Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Το νερό δεν αντιστέκεται


[…] «Το νερό δεν αντιστέκεται. Το νερό ρέει.

Όταν βουτάς το χέρι σου μέσα του, το μόνο που νιώθεις είναι ένα χάδι. Το νερό δεν είναι συμπαγής τοίχος, δεν θα σου σταθεί εμπόδιο.

Όμως πάντοτε κυλά προς την κατεύθυνση που επιλέγει αυτό και τίποτε τελικά δεν μπορεί να του αντισταθεί.

Το νερό είναι υπομονετικό. Καθώς το νερό στάζει σταδιακά σιγοτρώει το βράχο. Να το θυμάσαι αυτό παιδί μου.

Να θυμάσαι ότι είσαι κατά το ήμισυ νερό. Αν δεν μπορείς να αποφύγεις ένα εμπόδιο, παρέκαμψέ το. 
Αυτό κάνει το νερό.» […]

                                                                     Πηγή: Μυθοπλασίες και Αφηγήσεις 










  

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

"Αναγνωρίζω ό,τι πήρα και στο λέω"


Πόση συγκίνηση, πόση γλύκα κι ίσως έκπληξη 
αισθάνεται κανείς, 
όταν δέχεται μια εξομολόγηση από καρδιάς 
από ένα άλλο άτομο;
Όταν εκείνο αναγνωρίζει όσα πήρε από την μεταξύ τους επαφή, τα αισθάνεται πολύτιμα 
για την πορεία της εξέλιξής του ως άνθρωπος
και τολμά να τα πει, 
με ανησυχία μάλιστα να μην ξεχάσει τίποτε.

Όταν θέλει να μοιραστεί τη διαπίστωση και την χαρά του και δε δειλιάζει ούτε αδιαφορεί.
Όταν δεν φοβάται μήπως και φανεί "ελλιπής"
 απέναντι στον άλλο...
Όταν έχει κάνει στην άκρη τον εγωισμό, 
έχει καθαρή ματιά και αγνή ψυχή.
Θάρρος και "μαγκιά" του θα το 'λεγε κανείς...

Ο αποδέκτης μιας τέτοιας ειλικρινούς εξομολόγησης 
μπορεί να αισθάνεται ότι του χάρισαν 
ένα ευωδιαστό τριαντάφυλλο δίχως αγκάθια.
Σαν να του πρόσφεραν μια μεγάλη θερμή αγκαλιά
που δεν ζήτησε ποτέ!








Αφιερωμένο το σημερινό σε ένα φιλικό μου πρόσωπο, που είχε το θάρρος και τη "μαγκιά", όπως αναφέρεται παραπάνω, τα οποία δυστυχώς έχουν λίγοι άνθρωποι.
Είμαι ευγνώμων γι' αυτό και ευτυχής απόλυτα για τούτο το συναπάντημα και κάθε άλλο παρόμοιο. Σπάνια αλλά υπαρκτά...

Γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς τι πήρε από τους άλλους ανθρώπους και να έχει την επιθυμία να το πει; 


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Μουσικοί περίπατοι γεμάτοι γλύκα...






















Πάμε πολύ πίσω σε μουσικούς περίπατους γεμάτους γλύκα. Κάποιοι από αυτούς έγιναν γνωστοί μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά όχι μόνο. 
Μουσική του ιδιαίτερα ευφυή, τρυφερού και απόλυτα λυρικού Μάνου Χατζιδάκι (κλικ).
Επέλεξα ερμηνείες των συνθέσεών του μόνο από την Αλίκη Καγιαλόγλου, την Αρλέτα, τον Βασίλη Λέκκα, τη Μαίρη Λω και τη Νένα Βενετσάνου, οι οποίοι απογειώνουν το έργο του με τις εξαιρετικές φωνές τους.
Η ανάρτηση στο τέλος θα αλλάξει πορεία και από τα μονοπάτια του Χατζιδάκι θα περάσει σε πιο σύγχρονα της Νένας Βενετσάνου, η οποία ξεχωρίζει με τη διαμαντένια της φωνή, καθαρή σαν γάργαρο νερό, απαλή και βελουδένια όποτε αυτό απαιτείται, άλλοτε επιβλητική ή ακόμα και παιχνιδιάρικη. Μια σπάνια φωνή "ανυπέρβλητης εκφραστικής κομψότητας"!

