Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Ακόμα και η ελευθερία έχει όρια...


Πολύ συχνά, εδώ και χρόνια, ακούμε πολλούς ενήλικες να παραπονιούνται ότι τα παιδιά δεν έχουν αυτοέλεγχο, δεν γνωρίζουν το "Όχι" ως απάντηση ή το θεωρούν ακόμα και παράλογο όταν κάποιος τους αρνηθεί κάτι που επιθυμούν, είναι επίσης απαιτητικά με ακραίο τρόπο ή θέλουν να τραβούν την προσοχή των άλλων κάτω από όποια συνθήκη.
Οι παραπάνω συμπεριφορές δυσκολεύουν σε μεγάλο βαθμό την επαφή όσων έχουν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση ή την εκπαίδευση των μικρών μας φίλων, ακόμα και την καθημερινότητα των ίδιων, αλλά το πιο σημαντικό από όλα και το πιο αρνητικό είναι οι επιπτώσεις που έχουν αυτές οι συμπεριφορές, όταν πια παγιωθούν, στην ενήλικη ζωή τους.
Ευθύνη για όλα αυτά έχουν κατά κύριο λόγο οι γονείς, οι οποίοι βάζουν τα θεμέλια στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών και στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί, που καλούνται να συμπληρώσουν ή στην καλύτερη περίπτωση να διορθώσουν το έργο των γονέων. 
Ένα άρθρο - μέσα σε όσα είχα υποσχεθεί με θέματα που αφορούν στα παιδιά και τους γονείς - θεωρεί ως αιτία των συγκεκριμένων συμπεριφορών τους φιλελεύθερους γονείς. Θα πρόσθετα και τους φιλελεύθερους εκπαιδευτικούς ή άλλα πρόσωπα, που ασχολούνται με τη διαπαιδαγώγηση των μικρών υπάρξεων.
Έχει, λοιπόν, και η ελευθερία όρια;
Αν ναι, για ποιους λόγους;


  


Είστε υπερβολικά ανεκτικοί και υποχωρητικοί με τα παιδιά σας και αρνείστε να τους βάλετε όρια στο όνομα του φιλελευθερισμού; Ο νευροψυχίατρος και ειδικευμένος σε θέματα συμπεριφοράς D.r David Sack, μας λέει γιατί οι φιλελεύθεροι γονείς είναι εξίσου επικίνδυνοι με τους αυταρχικούς!
Ο γνωστός φιλελεύθερος φιλόσοφος Μοντεσκιέ έλεγε: «Ελευθερία δεν είναι το να κάνει κανείς ό,τι θέλει αλλά το να μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει». Σήμερα πολλοί γονείς βασιζόμενοι σε μια λανθασμένη ή ψεύτικη έννοια του φιλευθερισμού αναπτύσσουν μια υπερβολικά ανεκτική συμπεριφορά προς τα παιδιά τους, με καταστροφικά –πολλές φορές- αποτελέσματα.


Τα χαρακτηριστικά των φιλελεύθερων γονιών


Οι ανεκτικοί και φιλελεύθεροι γονείς φοβούνται να υποστηρίξουν ανοικτά τις απόψεις και τα πιστεύω τους και  αποφεύγουν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο.

Αισθάνονται αδύναμοι να εμποδίσουν την προκλητική συμπεριφορά των παιδιών τους και  φτάνουν να την θεωρούν ένα αναγκαίο κακό. 


Γιατί είναι λάθος


Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι οι γονείς του έχουν διαφορετικό ρόλο από εκείνο και ότι φροντίζουν για την ασφάλειά του. Τα όρια χρειάζονται γιατί κάποιος οφείλει να είναι υπεύθυνος και να φροντίζει τα πρέπει που είναι πιο σημαντικά από τα θέλω. Είναι πολύ τρομακτικό για ένα παιδί να σκέφτεται ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για εκείνο σε ένα κόσμο που πιθανόν του φαίνεται τρομακτικός.


