Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία


Υπάρχει άνθρωπος στη Γη που να μην αξίζει τίποτε;
Ποιος είναι αυτός που θα κάνει επίσης τη διάκριση της αξίας ή μη;
Ποιος άραγε του δίνει αυτό το δικαίωμα;
Πόσο συχνά στέκεται κανείς στην εμφάνιση και δεν προχωρά παραπέρα προτού κάνει χρήση της περίφημης ζυγαριάς;
Σε μια εποχή που έχουν θεμελιωθεί και κατοχυρωθεί νομικά τα ανθρώπινα δικαιώματα εξακολουθούν να καταστατρηγούνται, να ποδοπατούνται με τον πιο άθλιο τρόπο τα περισσότερα από αυτά και μάλιστα πολύ συχνά από τις ιδιαίτερα "πολιτισμένες" χώρες, όπως θέλουν οι ίδιες να πιστεύουν για τον εαυτό τους και το διακηρύσσουν με τον πιο υποκριτικό τρόπο τελικά!
Αναμασάται παντού και ειδικά στα σχολεία το σύνθημα "Όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι". Μα θα λέγαμε πως το πιο ακριβές είναι το "ισότιμοι", καθώς όπου υπάρχει εξουσία και ιεραρχία, αυτό παύει να ισχύει, οπότε ας μην ξεγελάμε τα παιδιά και τους εαυτούς μας...!

Όμως...
"Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ", όπως είπε και ο Καζαντζάκης.


Ένα πολύ καλό παράδειγμα δίνει ο Χόρχε Μπουκάι μέσα από την παρακάτω ιστορία του από το βιβλίο "Ο Δρόμος της Πνευματικότητας"...

“Σ’ ένα μακρινό χωριό, κάπου στην Ανατολή, ζούσε ο πιο σπουδαίος ιερωμένος εκείνων των καιρών. Ένας άνθρωπος με μεγάλο κύρος και επιρροή, που παρέμενε απλός και διέθετε απίστευτη σοφία και σπάνια ευαισθησία.

Μια μέρα φτάνει γι αυτόν, στο μοναστήρι όπου ζούσε, μια πρόσκληση να πάει να δειπνήσει στο σπίτι του πλουσιότερου ανθρώπου της περιοχής. Ο μοναχός, που δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από το κελί του, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να φερθεί αγενώς και αποδέχεται την πρόσκληση.

Την ημέρα που είχε οριστεί για το δείπνο, παρ’ όλη την καταιγίδα που πλησίαζε, αποφασίζει να πάει με την αμαξά του στο μέγαρο του πλουσίου.

Πεντακόσια μέτρα πριν φτάσει, ένας κεραυνός τρομάζει το άλογο του και η αστραπή το κάνει να σηκωθεί στα πίσω πόδια, ρίχνοντας την άμαξα σ’ ένα χαντάκι μαζί με τον ιερωμένο.

Ο άνθρωπος σηκώνεται όπως μπορεί και προσπαθεί να ηρεμήσει το ζώο, χαϊδεύοντας του το λαιμό και μιλώντας του απαλά στο αφτί. Μετά, κοιτάζεται. Έχει λερωθεί απ’ την κορφή ως τα νύχια. Λάσπη, βούρκος και σάπια φύλλα έχουν κολλήσει στα ρούχα και τα χέρια του και βρομάει ολόκληρος.

Καθώς βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον προορισμό του από το μοναστήρι του, αποφασίζει να πάει εκεί και να ζητήσει να του δώσουν κάτι ν’ αλλάξει.

Χτυπάει την πόρτα του μεγάρου, ανοίγει ένας κομψός υπηρέτης και, μόλις τον βλέπει σ’ αυτό το χάλι, του βάζει τις φωνές:

«Τι κάνεις εδώ, άθλιε ζητιάνε; Πώς τολμάς να χτυπάς αυτήν την πόρτα;»

«Ήρθα… για το δείπνο» απαντάει ο ιερωμένος.

«Ντροπή σου!» του λέει ο υπηρέτης. «Αποφάγια θα έχει αύριο το πρωί —αν μείνει τίποτα, που αμφιβάλλω—, και μπορείς να τα ζητήσεις από την πόρτα υπηρεσίας. Κατάλαβες;»

«Εσείς δεν με καταλάβατε…» προσπαθεί να εξηγήσει ο επισκέπτης. «Εγώ, δεν έχω έρθει για τα αποφάγια…»

«Ααα!» αστειεύεται τώρα ο υπηρέτης. «Φαντάζομαι ότι θα θέλεις να καθίσεις στο τραπέζι των επισήμων;»

«Να… ξέρετε…»

Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του.

