Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Αγώνας δρόμου ή αγάπη για την ζωή;


































Έχουμε συνειδητοποιήσει τελικά ότι κάθε μέρα και τις περισσότερες ώρες της λειτουργούμε σαν ρομπότ;
Στη δουλειά ρομπότ!
Στο σπίτι ρομπότ!
Σε άλλες δράσεις μας, κοινώς υποχρεώσεις, πάλι ρομπότ!

Στη δουλειά (αντί εργασία) ο καθένας μας κινείται αέναα και απόλυτα προσηλωμένος γύρω από τις δικές του αρμοδιότητες και στόχους. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που θεωρείται τύχη αν διασταυρωθούν τα βλέμματα με κάποιον συνάδελφο και ανταλλαχθούν φευγαλέα ένα χαμόγελο (όταν περισσεύει κι αυτό σε κάποιους) και ένα "Καλημέρα! Είσαι καλά;".
Κάπως σαν υποταγμένος σκλάβος σε μια αυστηρά οριοθετημένη φυτεία του νότου... Να δέχεται πολλές φορές αλυσοδεμένος σε μια "επικίνδυνη πραότητα" οποιαδήποτε παραξενιά, υστεροβουλία ή ανικανότητα ορισμένων ασυγκράτητων γύρω του, είτε προϊσταμένων είτε ομοίων του!
Δε συζητάμε για τους επαγγελματικούς χώρους, όπου εμπλέκεται και η εξυπηρέτηση πελατών... Εκεί θα τα δει κανείς όλα! 
Αλήθεια, γιατί;

Αν σε όλο αυτό οδηγείται ο εργαζόμενος από προσωπική φιλοδοξία ή γιατί η ψυχή του δεν καλύπτεται από άλλες πτυχές της ζωής του - πιθανόν επειδή δεν έμαθε να ψάχνει κι αλλού την ομορφιά - είναι στο κάτω-κάτω δική του επιλογή. Τότε είναι περιττή η περαιτέρω ανάλυση. Ας υποστεί τις συνέπειες, λαμβάνοντας και την ευθύνη. Δυστυχώς, είναι συχνά αναπόφευκτες οι επιπτώσεις αυτής της στάσης και στους συνεργάτες του αλλά και στους δικούς του ανθρώπους!
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μια τέτοια εργασιακή καθημερινότητα τού επιβάλλεται από ανάγκη; Πώς να μην αισθάνεται δούλος, και μάλιστα με σύγχρονη περιβολή, σε μια κοινωνία που υποτίθεται ανήκει σ' αυτές του δυτικού "προηγμένου" πολιτισμού;  

Η ουσία είναι μία. Μην διανοηθεί ο εργαζόμενος να σηκώσει κεφάλι. Να μην έχει το κουράγιο να το κάνει.


Επόμενη πράξη της καθημερινής θεατρικής παράστασης... το σπίτι, ο πιο οικείος χώρος για όλους, στον οποίο ο καθένας μας αναζητά την ηρεμία, τη θαλπωρή και την ξεκούραση. Εκεί πάντα περιμένει ο επόμενος γύρος του αγώνα δρόμου ταχύτητας! Μικρές ή μεγάλες δουλειές και φροντίδες περιμένουν σαν ανυπόμονα στρατιωτάκια στη σειρά να λάβουν το μερίδιό τους πάλι από τον κατάκοπο, παραζαλισμένο μαραθωνοδρόμο-speeder! 
Εκεί που ο αθλητής αρχίζει πια να νιώθει σαν σκλάβα-πόρνη, που ξεζουμίζουν οι πελάτες-υποχρεώσεις, οι οποίοι απαιτούν από εκείνη τα πάντα. 

Κάπου μέσα σε όλη αυτή την κούρσα έρχονται να προστεθούν άλλες δράσεις εκτός οικείας - κάποιες είναι ευχάριστες - όπου κι εκεί μπορεί να μην είναι σε θέση κανείς να συμμετέχει με την ψυχή του, απολαμβάνοντάς τες.