Τα σπουδαία έργα πάντα μιλούν από μόνα τους και δεν χρειάζονται αναλύσεις. Όσον αφορά δε τη μουσική, ό,τι έχει να πει το λέει μέσα από τον στίχο, τη σύνθεση και την ερμηνεία. Οπότε πάμε να απολαύσουμε...


 "Θάλασσα πλατιά
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις"

"Κύματα πουλιά
στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά
την κρυφή μου λύπη πάρτε
κι απο `κει μακριά
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά"





"δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός."

"Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη η ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'ταν όλα αληθινά."




 "Το πέλαγο είναι παιδί,
τρέχει και δεν το φτάνω
παιδί και στην αγάπη του,
που σαν παιδί το χάνω."





 "Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί"






"Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε"






"Είσ’ ένα περιστέρι
που πετάς στον ουρανό
πάμε να βρούμε ένα αστέρι
σ’ ένα κόσμο μακρινό"

"Είσαι ένα καρδιοχτύπι
μου 'χεις κόψει τα φτερά
έλα πάρε μου τη λύπη
έλα δωσ' μου τη χαρά"







Τον καφέ δεν θα σας τον πω ούτε τη μοίρα μας, όμως "του καφέ το παραμύθι θ' ακουστεί" και άλλα θα σας πει η ίδια η Βενετσάνου με ύφος εύθυμο και χαρωπό για τις μικρές ευτυχισμένες στιγμές, που απολαμβάνουμε με ένα φλιτζάνι καφέ... Ένα μουσικό κομμάτι ταιριαστό σε τούτο τον χώρο!



 Το "Καφέ Γκρέκο" "δεν είναι τόπος ν’ ανήκει στα δεσμά κανενός". Είναι ελεύθερος τόπος συνάντησης όλων, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε καφέ αλλά και κάθε γεωγραφικός τόπος, που υποστηρίζει την ειρήνη και την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων, απόψεων. Ένας τόπος που αγαπά την ζωή και σέβεται τον άνθρωπο.




@ Και για τον δεύτερο χρόνο τούτου του ιστολόγιου... 
κλικ εδώ .


@ Οι πίνακες του Francois Fressinier

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Με σήμα την ανθρωπιά και την ελευθερία


Δεύτερος χρόνος και αντέχει ακόμα ετούτος ο χώρος, που ξεκίνησε την πορεία του στην απεραντοσύνη του διαδικτύου ως μία σκέψη και απόφαση της στιγμής, ενώ μέχρι τότε ήμουν τελείως αρνητική σε μία τέτοια κίνηση. Δεν έβλεπα τον λόγο της ύπαρξής του και ίσως ούτε τώρα μπορώ να τον διακρίνω καθαρά. Αποδείχτηκε σε κάποιες φάσεις αυτών των χρόνων ιδιαίτερα λυτρωτικό το να γράφω εδώ μέσα και να μοιράζομαι με μια αγαπημένη συντροφιά όσα με προβλημάτιζαν, με πίεζαν εσωτερικά αλλά και να ανταλλάσσω με φιλικά πρόσωπα απόψεις πάνω σε όλα αυτά.
Ίσως προσφέρω και κάτι σε όσους επισκέπτονται το ιστολόγιο, καθώς φροντίζω με χαρά την κάθε ανάρτηση, επιδιώκοντας να παρουσιάσω κάτι ενδιαφέρον (εννοείται όχι για όλους) και όσο το δυνατόν όμορφο αισθητικά - εικόνα, κείμενο και μουσική.
Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό είναι να παραμείνει ο χώρος πιστός σε εκείνα που τιμά - για όσο ακόμα θα υφίσταται - ως μικρός φάρος που θα εκπέμπει κυρίως τα σήματα της ανθρωπιάς και της αγάπης για την ελευθερία.