Όταν όλες οι επιθυμίες του παιδιού ικανοποιούνται ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, εκείνο θεωρεί πως όλες οι σχέσεις λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Αυτό θα του δημιουργήσει προβλήματα στη σύναψη φιλικών και ερωτικών σχέσεων αργότερα, αφού κάθε φορά θα θεωρεί τις δικές του επιθυμίες σημαντικότερες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο συνήθως καταλήγουν εγωκεντρικοί ενήλικες.



Αν οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μην στεναχωρήσουν το παιδί του, αυτό λαμβάνει το μήνυμα πως  δεν μπορεί να ανεχθεί την απογοήτευση και τη στενοχώρια. Σε όλη λοιπόν την ενήλικη ζωή του θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποφύγει συναισθήματα που θεωρεί ότι δεν μπορεί να αντέξει, όπως για παράδειγμα να αποφεύγει το ρίσκο.


Ακόμα, με την υπερβολική ανεκτικότητα το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ να θέτει όρια στον εαυτό του, μια δεξιότητα που είναι σημαντική την περίοδο του σχολείου και φυσικά στην ενήλικη ζωή του. Έτσι δεν αναπτύσσει αυτοπειθαρχία και δεν μπορεί να εργαστεί πάνω σε στόχους, που θα το βοηθήσουν να έχει μια χαρούμενη ζωή.



Με την συνεχή εκπλήρωση ακόμα και των πιο παράλογων επιθυμιών του, το παιδί δυσκολεύεται να αναπτύξει σεβασμό για τον εαυτό του. Η εσωτερική ευτυχία έρχεται όταν κάποιος αποδέχεται τον εαυτό του στην ολότητά του και κατανοεί και τα άσχημα συναισθήματά του, όπως τον θυμό, τη στενοχώρια ή την απογοήτευση. Οι γονείς που αντιδρούν με τρόπο που δείχνει ότι αποφεύγουν την «σκοτεινή» πλευρά του παιδιού του δίνουν το μήνυμα ότι η πλευρά αυτή δεν είναι αποδεκτή. Έτσι το παιδί αισθάνεται ότι δεν αγαπιέται ολοκληρωτικά.


Ο ανεκτικός τρόπος ανατροφής τελικά υποσκάπτει στη σχέση γονιού – παιδιού. Όταν το παιδί δεν εμπιστεύεται τον γονιό του για να το βοηθήσει να διαχειριστεί όλη τη γκάμα των συναισθημάτων του, δεν αισθάνεται δεμένο μαζί του. Έτσι γίνεται πιο απαιτητικό και προκλητικό και αναζητά το ίδιο όρια, αλλά και αποδείξεις ότι πράγματι το αγαπούν. Για τα παιδιά όμως η προκλητική συμπεριφορά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασυνείδητη κραυγή αγωνίας προς τους γονείς του.  Ζητάει το δικαίωμά του να βοηθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξής του. Δοκιμάζει τη σταθερότητά τους και την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Έτσι θέλει να εμπεδώσει μέσα του ότι ανήκει σε μια στέρεη και ασφαλή οικογένεια. Τότε μόνο μπορεί να νοιώσει ήρεμο και ασφαλές ώστε να προχωρήσει στο  δρόμο της ανεξαρτητοποίησης του χωρίς το άγχος του αποχωρισμού και την αίσθηση του αδύναμου.