Εμφανίζεται ο αφέντης του σπιτιού και ρωτάει τον υπηρέτη του τι συμβαίνει.

«Τίποτα σοβαρό, κύριε. Απλώς, αυτός ο ζητιάνος θέλει να του δώσουμε τα αποφάγια πριν σερβίρουμε το φαγητό… Του είπα να φύγει, αλλά επιμένει στο αίτημα του.»

«Να φύγει αμέσως… Κοίτα πώς έκανε την είσοδο… Φρίκη… Αμέσως τώρα! Κάλεσε τη φρουρά και, αν δεν φύγει, λύστε τα σκυλιά!»

Με σπρωξιές και κλοτσιές, πετάνε τον καημένο τον ιερωμένο στο δρόμο, απειλώντας τον με καμιά δεκαριά σκυλιά που γαβγίζουν δείχνοντας τα κοφτερά τους δόντια.

Όπως όπως, ο άνθρωπος ανεβαίνει στο κάρο και γυρίζει στο μοναστήρι.
 

Στο χώρο του πια, αφού πλένεται και λούζεται, πηγαίνει στην ντουλάπα του και βγάζει έναν πολυτελή μανδύα με χρυσά και ασημένια στολίδια, που του είχε χαρίσει ακριβώς πριν από ένα χρόνο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από το οποίο μόλις τον είχαν διώξει.

Έτσι ντυμένος, ανεβαίνει ξανά στο κάρο, κι αυτή τη φορά φτάνει χωρίς απρόοπτα στον προορισμό του. Ξαναχτυπάει την πόρτα, και του ανοίγει ο ίδιος υπηρέτης.

Αυτή τη φορά, τον περνάει μέσα με μια βαθιά υπόκλιση.
  
Πλησιάζει και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και τον χαιρετάει με κλίση του κεφαλιού.

«Εξοχότατε» του λέει, «μόλις σκεφτόμουν ότι δεν θα ερχόσαστε τελικά… Μπορούμε να περάσουμε; Οι άλλοι μας περιμένουν…»

«Φυσικά» λέει ο νεοφερμένος.

Στη θέα του σηκώνονται όλοι όρθιοι και δεν ξανακάθονται ώσπου ο άντρας με τον επιβλητικό μανδύα καταλάβει τη θέση εκ δεξιών του οικοδεσπότη.

Σερβίρουν το πρώτο πιάτο. Είναι ένα βραστό σε ζωμό, που φαίνεται πολύ νόστιμο με την πρώτη ματιά.

Ξαφνικά, γίνεται μια παύση κι όλα τα βλέμματα πέφτουν στον ιερωμένο ο οποίος, αντί να πει μια προσευχή ή ν' αρχίσει να τρώει, όπως περιμένουν όλοι, απλώνει το χέρι κάτω από το τραπέζι και, κρατώντας την άκρη του πολυτελούς μανδύα του, αρχίζει να τον βουτάει στον ζωμό.

Ενώ όλοι τον κοιτάνε σιωπηλοί κι ανήσυχοι, ο ιερωμένος μιλάει στον μανδύα του και του λέει:

«Δοκίμασε το φαγητό, καλό μου… Κοίτα τι ωραίο βραστό… Κοίτα αυτήν την πατατούλα… Και το κρεατάκι… Φάε, αγάπη μου…»

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, αφού κοιτάζει ένα γύρω μην ξέροντας πώς να αντιδράσει στη συμπεριφορά του καλεσμένου του, παίρνει το θάρρος να ρωτήσει:

«Συμβαίνει κάτι, εξοχότατε;» «Αν συμβαίνει;…» λέει ο ιερωμένος. «Όχι. Τίποτα δε συμβαίνει. Αυτό το φαγητό, όμως, δεν ήταν για μένα. Είναι ολοφάνερο ότι καλεσμένος ήταν ο μανδύας μου… Όταν ήρθα χωρίς αυτόν πριν από λίγο, με έδιωξαν με τις κλοτσιές.»”

 


Μουσική από ένα ακόμα ελληνικό συγκρότημα, πληροφορίες εδώ...