Ανθρωπιά και ελευθερία και δεύτερος χρόνος κλείνει με τον καλύτερο εκφραστή τους για μένα στα ελληνικά γράμματα, ανάμεσα και σε άλλους φυσικά, τον Αντώνη Σαμαράκη (κλικ). Συνάντησα τα γραπτά του στα εφηβικά μου χρόνια και χάραξαν αυτόματα τον δρόμο που θα ακολουθούσα ως άνθρωπος στη συνέχεια.  
Κορυφαία του δημιουργία το μυθιστόρημα
(παγκόσμιες κριτικές)
Ένα εκπληκτικό έργο με θέμα του τον ολοκληρωτισμό, τη βία και την καταπίεση από κάθε πηγή εξουσίας παγκόσμια. Με πλοκή γεμάτη εκπλήξεις συγκλονίζει. Με ένα τέλος απαλλαγμένο από φανφάρες και με αρκετή δόση χιούμορ αποδεικνύει την υψηλή ανθρώπινη ποιότητα του συγγραφέα του. Γνήσιος, θαρραλέος, τολμά να πει αλήθειες που σε κάποιες στιγμές σοκάρουν, αλλά εμποτίζουν το έργο του με τρυφερότητα, ανθρωπιά, αγνότητα και με το πάθος για την ελευθερία του ανθρώπου.
Μέσα από "Το λάθος" ο Σαμαράκης είναι σαν να κάνει συντροφιά με τον Κάφκα, τον Όργουελ και τον Καμύ.
Ένα δυνατό και διαχρονικό έργο που αναγνωρίστηκε παγκόσμια και αξίζει να διαβαστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. 


Θα ακολουθήσουν δύο αποσπάσματα από το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Το πρώτο είναι από τον ίδιο τον Σαμαράκη, ενώ το δεύτερο είναι από το έργο του Τσέχωφ. Ο συγγραφέας είχε εντάξει στο κείμενό του τον Τσέχωφ με την μοναδική αξιοποίηση της διακειμενικότητας. Χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο στο τσεχοφικό απόσπασμα που παραθέτει μέσα στο δικό του έργο, δείχνει να μπορεί να χειριστεί με μεγάλη δεξιοτεχνία και τη διακειμενικότητα. Με σκοπό να τονώσει το αίσθημα της ανθρωπιάς, που διέπει όλο το δικό του έργο, αλλά και την αγάπη για την ζωή μέσα από την επίμονα αισιόδοξη ματιά του Ρώσου συγγραφέα.


 

"Το Σχέδιο ο ανακριτής: δύο συνομώτες.
Ήτανε βέβαια επικίνδυνο να παίξει θέατρο, να υποκριθεί πως είναι άνθρωπος, πως έχει αυτό που λένε "αισθήματα", Αν του ζητούσανε να υποβάλει τον ύποπτο του "Καφέ Σπορ" σε ανάκριση εξαντλητική, έτσι που να τον εξουθενώσει και να τον τραβήξουνε αναίσθητο για ώρες πολλές ή για πάντα, αν του γυρεύανε κάτι τέτοιο, ναι. Αλλά να βάλει μάσκα, να παίξει ρόλο ανθρώπου, ήτανε ένας χώρος εντελώς καινούριος, που δεν τον ήξερε, δεν τον είχε πατήσει ως τώρα. Ωστόσο, τον κέρδισε ακριβώς το καινούριο, το άγνωστο. Ήτανε σα να πήγαινε να περιπλανηθεί σε μια περιοχή παρθένα, να την εξερευνήσει σπιθαμή τη σπιθαμή. Είχε τη γοητεία τού κινδύνου το Σχέδιο.
Επτά χρόνια ανακριτής στην Ειδική Υπηρεσία, πρώτη φορά που μου τύχαινε παρόμοια περίπτωση. Να παραστήσω ένα πρόσωπο που δεν είναι δικό μου." [...] (σελ. 186 - 187)