Για το τέλος κράτησα το κερασάκι της τούρτας..., που μπορεί κυριολεκτικά να τη βουλιάξει!
Όλες οι παραπάνω σκέψεις έγιναν κείμενο με αφορμή μια συνηθισμένη σκηνή, της οποίας ήμουν μάρτυρας πριν από πολλές ημέρες. 
Κατεβαίνοντας ένα απόγευμα την Εθνική οδό με κατεύθυνση προς Πειραιά σε ώρα απόλυτης αιχμής βρέθηκα μετά από πάρα πολύ καιρό σε μια θάλασσα αυτοκινήτων, τα οποία πήγαιναν σημειωτόν προς τα κάτω. Δεν έπεφτε καρφίτσα!
Έκανα τότε την εξής σκέψη: πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που επιστρέφουν από την εργασία τους μετά τις πέντε και θα πρέπει να υποστούν αυτό το μαρτύριο της επιστροφής - η οποία μπορεί να διαρκέσει δύο ώρες βήμα-βήμα - να έχουν καθαρό μυαλό, ψυχική αντοχή και σωματική φυσικά, προκειμένου να συνεχίσουν στο σπίτι τους με άλλες υποχρεώσεις!

Αλήθεια πόσες ματαιώσεις, πόση απώθηση και κατά βάθος πόση οργή ή παραίτηση έχουν συγκεντρώσει μετά από μια τέτοια καθημερινότητα;
Αυτό δεν το ζει όποιος μένει στην επαρχία, οπότε δεν μπορεί να φανταστεί, γιατί οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων είναι "λαλημένοι" μέσα στην εσωτερική τους μοναξιά!

Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν έπειτα από όλα αυτά να παραμένει ένας άνθρωπος ψύχραιμος, νηφάλιος και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κρίνει με καθαρό πνεύμα όσα διαδραματίζονται σε βάρος του και καθορίζουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του;


Πώς ν' αγαπήσει την ζωή, τον άνθρωπο και τον εαυτό του; 




 

22 σχόλια:

  1. Το σπίτι μου απέχει 8 χλμ από τη δουλειά μου. Οδηγώ σε μεγάλο δρόμο (εθνική οδό) με ελάχιστα φανάρια, λίγα καταστήματα και καθόλου σπίτια. Πεζοί; Κανένας. Παρόλα αυτά, όποτε υπάρχει μποτιλιάρισμα (μικρό, μη φανταστείς) εκνευρίζομαι. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αυτό που ζείτε στην Αθήνα (ίσως και Θεσσαλονίκη) απλά δεν παλεύεται. 2 ή και 3 ώρες ΕΝΤΕΛΩΣ χαμένες από τη ζωή σου, κάθε μέρα, να ασφυκτιάς μέσα στο αυτοκίνητο.
    Για τον αγώνα που συνεχίζεται στο σπίτι (κρίνοντας από τη γυναίκα μου) θα πω μόνο ότι μερικές είστε ήρωες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που λες μας το έχουν πει φίλοι μας, που ζουν στην επαρχία, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν, για ποιο λόγο φτάνουμε εκεί για διακοπές και τις πρώτες μέρες είμαστε μέσα σε ένα άγχος αδικαιολόγητο γι' αυτούς!
      Ναι, πολλές γυναίκες είναι πράγματι ήρωες, διότι επωμίζονται πολλές ευθύνες και ρόλους μέσα στην καθημερινότητά τους. Τώρα πια θα έλεγα ότι υπάρχουν και πολλοί άνδρες, που αναλαμβάνουν εξίσου πολλές υποχρεώσεις κι ευθύνες αντίστοιχα.
      Το ζήτημα είναι να βρίσκουμε την χρυσή τομή σε όλα, για να ζούμε ανθρώπινα.