                                                           Πηγή:  antikleidi






16 σχόλια:

  1. Καλώς το θέμα που καίει...! Πολύ καλά έκανες και το ανέβασες Γλαύκη...!
    Λοιπόν, κατ' αρχήν ο όρος "φιλελεύθερος" γονέας μου φέρνει το ίδιο με τον "φιλελευθερισμό" στην Οικονομία. Που το πετσί μας ξέρει ότι σημαίνει εγκατάλειψη των πάντων στην ασυδοσία και την κτηνωδία της αγοράς.
    Κάτι το ίδιο μου φέρνει λοιπόν ο όρος και στην παιδαγωγική.
    Έχουμε γεμίσει ολόγυρα περιφερόμενους μικρούς "τραμπούκους" που η επιθετικότητά τους καλλιεργείται ενσυνείδητα μέσα στο σπιτικό τους είτε από ένα Πατέρα "αντρακουλαρέα" όπου ο γιόκας του οφείλει να "γαμάει και να δέρνει" τους πάντες και τα πάντα γύρω του και ουαί και αλλοίμονο σε όποιον αποπειραθεί να του βάλει φραγμό, είτε από μια "μεγαλοΚυρία" μητέρα, η οποία θεωρεί το τέκνο της προέκταση των ...νυχιών της.
    Εγώ έτσι ερμηνεύω τον ...φιλελευθερισμό στην παιδαγωγική και τη γονική μέριμνα. Τα όλα άλλα τα ακούω "βερεσέ" και με το συμπάθειο.
    Σαν ο εκκολαπτόμενος "δερβέναγας" μέσα στο σπίτι δεν μαθαίνει να σέβεται: συμμαθητές, συγγενείς, δασκάλους τότε τι περιμένουμε παραπάνω.
    Το πέρασμα στην παιδαγωγική από το ένα άκρο του αυταρχισμού και της καταστολής στην πλήρη ασυδοσία γκρέμισε τα πάντα στην κοινωνική ένταξη των νέων παιδιών.
    Από κοντά ο άκρατος καταναλωτισμός και το "γλυκό έδεσε".
    Ας κάνουμε λοιπόν κάποιες νέες σκέψεις σε όλα αυτά.
    Την καλησπέρα μου Γλαύκη και ψυχανεμίζομαι ότι σαν μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας αντιμετωπίζεις μια σειρά τέτοια θέματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λες με το όνομά τους, δυστυχώς, διότι έτσι είναι, όσο κι αν θέλουμε να τα ωραιοποιούμε μέσα από την ορολογία της Παιδαγωγικής ή της Ψυχολογίας.
      Τα θύματα είναι τα παιδιά πέρα από ό,τι λέμε και θα υποφέρουν τα ίδια ως ενήλικες και φυσικά ακόμα περισσότερο οι άλλοι γύρω τους. Γονείς και εκπαιδευτικοί δεν εννοούν να το καταλάβουν και εξακολουθούν να προβάλλουν σ' εκείνα τον εαυτό τους, τις στρεβλές προσδοκίες τους, την ανικανότητα ή την αδιαφορία τους!
      Εννοείται πως έχω αντιμετωπίσει και εξακολουθώ καθημερινά να έρχομαι σε επαφή με τέτοιες καταστάσεις... Όσο περνάει από τα χέρια μου δεν αφήνω ανεξέλεγκτες αυτές τις καταστάσεις και δείχνω νέους δρόμους σε παιδιά και γονείς. Η κατάσταση σ' αυτόν τον επαγγελματικό χώρο μέσα σε 15 χρόνια έχει γίνει απίστευτα δύσκολη, καθώς θα πρέπει να ασχολείσαι πολύ σοβαρά με τα αυτονόητα, αλλιώς άσπρη μέρα δεν θα δει η κοινωνία!
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχόλιο του Γιάννη, τα είπε όλα.
    Ο "εκκολαπτόμενος δερβέναγας" είναι πολύ πετυχημένη φράση.
    Το πρόβλημα είναι πως στην πράξη, είναι πολύ δύσκολο να ισορροπείς διαρκώς ανάμεσα στην ελευθερία και στην οριοθέτησή της. Πάντως για το θέμα αυτό, θα θυμάμαι πάντα ένα παράδειγμα μιας ψυχολόγου σε κάποιο σεμινάριο γονέων. Αν παραχωρήσεις απόλυτη ελευθερία σ' ένα μικρό παιδί, είναι σαν να το αφήνεις εκτεθειμένο σε μια ταράτσα χωρίς προστατευτικά κάγκελα.
    Καλό βράδυ Γλαύκη μου και καλή μας φώτιση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέσα από το παράδειγμα της ψυχολόγου ερχόμαστε στα λόγια του φίλου αρχηγού... στην περίφημη ανάρτηση με τίτλο "Ασφάλεια μέσω της ελευθερίας ή ελευθερία μέσω της ασφάλειας;". Κάπως έτσι ήταν ο τίτλος και φυσικά αναφερόταν τότε στην πολιτική, όμως γνωρίζω ότι ήταν και ένα ερώτημα, που αφορούσε και στην διαπαιδαγώγηση των μικρών μας πλέον "τυράννων"! Θεωρεί πολύ σωστά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία αληθινή στα παιδιά όταν αυτή δεν στηριχτεί σε ένα ασφαλές πλαίσιο, αν οι γονείς δεν βάλουν κάποιες στιγμές στα παιδιά τις περίφημες "αλυσίδες", τις οποίες κάποια στιγμή θα είναι σε θέση να σπάσουν με ωριμότητα πια. Οι "αλυσίδες" είναι τα γνωστά όρια...
      Μια κοινωνία κακομαθημένη δίχως όρια γαλουχεί παιδιά που πλέουν στο χάος και η κατάσταση διαιωνίζεται!
      Καλό βράδυ, Μαράκι μου!