[...] "Δεν μπορώ να τον παραδώσω, το Σχέδιο, το τέλειο Σχέδιο είναι σαν ένα "τέλειο έγκλημα" που δεν είναι "τέλειο", όλα τα είχαμε προβλέψει με κάθε λεπτομέρεια, όλα τα είχαμε υπολογίσει με μαθηματική ακρίβεια, όλα τα είχαμε αριστοτεχνικά εκτελέσει, όμως έγινε ένα λάθος..." [...]
[...] "...εγώ, ο ανακριτής της Ειδικής Υπηρεσίας, ο έμπιστος του Καθεστώτος, ο φανατικός του Καθεστώτος, εγώ είμαι που λέω στον κρατούμενο Φύγε! και προσπαθώ να τον κάνω να δραπετεύσει, ο μάνατζερ βέβαια δεν υποψιάζεται τι συνέβη μέσα μου, το Καθεστώς δεν είναι πια σε πρώτο πλάνο στη συνείδησή μου, στην καρδιά μου, ο άνθρωπος στη μαρκίζα είναι σε πρώτο πλάνο, εγώ και ο άνθρωπος της μαρκίζας είμαστε παρέα, μια βόλτα οι δυο μας στην πόλη, μια βόλτα οι δυο μας στην ζωή, δεμένοι ο ένας με τον άλλο με κάτι που δεν το είχαμε στην Ειδική Υπηρεσία προϋπολογίσει, στο Σχέδιο υπάρχει ένα λάθος, όχι, οι άνθρωποι δε χωρίζονται σ' εκείνους που είναι με το Καθεστώς και σ' εκείνους που δεν είναι με το Καθεστώς, ένα λάθος, κρίσιμο λάθος έχουμε κάνει, το Καθεστώς είναι διάρτητο από το ένα τούτο λάθος, ένα λάθος-δυναμίτη που θα μας τινάξει στον αέρα, δεν μπορώ να τον παραδώσω, είμαι σε θέση να ξέρω τι με περιμένει, όμως δε θα τον προδώσω τον άλλον αυτόν άνθρωπο που με κοιτάζει από τρία μέτρα απόσταση, γαντζωμένος στη μαρκίζα, γαντζωμένος πάνω μου, ένα λάθος κυκλοφορεί παράνομα σε ό,τι θεωρούσαμε σίγουρο και απαρασάλευτο, ένα λάθος είναι κάπου εδώ γύρω μας, μέσα μας, ένα λάθος
- Φύγε! " [...] (σελ. 229 - 230)





Και από τον Τσέχωφ μέσω του Σαμαράκη... 

"΄Εγώ νομίζω πως όλα πάνω στη γη πρόκειται ν’ αλλάξουν σιγά σιγά, και μάλιστα άρχισαν κιόλας ν’ αλλάζουν μπρος στα μάτια μας. Σε διακόσια, τριακόσια χρόνια, μπορεί και σε χίλια χρόνια – ο χρόνος δεν έχει σημασία, – μια νέα, μια ευτυχισμένη ζωή θα προβάλει. Εμείς φυσικά δε θα την προφτάσουμε αυτήν τη ζωή, όμως γι’ αυτήν ζούμε σήμερα, γι’ αυτήν δουλεύουμε, ναι, ναι, γι’ αυτήν υποφέρουμε – τη δημιουργούμε!... Και μονάχα σ’ αυτό βρίσκεται ο σκοπός της ύπαρξής μας και η ευτυχία μας, αν αγαπάτε!
― Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια τέτοια ζωή, και μ’ όλο που ακόμα δεν υπάρχει, έχει χρέος να την προαισθάνεται, να την περιμένει, να την ονειρεύεται, να προετοιμάζεται γι’ αυτήν"ελ. 216-217)