      Διαγραφή
  2. Κάναμε τη ζωή μας πολύπλοκη Γλαύκη μου. Αυτοεγκλωβιστήκαμε στις κατασκευασμένες μας ανάγκες και στον αγώνα δρόμου να τις κατακτήσουμε, χάνουμε ολοένα την ανθρωπιά μας.
    Σκέψεις που κάνουμε όλοι μας καθημερινά, αυτά που έγραψες.
    Οδυνηρές διαπιστώσεις, αλλά είναι αυτό που εμείς δημιουργήσαμε. Τουλάχιστον ας του αντιστεκόμαστε με όσες δυνάμεις έχει ο καθένας μας.
    Σε φιλώ γλυκά Γλαύκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι κατασκευασμένες ανάγκες έχουν προξενήσει τεράστια ζημιά σε μικρούς και μεγάλους. Θεωρώ ότι αλλοτρίωσαν τον άνθρωπο, τον έβγαλαν από την φυσική του πορεία και τον απομάκρυναν και από την ψυχή τους και τους άλλους γύρω του.
      Πάντα το πάλευα, για να μην με καταπιεί, καθώς οι περισσότεροι ακολουθούσαν αυτή τη διαδρομή, οπότε δεν ήταν εύκολο να αντιστέκεται κανείς. Όμως πιστεύω ότι κράτησα αποστάσεις και τώρα πια το έχω καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το ίδιο προσπαθώ να μεταδώσω και στα παιδιά - το δικό μου και τα άλλα!
      Φιλιά πολλά, κορίτσι μου!

      Διαγραφή
  3. Διαβάζοντας την ανάρτησή σου Γλαύκη, εξηγείται πολύ εύκολα η ''ανεξήγητη νευρικότητα'', των ανθρώπων που ζουν σε πόλεις...
    Πουθενά όμως δεν είναι παραδεισένια η ζωή...
    Προβλήματα έχουμε παντού, από εργασιακά έως κυκλοφοριακά!
    Απλά σε μικρότερο βαθμό...
    Σου εύχομαι ήρεμα και χαρούμενα Χριστούγεννα!!!



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα, Ινώ μου, δεν είναι εύκολη η ζωή γενικά. Η επαρχία έχει κι αυτή τα δικά της...Εκεί μπορεί να σου προκληθεί ασφυξία ή να βρεθείς άμεσα και οριστικά στην απομόνωση, διότι θα έχεις ακολουθήσει τη δική σου διαδρομή και όχι αυτή που θα θελήσουν να σου επιβάλουν οι άλλοι, αφού δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και διαβίωσης! Δυστυχώς!
      Καλά Χριστούγεννα και για σένα εύχομαι και πάνω απ' όλα με υγεία!

      Διαγραφή
  4. Ολοι μικρα μυρμηγακια ειμαστε που πηγαινουμε τρελαμενοι περα-δωθε αναγκασμένοι να κυκλοφορουμε σαν τους φυλακισμενους σε τεραστιους λαβυρινθους χωρις εξοδο. Τι αλλαζει αν ζεις στην πολη η στην εξοχη και εισαι αναγκασμενος να ξοδεύεις τη μιση ζωη σου υπηρετωντας τους αλλους και την άλλη σου μιση στους δρομους και στα σουπερ μαρκετ μαζι με διαφορα καταναλωτικα ειδη, ως ειδος κι εσυ προς καταναλωση
    Στην Αθηνα (αλλα και σε άλλες μικρες αθηνες της ελληνικης επαρχιας) ακομη χειροτερα. Ο ελαχιστος χρονος που σου απομενει είναι να ζεις κλεισμενος στα τσιμεντενα κλουβια «διαμερισματα» της αντιπαροχης που όταν δεν παρακολουθεις τον ακαλυπτο της απεναντι πολυκατοικιας βλεπεις στον ακαλυπτο στην τηλεοραση,
    Πώς να μην λαλησεις…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με μια εικόνα ασφυξίας ξεκινάς το σχόλιό σου!
      Στην πόλη το άγχος είναι μεγαλύτερο, διότι πέρα από όλες τις περιττές ανάγκες, που έχουμε δημιουργήσει, έρχεται να προστεθεί και η μετακίνηση μέσα σ' ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο, λόγω της συγκέντρωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού σ' αυτή. Είναι πολύτιμος χρόνος, που ξοδεύεται στον δρόμο...
      Ως προς τον καταναλωτισμό και τη δουλικότητα του ανθρώπου σ' αυτόν με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη κι εκεί κρατώ πολύ μεγάλες αποστάσεις! Σχετικά με τα τσιμεντένια κλουβιά και τους ακάλυπτους θεωρώ ότι είναι ότι πιο χαζό σκέφτηκε να κάνει ο κάτοικος της πόλης καταστρέφοντας τις υπέροχες μικρές ή μεγάλες μονοκατοικίες ή διώροφα, που κοσμούσαν κυριολεκτικά τις πόλεις της Ελλάδας μέχρι τη δεκαετία του 1950-60!
      Είμαι τυχερή που ζω όλα μου τα χρόνια εκτός κέντρου και το εννοώ!