      Διαγραφή
  3. Πιο πολύ από τους φιλελεύθερους γονείς, φοβάμαι τους νεοφιλελεύθερους..! :)) Όντως, η μεγάλη ανεκτικότητα στο παιδί, δείχνει ότι κάποιος έχει χάσει τον έλεγχο κι αυτός ο κάποιος, δεν είναι το παιδί, το παιδί απλά "όπως τον βρίσκει τον καιρό, έτσι τον αρμενίζει". Τα όρια, σαφώς και είναι ευθύνη των γονιών, στους γονείς όμως, ποιος θα βάλει τα όρια;.. Όταν, πριν καν "ενηλικιωθούν" οι ίδιοι, γίνονται/μαστε γονείς;..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια κοινωνία αναπαράγει τη συνέχειά της με αυτό που είναι η ίδια...
      Μόνο κάποιοι φωτισμένοι στον χώρο της Παιδείας μπορούν να δώσουν ένα άλλο στίγμα ή ομάδες από άλλους χώρους. Ό,τι και να γίνει και από όπου κι αν προέλθει, απαιτείται τσαγανό!!!
      Κάποιοι ενηλικιώνονται με μερικά "χαστούκια", που μπορεί να τους δώσει η ζωή!

      Διαγραφή
  4. Εφόσον τα πολλά ‘ναι’ σε βγάζουν από μπελάδες, τότε γιατί να πεις ‘όχι’.
    Περί αυτού δεν συζητάμε;
    Δεν συζητάμε για γονείς - οι οποίοι δεν ξέρω αν λέγονται φιλελεύθεροι, ακραίοι δημοκράτες, ή ευθυνόφοβοι - σίγουρα όμως έχουν απεμπολήσει το ρόλο τους; Δεν συζητάμε γι’ αυτούς που θεωρούν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους, όπως τα χόρτα στην αυλή και πως θα μεγάλωναν έτσι κι αλλιώς ακόμα και αν δεν τα ποτίσει κανείς; Αφού φροντίζει ο καλός Θεός γι’ αυτό!
    Επομένως;
    Επομένως ο ρόλος του «γονιού» περιορίζεται στη διατροφή, την ένδυση, τα φροντιστήρια ενδεχομένως, άντε και σε ένα γερό χαρτζιλίκι, ώστε το παιδί θα αισθάνεται …«τυχερό»!
    Ωραίο δεν ακούγεται;
    Πάντως νομίζω ότι όταν στο αυτοκίνητο λύσεις το χειρόφρενο και το αφήσεις να φύγει στην κατηφόρα, αποκλείεται να μάθει να στρίβει μόνο του. Στο πρώτο εμπόδιο θα τρακάρει και μετά θα τρέχεις να μαζεύεις στραβωμένες λαμαρίνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε όσα λες, τα οποία συνυπογράφω, πρόσθεσε και τις προσδοκίες, που τα φορτώνουν και τα αναγκάζουν να γίνουν κάποιοι άλλοι από αυτό που επιθυμούν, αλλά και τα βάζουν σε μια διαδρομή με ένα τρέξιμο, το οποίο δεν έχει σταματημό. Φτάνουν στο τέλος να κυνηγούν την ίδια τους τη σκιά και χάνουν την ουσία της ζωής μέσα από τα χέρια τους. Όταν και αν το αντιληφθούν κάποτε, θα είναι ίσως πια αργά...
      Εξαιρετικό το τελευταίο σου παράδειγμα!

