Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Κάθε παιδί έχει κρυμμένο έναν ήλιο...




















Υπάρχουν στιγμές που κατακλυζόμαστε από δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία έχουν ενεργοποιηθεί από διάφορες καταστάσεις, αλλά έρχονται όλα μαζί να εγκατασταθούν στο προσωπικό μας οχυρό! 
Συχνά στην καθημερινότητά μας είμαστε πολύ απασχολημένοι, ώστε να  είμαστε σε θέση να επεξεργαστούμε σε βάθος κάθε τι που μας συμβαίνει, διότι δεν υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος γι' αυτή την εσωτερική διεργασία που είναι απαραίτητη για την ισορροπία μέσα μας. Το αποτέλεσμα είναι να συσσωρεύονται φορτία και άλυτα θέματα από ετεροειδείς πηγές, που στο τέλος φτάνουν να μας προκαλούν ασφυξία είτε από το διογκωμένο πια άγχος είτε  την υπερβολική στενοχώρια που αισθανόμαστε. 
Ως ενήλικες εύκολα παρασυρόμαστε από τις απαισιόδοξες σκέψεις, που μας οδηγούν αυτά τα συναισθήματα, χάνοντας πολλές φορές το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, έστω και για λίγο χρόνο, καθώς έχουμε ξεχάσει τι κάναμε όταν ήμαστε παιδιά. 
Εκείνα, ζώντας σ' έναν δικό τους κόσμο, της φαντασίας, του παραμυθιού και του ονείρου κι επειδή η σκέψη τους είναι πιο απλή από τη δική μας, πάντα έχουν έναν κρυμμένο ήλιο, για "να έχει ο δρόμος τους φως και η σιωπή τους έναν φίλο"!
Από τη φύση τους είναι γεμάτα αισιοδοξία, οπότε βρίσκουν τρόπους να ξεπερνούν πιο γρήγορα οτιδήποτε δυσάρεστο τους συμβεί. Εξάλλου, η ζωή γι' αυτά είναι το σήμερα. Δεν υπάρχει ο χρόνος με την έννοια που τον αντιλαμβάνονται οι μεγαλύτεροι, αφού το παρελθόν περνά σύντομα στη λήθη, αλλά και το μέλλον δεν τα απασχολεί. Ζουν το τώρα με όλο τους το "είναι"! Μαγικό και ανακουφιστικό!

Τις παραπάνω σκέψεις προκάλεσε ένα τραγούδι που με συγκινεί, και ιδιαίτερα οι στίχοι του, διότι όποτε έτυχε να το ακούσω με πήγαινε κάθε φορά πίσω στον χρόνο να συναντήσω τον εαυτό μου παιδί. Αυτό έγινε τις προηγούμενες μέρες, όπου, ακούγοντάς το πάλι τυχαία, αναδύθηκαν αναμνήσεις, συναισθήματα αλλά και λύσεις σε δικά μου σύγχρονα μπερδέματα. Θυμήθηκα, λοιπόν, ότι κι εγώ στην παιδική μου ηλικία είχα τον ήλιο που μου φώτιζε τον δρόμο, όταν στενοχωριόμουν πολύ. Απομονωνόμουν σε κάποιο ήσυχο μέρος και διάβαζα το πιο αγαπημένο μου βιβλίο ή ζωγράφιζα ατέλειωτα ή έπαιζα στον κήπο σε παιχνίδι ρόλων αυτό που με απασχολούσε... 
Το πιο σημαντικό απ' όλα, σωτήριο θα έλεγα καλύτερα, ήταν μια σκέψη που έκανα και κάνω μέχρι σήμερα, ακόμα και στις πιο δύσκολες και τραγικές στιγμές της ζωής μου: "Αύριο είναι μια άλλη μέρα!". Το είπε φυσικά η Σκάρλετ Ο' Χάρα  στο "Όσα παίρνει ο άνεμος", την οποία δεν είχα δει ακόμα ως παιδί...
Μια άλλη Σκάρλετ, λοιπόν, κι εγώ;  Ίσως!