      Διαγραφή
  5. Γλαύκη θές την απάντησή μου ; συχώραμε αν είναι σκληρή. ΔΙΚΗ ΜΑΣ είναι η επιλογή αυτή για τη ζωή μας. Εμείς την επιλέγουμε, εμείς την θεωρούμε ότι είναι η μόνη δυνατή. Κάποτε ο πατέρας μου, δούλευε εργοδηγός στο εργοστάσιο των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Έπαιρνε τραίνο, λεωφορείο και περπάτημα για να φτάσει. Δούλευε βάρδιες 8ωρο.....! τότε οι εργάτες Γλαύκη για το 8ωρο έδιναν αγώνα. Δεν κάθονταν στις δουλείες 10ωρα και 12ωρα γιατί το θεωρούν κάτι σαν αυτονόητο.
    Ένα άλλο παράδειγμα για τον ελεύθερο χρόνο που αναφέρεις πολύ σωστά.
    Έχω δύο συνομήλικα ξαδέλφια. Ο Άντρας με δικό του φωτογραφείο, μια χαρά χρήματα, άνετη ζωή, σπιτικό στην Πεντέλη οκ ;
    Ανοίγει η γυναίκα του ...μαγαζί στην Ερυθραία, τα παιδιά τους χύμα στις γιαγιάδες. Ώρες ; μηδεν, άντε να συναντηθούν τη νύχτα.
    Όταν την ρώτησα μου λέει "μας βάλανε και τρέχουμε".
    Ήθελα να της απαντήσω:
    "Κάτσε χρυσή μου. Σε ώθησε κανείς να ανοίξεις μαγαζί να ξημεροβραδιάζεσαι και εσυ με τις ώρες ; γιατί ; δεν σας φτάνουν όσα χρήματα βγάζετε με το φωτογραφείο ; τι τα θέλετε τα παραπάνω ;"
    Επιλογές μας λοιπόν καλή μου.
    Επιλογές και αυταπάτες μας......!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, εμένα με ενδιαφέρουν κυρίως οι άνθρωποι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι πολλές οι περιπτώσεις εκμετάλλευσης των υπαλλήλων, οι οποίοι αναγκάζονται να εργάζονται πολλές ώρες με χαμηλούς μισθούς και με την απειλή της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Ακόμη μία περίπτωση είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι αφιερώνουν πολύ μεγάλο μέρος της ζωής τους στην εργασία τους και το μόνο που καταφέρνουν είναι να βγάζουν ίσα-ίσα τον μήνα τους. Αυτά δεν είναι ακριβώς επιλογή, διότι με κάποιο τρόπο πρέπει να ζήσουν.
      Για τους συγγενείς σου, που αναφέρεις, δεν το συζητώ, διότι είναι δική τους η ευθύνη και δεν επιτρέπεται να παραπονιούνται! Έχω γνωρίσει αρκετά τέτοια άτομα!
      Μετά από τόσους αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων θα πρέπει και πάλι να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι ζωή και πώς θα θέλαμε να την ζούμε!Για να το πετύχουμε αυτό επιβάλλεται να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι αυτά που πρέπει να διεκδικήσουμε σχεδόν από την αρχή και πάλι!