      Διαγραφή
  5. Θα έρθω με την ησυχία μου αύριο κάποια στιγμή γιατί το θέμα με αφορά πολύ!
    Καλό βράδυ Γλαύκη μου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΟΡΙΑΑΑΑΑ!
      Φωνάζω από τα 25 μου; Πάνω από 20 χρόνια!
      Όχι τυχαία!
      Γιατί πιστεύω σε αυτά!
      Γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να μην χαθεί το παιδί, για να νιώθει ασφάλεια!
      Γλαύκη μου μια ανάρτηση δεν φθάνει!!!
      Κι έχω αφιέρωση αρκετές κι εγώ και θα συνεχίσω!

      Φιλιά♥

      Διαγραφή
    2. Ήρθαμε και οι δύο με λίγη χρονοκαθυστέρηση...χαχα!!!

      Ό,τι και να λέμε εδώ, δεν έχει τόση σημασία, όσο η πράξη και η καθημερινή μας προσφορά εκεί στον αγώνα με τους μικρούς και μεγάλους. Εκεί ισχύει το "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το..."!!!
      Εφόσον, το κράτος είναι πάντα αλλού και ό,τι κάνει το κάνει για τα μάτια του κόσμου, εντελώς υποκριτική κάθε πρωτοβουλία του, θα πρέπει η εκπαιδευτική κοινότητα σύσσωμη να δράσει με τη συμπαράσταση και άλλων ειδικών. Ενεργώντας πάντα συντονισμένα και αποφασιστικά, γιατί μόνον τότε μπορεί να δει άσπρη μέρα αυτή η κοινωνία!!!
      Δυστυχώς, είμαστε "σκορποχώρι", οπότε χλωμή η συνέχεια...
      Για να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, απαιτείται συνειδητοποίηση απόλυτα της κατάστασης, αλλά και της δύναμης που έχουμε στα χέρια μας κι έπειτα ισχυρή θέληση και καλή συνεργασία! Απαιτείται, επίσης, μαζικότητα, προκειμένου να μην λοιδορηθεί κάθε προσπάθεια!
      Έχω κουραστεί από τη συνεχή προσπάθεια να αλλάξω τα πράγματα μέσα από τη στάση μου κυρίως, γιατί κάποτε προσπαθούσα και μέσα από τον λόγο μου, όμως σπαταλούσε τζάμπα σάλιο. Η εμπειρία μου έδειξε ότι η στάση και η πράξη αργά η γρήγορα κάτι θετικό θα φέρουν.
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  6. Γλαύκη μου συμφωνώ απόλυτα ότι τα παιδιά χρειάζονται όρια.Αυτό ξεκινά ήδη από τη βρεφική ηλικία με το πολύ συγκεκριμένο ωράριο και συνεχιζεται οσο το παιδί μεγαλώνει προσαρμοζόμενο στην ηλικιακή φάση στην οποία βρίσκεται. Τα όρια κάνουν το παιδί να αισθάνεται ασφάλεια και του μαθαίνουν πως πρέπει να συμπεριφέρεται και πως να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Έτσι όσο αυτό αναπτύσσεται διαπλάθει χαρακτήρα και προσωπικότητα που θα το βοηθήσει σε όλες τις εκφάνσεις τηςενήλικης ζωής του.Θα μάθει τα΄ορια της ελευθερίας του και τα δικαιώματά του. Τα όρια πρέπει να τίθενται με τρόπο λογικό , χωρίς αυταρχισμούς ως φυσική συνέπεια της ηλικίας του.