 

10 σχόλια:

  1. Ουκ ολίγοι στέκονται στο φαίνεσθαι και
    παρακάμπτουν την ουσία

    Καλά να είσαι Γλαύκη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, Ελένη μου, και δυστυχώς είναι άδικο, όμως αυτός είναι ο κόσμος! Χάνουμε την ουσία των πραγμάτων...
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  2. Τη θυμόμουν την ιστορία αυτή. Πόση δύναμη έχουν τέτοιες ιστορίες ε; Σαν τις παραβολές του Χριστού.
    Είναι από τις λίγες φορές που θυμώνω με τους ανθρώπους Γλαύκη μου, όχι με όλους βέβαια , αλλά με κείνους που σε τοποθετούν σε κουτάκια πριν καν σε γνωρίσουν , που βγάζουν συμπεράσματα για σένα από το έξω σου, που στην τελική ένα περιτύλιγμα είναι πολλές φορές τόσο προσωρινό!
    Η αλήθεια είναι πως ο θυμός μου περνάει γρήγορα... Δεν έχουν τύχη στη ζωή μου τέτοιοι άνθρωποι..☺
    Πολλά φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το περιτύλιγμα είναι τόσο μα τόσο προσωρινό και δεν θα σώσει κανέναν σε μια δύσκολη στιγμή ή δεν θα δώσει λύσεις όταν υπάρξουν προβλήματα! Τέτοιοι άνθρωποι έχουν κενά παντού, οπότε δεν έχεις να συζητήσεις πολλά μαζί τους, καθώς μετά από λίγο έχεις βαρεθεί ή και αηδιάσει μερικές φορές. Το θέμα είναι ότι δεν έχουν μπει στον κόπο να ψάξουν για τη δική τους πραγματική και ουσιαστική αξία, ώστε να τη μεταδώσουν και στους άλλους ή να φανούν αληθινά χρήσιμοι στην κοινωνία...
      Κι εγώ δεν κρατάω θυμό, είμαι σαν ηφαίστειο, όπου μετά την έκρηξη, περνά στην ησυχία και την αναμονή μέχρι το επόμενο τράνταγμα! Δεν κρατώ επίσης κακία, μόνο ίσως μια πικρία.
      Καλή συνέχεια και αναμένουμε το πολυαγαπημένο συμπόσιο να βάλει πάλι τα γιορτινά του! :))

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα Γλαύκη μου. Και μέσα στο κλίμα των διακοπών έχεις και τη διάθεση και τη δυνατότητα να βάζεις φωτιά στη σκέψη μας και στον προβληματισμό μας πάνω σε πολλά ζητήματα, όπως επίσης αυτό εδώ.
    Και πολύ σωστα΄το αναφέρεις.Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέσα στον χαμό των υποχρεώσεών μου, που επιτέλους θα κάνουν για λίγο στοπ, βρίσκω χαρά και ξεκούραση μέσα από τη συμμετοχή μου εδώ μέσα! Ανάλογα με τη διάθεσή μου πράττω στις αναρτήσεις!
      Να είσαι καλά, Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  4. Από κάτι τέτοιες αγκυλώσεις χάνεται η ουσία και κυριαρχεί το "δήθεν". Κρίμα για όσους στέκονται στο ωραίο περιτύλιγμα και χάνουν την ευκαιρία να ανταμώσουν σπουδαίους ανθρώπους.
    Να περνάς καλά Γλαύκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπου "φτωχός" και η "μοίρα" του...
      Φιλιά πολλά, Μαράκι,κι εύχομαι και για σένα τα καλύτερα!

      Διαγραφή
  5. Παντα διδακτικες και ανθρωποκεντρικες οι ιστοριες που μας παραθετεις. Κριμα που δεν ειμαστε πια μικρουληδες να μας διαμορφωσουν.
    Περα από το νοημα που μεταφερει η ιστορια σου. Δεν χαρακτηριζω τους ανθρωπους από το ντυσιμο η την ομορφια τους. Θα ηταν υποκριτικο όμως να ισχυριστω ότι δεν επηρεαζομαι από την συνολικη εμφανιση ενός ανθρωπου. Με ενδιαφερει μαζι με το περιεχομενο να υπαρχει και ένα ωραιο περιτυλιγμα.
    Καλη συνεχεια καλοκαιριου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγνώμη, αλλά εδώ και ώρες είχα γράψει ένα σχόλιο και μόλις πάτησα δημοσίευση διακόπηκε η σύνδεση, διότι φέτος δεν είναι καθόλου καλή εδώ που βρίσκομαι, με αποτέλεσμα να μην έχω πρόσβαση όποτε το θέλω ή διακόπτω ξαφνικά κάθε ενέργεια.
      Δεν θυμάμαι καν τι έλεγα...
      Πάντως συμφωνώ με όσα γράφεις, καθώς όλοι επιθυμούμε μια ωραία συνολική εμφάνιση, αρκεί να μην αποτελεί αυτοσκοπό.
      Η ουσία κακά τα ψέματα βρίσκεται αλλού και συνήθως όταν υπάρχει συνοδεύεται από απίστευτη γοητεία, η οποία πηγάζει από μέσα και δεν περνά απαρατήρητη.
      Εύχομαι να περνάς καλά όπου κι αν βρίσκεσαι!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.