      Διαγραφή
  6. Σκοπός του να μη σηκώσουμε κεφάλι! Σκοπός μας;;;
    Δεν ξέρεις πόσο με έχει απασχολήσει αυτό το θέμα. Και, κυρίως, η πραότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε το ότι έχουμε γίνει μηχανές.
    Και πόσο δύσκολο είναι ξεφύγουμε! Ακόμα κι όσοι κάνουμε προσπάθειες, πόσο άνθρωπος μπορείς να νιώσεις;;;
    Θα στο ξαναπώ, Γλάυκη μου: χαίρομαι πάααρα πολύ που έφτιαξες το δικό σου blogάκι!
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ποιος είναι σκοπός μας και σε ποιο βαθμό είναι συνειδητοποιημένο από το καθένα μας;
      Μόνο αν τον βρούμε, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τα μέσα και τους τρόπους να τον φτάσουμε1 Προς το παρόν θεωρώ ότι είμαστε σε μια αναζήτηση αρκετοί σε αριθμό πλέον. Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας, αν δεν μας προλάβουν πάλι οι καταστάσεις και μας καθηλώσουν στον ίδιο μονόδρομο...
      Να είσαι καλά, Αλεξάνδρα μου, κι εγώ χαίρομαι που σε συνάντησα στον χώρο σου αλλά κι εδώ!
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  7. Υποψιάζομαι ότι το έγραψες για μένα αυτό το κείμενο, όχι μόνο για τη δουλειά, αλλά κυρίως για αυτό το "σκότωμα" το καθημερινό στο δρόμο... Τέσσερις περίπου ώρες καθημερινά οδηγώντας μέσα σε μια ακίνητη θάλασσα αυτοκινήτων... Ναι, όποιος ζει έτσι, απλά δεν ζει.. Κι εγώ έχω βιώσει στο πετσί μου για..άπειρα χρόνια, τις ατελείωτες ουρές και την ανυπαρξία στη μέση ενός εθνικού δρόμου, πολλές φορές με ξεσπάσματα θυμού, αλλά και πολλές άλλες με μαύρο κλάμα, για όλη την παράνοια που ζούσα... Ουφ...αγχώθηκα και μόνο που τα θυμήθηκα... Άτιμο! :)

    Υ.Γ Πολύ ωραίες φωτογραφίες, για να μας γλυκάνεις τον πόνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έπεσα για άλλη μία φορά σε αδύναμο σημείο...
      Έχεις δίκιο ότι είναι σαν να αναφέρομαι στη δική σου ζωή, μέσα από όσα μου έχεις πει!
      Ευτυχώς, γλίτωσες τώρα πια από αυτό το μαρτύριο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχώνεσαι!!!
      Σ' ευχαριστώ για τις φώτο, μια και μιλά ο ειδικός...!