@ Ποιος ήταν ο δικός σας ήλιος ως παιδιά;





 Τον εαυτό του παιδί

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει...

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης 





8 σχόλια:

  1. Ο δικος μου ηλιος ηταν ενα μικρο φορητο ραδιοφωνο του πατερα που κουβαλουσα παντου ακομα και κατω από τα σκεπασματα τα βραδια στο κρεβατι. Τι ακουγα ακριβως δεν θυμαμε αλλα σιγουρα θα ηταν μουσικη. Αργοτερα ο ηλιος εγινε μια ξυλινη κιθαρα. Ακομη εχω τη μυρωδια του βερνικωμένου ξυλου στη μυτη μου. Μετα η ηλιος σκοτεινιασε αποτομα εγινε απρομαυρος σαν τα ποιηματα του Καρυωτακη. Μου πηρε αρκετα χρονια να τον επαναφερω. Σημερα το ζεστο φως του με φωτιζει ολη μερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, το έχω παρατηρήσει από τότε που διαβάζω κείμενά σου ότι υπήρξε σίγουρα αυτή η εποχή που είχες χάσει το φως. Το γιατί δεν μπορώ να το γνωρίζω, όμως χαίρομαι που τον ξαναβρήκες, καθώς ζωή χωρίς φως είναι μια κόλαση και δεν προχωρά...
      Ένα μικρό φορητό ραδιόφωνο, ένας μικρός παράδεισος για τα παιδιά κι ενίοτε για τους μεγάλους!
      Σε ασπάζομαι, όπως έλεγε και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος!!!

      Διαγραφή
  2. Οι αλάνες και οι γειτονιές που παίζαμε. Ζωή με άπλα ζήσαμε και είμαστε ίσως η τελευταία τυχερή γενιά που το απόλαυσε αυτό.
    Λατρεύω το συγκεκριμένο άσμα και το κρεσέντο του Φραγκούλη στο ρεφρέν. Πολύ δυνατό κομμάτι.
    Καλή εβδομάδα να έχεις Γλαύκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζήσαμε όπως ορίζει η φύση του ανθρώπου, Μαρία μου! Σήμερα; Τα περισσότερα παιδιά ζουν σ' έναν κόσμο πλαστό και έως παράλογο, καθηλωμένα από θρανίο σε θρανίο και από οθόνη σε οθόνη, οπότε δεν μαθαίνουν ποια είναι η ζωή εκεί έξω. Ξεχνούν να περπατούν, να τρέχουν και να αυτοπροστατεύονται...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  3. Όταν ήμουν παιδί ζούσα ξένοιαστα χρόνια
    τα λεφτά λιγοστά τρύπια τα παντελόνια
    όταν ήμουν παιδί έμαθα να γελάω
    τις στιγμές μου αυτές είναι που αποζητάω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το είπες, ξένοιαστα χρόνια, όπως θα έπρεπε να είναι η παιδική ηλικία!!!
      Ποιος σου είπε ότι και ως ενήλικας δεν μπορείς να βιώνεις συχνά και τέτοιες στιγμές; Δεν θα έρθουν να σε βρουν εύκολα, οπότε τις δημιουργείς!

      Διαγραφή
  4. Ο Ήλιος μου ήταν είναι και θα είναι η φιλεναδούλα μου. Όσο την είχα δίπλα μου ένιωθα ανίκητη. Όταν είναι μακριά μου είμαι σαν τον Σαμψών με κομμένα μαλλιά. Όπως είναι τα δίδυμα αδέρφια έτσι κι εμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι πολύ τυχερή, όπως κι εκείνη, που έχετε η μία την άλλη!
      Μια βαθιά φιλία είναι ο ζωοδότης δικός μας ήλιος και αποτελεί πραγματικό θησαυρό σε όποιον την έχει!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.