@ Αποσπάσματα από "Το λάθος" του Αντώνη Σαμαράκη, εκδ. Ελευθερουδάκη (36η έκδοση) 


 

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Ήλιε, κρύψου κι από τη Σκια κι από σένα


"Τρέχεις μακριά να κρυφτείς από κάτι που δεν θέλεις ή από κάτι που φοβάσαι ότι θέλεις"

Το πρώτο είναι περισσότερο σύνηθες, αλλά ισχύει και το δεύτερο συχνά-πυκνά, μόνο που σπάνια το παραδέχεται κανείς...
Η πρόταση αφορά στον τίτλο ενός άρθρου, από το οποίο κράτησα μόνο το παρακάτω απόσπασμα, γιατί μου άρεσε.

Ένας διάλογος ανάμεσα στον "Ήλιο" και τη "Σκιά". 

Δεν με γνωρίζεις όπως Εγώ..., είπε ο Ήλιος.
- Κι όμως... Σε γνωρίζω πολύ καλύτερα από όσο νομίζεις..., απάντησε η Σκιά.
- Κουράστηκα να βγαίνω κάθε μέρα πρώτος, είπε λοξοκοιτάζοντάς με με στόμφο.
-  Κουράστηκα να νομίζεις ότι έρχεσαι πάντα πρώτος, του απάντησα κοφτά.
-  Μα ο Ήλιος είναι ένας.
- Η ομορφιά όμως δεν χρειάζεται εκθαμβωτικά φώτα για να λάμψει... .
-  Όταν με κρύβουν τα σύννεφα μες στο χειμώνα, οι άνθρωποι διαμαρτύρονται.
- Όταν σε κρύβουν τα σύννεφα το καλοκαίρι, οι άνθρωποι ανακουφίζονται.
-  Χωρίς Εμένα δεν υπάρχεις, αλλά πού να το φανταστείς ότι δεν σε έχω ανάγκη, ανταπάντησε.
-  Κάνεις λάθος με την τόση σου προσπάθεια για επιβεβαίωση... και τι νόημα έχει παρακαλώ να λάμπεις αν φοβάσαι την ίδια σου τη Σκιά;
-  ...καταραμένη Σκιά, εξαφανίσου απ' τη ζωή μου...
- ...από ποιον πας να κρυφτείς επιτέλους; ...ξεχνάς ότι εσύ μου δίνεις αυτό τον ρόλο;

"Η αλήθεια είναι ότι γνώριζε πολύ καλά για τι πράγμα του μιλούσα... μόνο που αρνούνταν να δει την πραγματικότητα... έτσι κάνουν όσοι θέλουν να κρυφτούν..." 

"Στην ζωή αυτή, σχεδόν κανείς δεν προβληματίζεται για όσα δεν βλέπει, και μάλλον αυτό είναι φυσική απόρροια του ότι πάντα υπάρχει αρκετό φως για να σκεπάσει και τα μεγαλύτερα σκοτάδια." 


@ Ολόκληρο το άρθρο στο Animartists







 

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017

"Καρδιά στο κλουβί" ή αναζήτηση της ελευθερίας;


Καρδιά στο κλουβί 

Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται.
Ο κόσμος κλονίζεται και απαιτεί δημοκρατία.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός δεν αποδίδει.
Ούτε η αθεΐα.
Τίποτα δεν αποδίδει.
Εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Τίποτα δεν αλλάζει.
Οι αιώνες αλλάζουν
κι ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος.
Η αγάπη λυγίζει και διαλύεται.
Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα
στις ηπείρους.
Στις ηπείρους και στα δωμάτια δυο ανθρώπων.
Τίποτα δεν αποδίδει εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
‘Ολα τ’ άλλα είναι θεωρίες.
Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται για να ξαναχτιστούν.
Για να ξανακαούν.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός;
Μόνο το όπλο.
Υπάρχει μόνο το όπλο.
Κι αυτός που το εξουσιάζει.


