίας (τυπογραφία, ραδιόφωνο, κινηματογράφος) και τη σύνδεση του σχολείου με την κοινωνία. Ο μαθητής αποτελούσε μια ξεχωριστή προσωπικότητα για εκείνον και ο σκοπός του ήταν να δημιουργηθούν εσωτερικά κίνητρα για μάθηση στον κάθεναν χωριστά. Δημιουργούσε το πλαίσιο, ώστε κάθε παιδί να βρίσκει τον δρόμο της γνώσης σταδιακά χωρίς τη δική του παρέμβαση, χωρίς τον κακώς εννοούμενο ανταγωνισμό και τη βία.

Όλα αυτά τόσο πίσω στον χρόνο μα τόσο μπροστά στα παιδαγωγικά και τη διδακτική! Εδώ οι αρχές και τεχνικές Φρενέ για περισσότερες πληροφορίες.

Κλικ στον τίτλο για να δείτε ολόκληρη την ταινία...

  


Τη δεύτερη ταινία, που προτείνω, δυστυχώς δεν τη βρήκα ελεύθερα στο YouTube, αλλά φαντάζομαι ότι θα την έχετε δει... ή μπορείτε να τη βρείτε σε κάποιο site.
Μια θαυμάσια για μένα ταινία με έναν ακόμα εκπαιδευτικό που ήξερε να εμπνέει τους μαθητές του! Τους παροτρύνει να γίνουν ποιητές, να ονειρεύονται και να αδράχνουν την ημέρα!  Να είναι σοφοί και να συμβάλλουν στην αλλαγή του κόσμου, ο καθένας με τον δικό του τρόπο...


"Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" του Peter Weir με τον συγκινητικό και αξέχαστο Robin Williams!

Ακολουθούν μικρά αποσπάσματα, που αξίζει να σταθούμε για λίγο...







Με καπετάνιο πάντα τον εαυτό μας στο μονοπάτι της ζωής ίσως η μέρα να είναι ομορφότερη!





@ Οι λύσεις των γρίφων σε σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης! Ευχαριστώ και πάλι!



Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Ένας γρίφος είναι όλα, οπότε παίζουμε!

Σας αρέσουν οι γρίφοι;
Πάντα μου άρεσαν, αν και ορισμένοι με παίδεψαν για τα καλά...
"Αν έχεις τύχη, διάβαινε" λένε, μα δεν πιστεύω στην κυρία, έτσι θα έλεγα "αν έχεις κέφι, τόλμη, όρεξη για παιχνίδι και λίγη σβελτάδα, λύσε κανέναν γρίφο", αφού εκείνον της ζωής υπάρχουν στιγμές που δεν είμαστε σε θέση να λύσουμε...

Ας γίνουμε για λίγο παιδιά παίζοντας με τους παρακάτω γρίφους, καθώς η εποχή το σηκώνει το παιχνίδι και έστω για λίγο την ανεμελιά και τη διασκέδαση.
Επέλεξα μερικούς σχετικά εύκολους, για να μην κάνω την ζωή δυσκολότερη στους φίλους αναγνώστες... 


Πάμε, και ό,τι βγει... Παίζουμε για να χαρούμε και δεν διαγωνιζόμαστε! 
Α, θα υπάρξει και έπαθλο κι ας μην είναι διαγωνισμός!
Για κάθε γρίφο που θα προσπαθήσει να λύσει κάποιος, θα του αφιερώνω ένα μουσικό κομμάτι έκπληξη ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα...! Η συμμετοχή μετράει και η παρέα που δεν διστάζει να θυμηθεί την παιδική ηλικία!

     1. Ποιο μήνα του χρόνου μιλάει λιγότερο ένα κορίτσι που μιλάει πολύ;

     2. Ένας άντρας οδηγεί ένα φορτηγό, τα φώτα του είναι κλειστά, το φεγγάρι δεν είναι στον ουρανό. Μια γυναίκα περνάει το δρόμο. Ο άντρας όμως δεν την χτυπάει. Πώς γίνεται αυτό;

    3. Πώς μπορείς να μοιράσεις 5 μήλα σε 5 άτομα και να μείνει ένα μήλο στο καλάθι; 

    4. Πού μπορείς να βρεις ποτάμια χωρίς νερό, πόλεις χωρίς κτίρια και δάση χωρίς δέντρα; 


    5. Υπάρχει κάτι που σου ανήκει, αλλά οι άλλοι το χρησιμοποιούν περισσότερο από εσένα. Τι είναι;

    6. Είσαι σε ένα αεροπλάνο. Μπροστά σου υπάρχει ένα άλογο, και πίσω σου ένα αυτοκίνητο. Που βρίσκεσαι;


    7. Πώς μπορούμε να βάλουμε δέκα άλογα σε εννέα στάβλους;




    Θα υπάρξει χρόνος για σκέψη και βιάση καμιά...!