    Πόσο θα ήθελα όμως αυτοί να ήταν μόνο οι προβληματισμοι μας! Για μένα ο βασικός προβληματισμός μου είναι σε τι κόσμο έφερα τα παιδιά μου να ζήσουν! Σε ένα κόσμο απανθρωπιάς ,αναλγησίας και φασισμού ,που επιτρέπει δεκάδες χιλιάδες παιδια να φεύγουν από τη χώρα τους, να πνίγονται στις θάλασσες ή στην καλύτερη περίπτωση να περπατούν χιλιόμετρα με τα πόδια για να βρουν μια πιο ασφαλή διαμονή. Αυτά τα παιδιά με τον τρόμο στα μάτια και την απορία σε τι έφταιξαν για να βασανίζονται έτσι.
    Λυπάμαι και αισθάνομαι ενοχές για εκείνα και για τα δικά μου παιδιά.
    Σε φιλώ
    Αρσινόη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά από τη βρεφική ηλικία αρχίζουν όλα κι εκεί μπαίνουν τα ισχυρά θεμέλια μέχρι και την ηλικία των τεσσάρων ετών...μετά είναι λίγα όσα μπορείς να επιτύχεις!
      Εδώ φέρνει στο φως ξανά ένα προβληματισμό, που είναι κοινός σε όλους τους γονείς, που έχουν μέσα τους ισχυρό το αίσθημα της ευθύνης για αυτό που έχουν αναλάβει να κάνουν...
      Θυμήσου όμως ότι πότε ο κόσμος ήταν αρμονικός, ειρηνικός και δίχως δυστυχία; Απλά άλλοτε ήταν διαφορετικές οι συνθήκες (φτώχεια, πόλεμοι, ασθένειες δίχως ίαση...) όμως ποτέ δεν ήταν τίποτε αγγελικά πλασμένο, οπότε και τα προβλήματα ήταν διαφορετικά (ορφάνια, μετανάστευση...).
      Ο κόσμος θα συνεχίσει την πορεία του μέχρι η φύση να αποφασίσει να του κλείσει το "μαγαζί" ή να του βάλει φωτιά ο ίδιος!
      Τελικά, νομίζω και οι ενοχές με μέτρο...
      Φιλιά πολλά, κορίτσι μου!

      Διαγραφή
  7. Ωχ να μου ζήσεις Γλαύκη μου! Ένας φαύλος κύκλος που αναπαράγουμε είτε παιδιά θύματα (μέσα από αυταρχικά σπιτικά) είτε παιδιά δυνάστες.
    Βέβαια την ισορροπία ποιος θα μας τη διδάξει; Εδώ είναι τα σκούρα και σαν μελλοντική γονιός δε σου κρύβω πως είμαι φουλ πελαγωμένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχήν, λειτουργούμε με βάση τα χαρακτηριστικά της δικής μας προσωπικότητας και τις αξίες μας, διότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας πάντα σε σχέση με αυτό που είμαστε οι ίδιοι. Αν επιθυμούμε να δώσουμε ό,τι καλύτερο και πιο ισορροπημένο στα παιδιά μας, δουλεύουμε με εμάς τους ίδιους πρώτα. Εκεί είναι το μυστικό! Όσο για τα υπόλοιπα, ρωτάμε κάποιους ειδικούς.
      Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να πελαγώνεις! Δούλευε, δούλευε με σένα... Αν και δεν σε φοβάμαι!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.