                        Τσαρλς Μπουκόφσκι


Το σημερινό έχει ως αφορμή μια μικρή συζήτηση που είχα με κάποια γνωστή μου έπειτα από ένα ταξίδι της στο Παρίσι σε ένα συγγενικό πρόσωπο μέσα στο εορταστικό δεκαπενθήμερο.
Η πόλη του φωτός έχει μετατραπεί σε πόλη του σκοταδιού μετά τις τρομοκρατικές ενέργειες που έχει υποστεί. Μια πόλη που η καρδιά της είναι στο κλουβί, που φοβάται πλέον και τη σκιά της. Δρόμοι άδειοι, έρημοι, τα μαγαζιά - καφετέριες, εστιατόρια, μπαρ κι άλλα με έναν - δυο πελάτες μέσα. Βιτρίνες και όλα γύρω χωρίς ίχνος στολιδιού χριστουγεννιάτικου. Οι κάτοικοι μιας από τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του κόσμου και όχι μόνο της Ευρώπης παρέμεναν κλεισμένοι στα σπίτια τους - κλουβιά τους πια, καθώς ο φόβος έχει απλώσει το άκαμπτο πέπλο του παντού.
Παντού σωματικός έλεγχος πριν εισέλθει κάποιος στο εσωτερικό ενός δημόσιου χώρου. Κάτω από τον πύργο του Άιφελ αυστηρή αστυνόμευση σε κάθε σιδερένιο του πόδι και έλεγχος στα πάντα. 
Μια αστυνόμευση με την οποία είχα έρθει σε επαφή ήδη από το 2010, που επισκέφθηκα η ίδια αυτή την πόλη. Από τότε ο στρατός με τα όπλα ανά χείρας είχε απλωθεί στο αεροδρόμιο, το μετρό, στους δρόμους, κάτι που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και το είχα αποδώσει στην εναντίωση και τις συχνές διαμαρτυρίες των Γάλλων πολιτών στα μέτρα του Σαρκοζί την εποχή εκείνη. 

Η περιγραφή όμως ετούτων των ημερών με έκανε να πλάσω την θλιβερή, και τρομακτική συνάμα, εικόνα των σκοτεινών πόλεων του μέλλοντος - όχι και τόσο μακρινού εν τέλει...

Η βία φέρνει βία κι εκείνη ακόμα μεγαλύτερη, τόση που να προκαλέσει τον βαθύ φόβο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο φόβος καταστέλλει κάθε αντίδραση και δημιουργεί αιώνια θύματα.

Αυτό είναι το μέλλον που επιθυμούμε για εμάς και πολύ περισσότερο για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές;
Επιλέγουμε, λοιπόν, ανάμεσα στην "καρδιά στο κλουβί" ή στην αναζήτηση της ελευθερίας με κάθε τρόπο;







Ελπίζω να ξυπνήσουμε πριν είναι πολύ αργά...
Να εφεύρουμε άλλους τρόπους να αντισταθούμε σε όλη αυτή την ύπουλη λαίλαπα, που επιθυμεί απεγνωσμένα να μας καταπιεί, να μας έχει απόλυτα χειραγωγημένους, άβουλους, σιωπηλούς! Αριθμούς, που λειτουργούν ως εκτελεστικά όργανα στα πλαίσια των όποιων αδηφάγων ορέξεών...!

Συγχωρήστε με για την "μαύρη" αρχή της νέας χρονιάς μέσα από τις πρώτες αναρτήσεις αυτού του έτους. Να θυμόμαστε βέβαια ότι κάθε νύχτα την ακολουθεί μια άλλη μέρα...