      Διαγραφή
  8. Αγαπημένοι μου φίλοι, να με συγχωρείτε που καθυστερώ πολύ να απαντήσω - εδώ και αρκετό καιρό - στα σχόλιά σας, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος. Αυτός είναι ο λόγος που δεν επισκέπτομαι συχνά και τους δικούς σας χώρους.
    Δεν μου αρέσει να σχολιάζω πρόχειρα και βιαστικά ούτε εδώ ούτε αλλού, οπότε θα το κάνω μόλις έχω κάποιες πιο χαλαρές ώρες στη διάθεσή μου.
    Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πόσο δίκιο έχεις !!! Και οι χαρακτηρισμοί σου εύστοχοι ,όπως πάντα. Μάθαμε να δουλεύουμε και να συμπεριφερόμαστε κατ΄αυτό τον τρόπο για μια καταναλωτική ευμάρεια , τον καιρό που με τη δουλειά σου ήταν πιο εύκολο να ικανοποιήσεις την αδηφάγο επιθυμία σου για το παραπάνω και τις πιο πολλές φορές περιττό. Δυστυχώς όμως στις μέρες μας δουλεύεις σε συνθήκες γαλέρας και με απίστευτα ωράρια ,πρώτα απ΄όλα για να είσαι εντάξει σε ένα κράτος που ως αχόρταγος δράκος σου ζητά κι άλλο κι άλλο και μετά για να ικανοποιήσεις τις βασικές σου ανάγκες. Κανονικός δουλοπάροικος δηλαδή. Αν έχεις και την ατυχία να ζεις σε μεγαλούπολη σαν την Αθήνα , όπου οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες , τότε τα δεσμά σου γίνονται ασήκωτα. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι ο δούλος δεν έχει χρόνο για να σκεφτεί. Γι΄αυτό κι οι επαναστάσεις από τέτοιες καταπιεστικές καταστάσεις αργούν πάρα πολύ να εκδηλωθούν.
    Αναγκαίο λοιπόν να παίρνουμε ανάσες ζωής. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μια φορά μόνο και για λίγο. Δεν γίνεται να την μαυρίζουμε. Ας ανακαλύψουμε τις μικροχαρές της , ας αγαπήσουμε τους ανθρώπους με τους οποίους συνυπάρχουμε και τότε κάτι καλύτερο θα γίνει. Ίσως τα δεσμά χαλαρώσουν λίγο. Ίσως καταφέρουμε να τα αποτινάξουμε.
    Πολλά φιλιά Γλαύκη μου , κουράγιο και αισιοδοξία!!!
    Αρσινόη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είπες όλα!!!
      Με ανησυχεί αυτό με τις επαναστάσεις που είπες, γιατί έχεις απόλυτο δίκιο...!
      Ακόμα και το να σκεφτούμε, πόσο να το πιστέψουμε, ότι η ζωή είναι δώρο έχει καταλήξει να κι αυτό να είναι δύσκολο!!!
      Μήπως τελικά είναι αρκετά δύσκολο να αγαπήσουμε ειλικρινά τους άλλους;
      Μέσα στην αρνητικότητα και τις επιφυλάξεις που εκφράζουν όσα λέω παραπάνω, θέλω να διατηρώ το κουράγιο και την αισιοδοξία!
      Σε φιλώ, Αρσινόη μου, κι ελπίζω κάποια στιγμή και από κοντά!

      Διαγραφή
  10. Εμένα πάλι μ' αρέσει η δουλειά μου και η ζωή στην πόλη και το διαμέρισμα, οπότε δεν βσρυγκομώ γι'αυτά παρά τις δυσκολίες. Έχω ζήσει και σε χωριό και ασφυκτιούσα. Για το μόνο που γκρινιάζω είναι οι δουλειές του σπιτιού που τις θεωρώ σκέτη αγγαρεία οπότε τις έχω περιορίσει στις απολύτως απαραίτητες, γιατί σιγά μη σκάσω! Όσο για την κίνηση στο δρόμο εγώ έχω την εξής φιλοσοφία: από τη στιγμή που κυκλοφορείς στην πόλη είναι δεδομένο ότι θα πέσεις σε κίνηση. Εξοπλίζεσαι λοιπόν με υπομονή, καφέ, τσιγάρα και τραγούδια στο ραδιόφωνο και που θα πάει; Κάποια στιγμή θα φτάσεις! Βέβαια δε μου 'χει τύχει δύο ώρες μποτιλιάρισμα, το περισσότερο ήταν μια ώρα, αλλά μήπως κι αν εκνευριστείς, κι αν βρίσεις, κι αν κορνάρεις θ' αλλάξει κάτι;
    Σε τελική ανάλυση, ας μην κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη από ότι είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία, μιλάμε για κίνηση-τέρας!!!
      Ευτυχώς, δεν είναι η καθημερινότητά μου, αλλά για πάρα πολύ κόσμο είναι η ζωή τους, αφού σπαταλούν τέσσερις ώρες από αυτήν κάθε μέρα χωρίς να αποκομίζουν τίποτα παρά μόνο σπασμένα νεύρα!
      Επίσης, πόλη από πόλη διαφέρει κι αυτό μην το ξεχνάς. Ακόμα και το πού μένεις ή εργάζεσαι μέσα στην ίδια πόλη έχει διαφορά ως προς την ποιότητα της καθημερινότητας του καθενός!
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  11. Ωραίο θέμα...Αλλά θα πω ότι δεν είναι μόνο επιλογή μας αλλά είναι η ζωή έτσι.Θα σου αναφέρω μόνο όσα μου είχε διηγηθεί η πεθερά μου όταν ζούσε. Σηκωνόταν στο χωριό χαράματα για να προλάβει να ανάψει το φούρνο με τα ξύλα να ψήσει το ψωμί. Να πάει στο μποστάνι να μαζέψει΄λαχανικά ή να ποτίσει ό,τι έπρεπε. Να ταϊσει τα ζώα και να μαζέψει τα αβγά. Να πλύνει στη σκάφη και μετά στην πηγή που έπλεναν οι γυναίκες εκεί γιατί το νερό δυσεύρετο. Να ετοιμάσει τα παιδιά και ήταν 5, γιατί ποιος διανοείτο να κάνει λιγότερα; Να υφάνει στον αργαλειό και φυσικά να ετοιμάσει τα ζυμαρικά του χρόνου, τα τυριά κλπ. Η ζωή έτσι είναι. Φυσικά σκλάβοι είμαστε γιατί δεν ανήκουμε στους πλούσιους που δεν χρειάζεται να δουλεύουν εκτός και αν το κάνουν κέφι. Η τεχνολογία μας διευκόλυνε αλλά θα σου πω και κάτι που είχα διαβάσει : βγήκαν οι πάνες για τα μωρά και η γυναίκα-εγραφε-δεν χρειάζεται να πλένει, αλλά βγήκε στην δουλειά για να έχει τα χρήματα να τις αγοράζει. Διαλέγεις λοιπόν. Ο τρόπος ζωής μας είναι τέτοιος και πάντα θα είναι. Οι άνθρωποι και ειδικά οι γυναίκες βγήκαν Γλαύκη μου στη δουλειά γιατί θέλουν να αυξήσουν το εισόδημα το οικογενειακό ή για να μπορούν να είναι αυτάρκεις. Όλα τα παρελκόμενα είναι απλά της δικής μας επιλογής. Και στις πόλεις που μαζεύτηκε τόσος κόσμος και έχουμε τα γνωστά μποτιλιαρίσματα τις ώρες αιχμής, για τη δουλειά το έκανε και μόνο. Κανένα πρόβλημα αν υπάρχει κίνηση. Μουσική, τον καφέ, χαζεύουμε τριγύρω,έχουμε και τη φωτογραφική πάντα μαζί μας για τα παράξενα ή όμορφα που συναντούμε και φιλοσοφούμε τη ζωή. Είναι θέμα οπτικής πιστεύω. Το ποτήρι αν το βλέπουμε μισοάδειο όλα θα είναι μάταια για μας.
    Να σαι καλά και να περάσεις όμορφες ξεκούραστες και ήρεμες γιορτές
    Καλά Χριστούγεννα κορίτσι μου με ευχές από καρδιάς να σου έλθουν όλα όσα επιθυμείς.
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσα περιγράφεις έτσι ήταν κάποτε και σήμερα απλά έχουν πάρει μια άλλη μορφή.
      Αυτό που πρέπει να διατηρήσουμε καθαρό στον νου μας είναι για ποιο σκοπό κάνουμε τις όποιες επιλογές μας σχετικά με τον τρόπο ζωής μας.
      Σ' ευχαριστώ για τις ευχές, γιατί πραγματικά έχω ανάγκη την ξεκούραση αυτό τον καιρό κι ας μην έχω επιλέξει να ζω σε τρελούς ρυθμούς. Προσπαθώ τουλάχιστον να κρατώ ισορροπίες "θυσιάζοντας" ίσως άλλες επιθυμίες.
      Να είσαι καλά, Άννα!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.