@ Έρχομαι να συμπληρώσω, μετά τα νεότερα των καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην χώρα μας, πως εδώ προς το παρόν το μεγαλύτερο μέρος του τόπου μας έχει να παλέψει με το χιόνι, τον πάγο και τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Τα προβλήματα πολλά και ποικίλα δυστυχώς - ακόμα και σε μέρη της Αττικής που δεν έχουν χιόνι, λόγω του παγετού. Υπομονή  σε όσους βρίσκονται στην πιο δύσκολη θέση όμως από τους άλλους, όπως οι άστεγοι, οι πρόσφυγες, όσοι δεν έχουν θέρμανση, νερό ή είναι εντελώς αποκλεισμένοι.
Μακάρι να τα έβαζαν μόνο οι καιρικές συνθήκες μαζί μας και όχι άλλοι...! 




Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Μικρά μυστικά για τη συνέχεια...


Ωραία, ήδη ξεκίνησε δειλά-δειλά η διαδρομή της νέας χρονιάς και είπαμε να πάρουμε μαζί μας την παιδική ματιά, με σκοπό να πορευτούμε πιο δυναμικά και με φρέσκο πνεύμα στη συνέχεια, είπαμε να αγαπάμε σαν παιδιά, γιατί είναι το μόνο που αξίζει σε τούτη τη ζωή.  
Παραλείψαμε όμως κάτι θεμελιώδες!
Να αγαπάμε ειλικρινά και ουσιαστικά πρώτα απ' όλα τον εαυτό μας. Όχι, εγωιστικά, εγωκεντρικά, ναρκισσιστικά, αλλά όπως του αναλογεί, έντιμα και προσγειωμένα. Αποδεχόμενοι τις αδυναμίες του και διακρίνοντας ξεκάθαρα τις δυνατότητες και τα ταλέντα του, ώστε να είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε πολύ καλύτερα την κάθε πλευρά της προσωπικότητάς μας προς όφελος δικό μας αλλά και όσων συναναστρεφόμαστε.
Να συμφιλιωθούμε μαζί του, για να σταθούμε με αυτοπεποίθηση μπροστά σε οποιαδήποτε πρόκληση θετική ή αρνητική συναντήσουμε στο ταξίδι που έχουμε κληθεί να συμμετέχουμε. Μετά τη συμφιλίωση επέρχεται σταδιακά η ψυχική ηρεμία και κατ' επέκταση η σοφία.

Δεν είπα φυσικά να κοιτάμε το είδωλό μας στον καθρέφτη και να του λέμε κάθε πρωί "Φτου σου, μάτια μου, είσαι κούκλος/α σήμερα!", αν και καμιά φορά χρειάζεται κι αυτό..., όπως άλλες είναι απαραίτητο ένα γενναίο, ελληνικότατο φάσκελο! Μην ξεχνάμε ότι ο καθρέφτης είναι αυτός που θα δεχτεί και το πιο γοερό μας κλάμα, όπως θα έκανε κι ο αδελφικός μας φίλος. Εκεί μπορούμε με ασφάλεια να κλάψουμε σθεναρά για ό,τι κάναμε ή δεν κάναμε, για ό,τι μας συνέβη και δεν το θέλαμε, για τα λάθη μας, για ό,τι πολύτιμο χάσαμε. Δεν χρειάζονται οι λέξεις, καθώς η αλήθεια προβάλλει ολόγυμνη στο βλέμμα που αντικρίζουμε απέναντί μας και όποιος αντέξει!
Μεγάλος σπιούνος αυτός ο "καθρέφτης"...! 




Για να μην δέχεται μόνο κλάψες και μύξες αυτός ο καθρέφτης - κι είναι κρίμα να τον λερώνουμε διαρκώς με ζουμιά παντός είδους, αλλά να του χαρίζουμε και χαμόγελα, φωτεινά βλέμματα και φιλιά σε κάποια του γωνίτσα, ας θυμόμαστε μερικά μικρά μυστικά για την προστασία του εαυτού μας.
Μερικά δώρα, όπως θα τα έλεγα καλύτερα, προς εκείνον.

* Να μην περιμένουμε να αρέσουμε σε όλους. Μόνο για όποιον μας πάει και κάνει κέφι αυτό ακριβώς που είμαστε, διότι για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Λυπόμαστε, το κατάστημα κλείνει πάραυτα.

* Δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε κανέναν και ποιοι είμαστε στο κάτω-κάτω , για να το κάνουμε. Ας βρούμε ποια είναι αυτά όλα τα μαγικά που μας δένουν με όσους επιθυμούμε να συμπορευόμαστε. Από κοινού είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις για όσα δεν μας ταιριάζουν ή μας κάνουν να δυσανασχετούμε μαζί τους ή εκείνοι μ' εμάς. Δεν συμφωνώ με την παράδοση των όπλων αμαχητί, καθώς αυτό είναι για μένα δειλία, ενώ η ζωή έχει δείξει ότι απαιτεί θάρρος σε κάθε μας βήμα.




* Γιατί θα πρέπει να εξαρτόμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους ή τους φίλους; Ως αυτόνομες και ανεξάρτητες προσωπικότητες στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις χωρίς να κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τους άλλους. Μπορεί εκείνοι να είναι δίπλα μας σε κάθε μας δυσκολία, αλλά δεν θα ωριμάσουμε ποτέ αν κολλάμε επάνω τους σε κάθε στραβοπάτημα. Το τι θέλουμε και τι είμαστε σε θέση να πράξουμε σε οποιαδήποτε περίσταση μόνο εμείς το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά και κανένας άλλος. Ας μην καταλήγουμε σε βαμπίρ της ενέργειας των αγαπημένων μας εύκολα και αλόγιστα.

* Καλή η πολλή δουλειά, κι αν την αγαπάς, είσαι και από τους ευτυχείς, όμως δεν είμαστε μόνο αυτό που επαγγελόμαστε. Δεν είναι απαραίτητο να συστηνόμαστε στους άλλους με αυτό που είναι η ειδικότητά μας, αλλά να δείχνουμε όλο τον πλούτο των ενδιαφερόντων μας και της προσωπικότητάς μας. Αρκεί, βέβαια, να τα έχουμε ανακαλύψει όλα αυτά. Δεν υπάρχει άνθρωπος στη γη που δεν έχει πολλές πλευρές και πολύ ενδιαφέρουσες, απλά κάποιες φορές δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος. Έτσι, δυστυχώς, χάνει τη μαγεία και την πληρότητα μιας υπέροχης συναναστροφής, και αυτός και οι άλλοι δίπλα του.

*  Ο πιο αυστηρός κριτής μας μπορούμε να είμαστε μόνο εμείς, κι αυτό μπορεί να συμβεί αν έχουμε βρει τις αξίες, τα ιδανικά και τις αντιλήψεις που μας εκφράζουν απόλυτα. Διατηρώντας τα όχι στη θεωρία, σε ένα μπαουλάκι που απλά το πηγαινοφέρνουμε ανάμεσα στις επαφές μας με τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά τα έχουμε εντάξει με κάποιους τρόπους στην καθημερινότητά μας. Να είναι όλα αυτά δικά μας και όχι φορεμένα από κάποιους άλλους, γιατί έτσι "πρέπει" ή γιατί έτσι μας είπαν.




*  Μπορούμε να ζούμε το σήμερα με όλες τις πολύτιμες αποσκευές του χθες ως σπουδαία παρακαταθήκη και να μην αγχωνόμαστε για το αύριο, που δεν ξέρουμε καν πώς θα είναι; Αυτό που τρέχει είναι το τώρα και σε χρόνο αστραπής γίνεται κιόλας χθες. Ας το απολαμβάνουμε, μια και το περιμέναμε.
Να το ζούμε με πάθος και τόλμη, γιατί δεν θα ξανάρθει. Τη θέση του θα πάρει κάτι άλλο και είναι κρίμα να έχουμε χάσει την ευκαιρία που μας δόθηκε!


 Καλή μας συνέχεια, λοιπόν!


@ Η αρχική ιδέα των παραπάνω από το Αντικλείδι.