Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Κάποτε θα φύγω...


Αφιερωμένη η σημερινή αναδημοσίευση σε κάθε "φευγιό" που δεν τολμήσαμε μέχρι τώρα...


Κάποτε θα φύγω…


Τι είναι αυτό που σε καθηλώνει σε ένα τόπο, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση; Είναι φόβος για το άγνωστο; Για το μετά ; Eίναι η καρδιά σου που είναι κολλημένη σε αυτά που ξέρεις, εκτιμάς και τιμάς; Είναι που δε σου αρέσουν οι αλλαγές; Μήπως είναι ότι ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο; Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν , να απαλλαχτούν, να πάνε μακριά από όλα και όλους και όμως μένουν πάλι πίσω , μένουν πάντα εδώ.

Κάποτε άφησαν τους δούλους ελεύθερους και εκείνοι ξαναγύρισαν. Είναι η σιγουριά που θέλουμε να έχουμε ζώντας σε γνωστά πλαίσια; Ή ακολουθούμε πιστά εκείνο που λέμε «μοίρα». Κάποτε έλεγες, «θα φύγω» μα έγινες δέντρο, έβγαλες ρίζες που σε κρατούν γερά δεμένο εδώ, τα δε κλαδιά σου θέριεψαν, ξεπέρασαν τις στέγες των σπιτιών και είναι τα μόνα που βλέπουν μακριά. Ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και το μπλε βαθύ της θάλασσας. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν κάποια στιγμή να φύγουν από κάπου, να αλλάξουν τοπία, παραστάσεις, να αλλάξουν επάγγελμα, σπίτι, συνήθειες, ακόμα και τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους. Κάποιοι, όμως, σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους θέλουν να φύγουν και λένε συνέχεια: κάποτε θα φύγω... και ονειρεύονται τη φυγή … ποτέ δεν το κάνουν, απλά το λένε ίσως για να το πιστέψουν και οι ίδιοι, ίσως για να νιώσουν καλύτερα.

Βαρέθηκαν να ζουν νεκροί, στης απονιάς τον τόπο.
Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά, να βρουν καινούριο στόχο.
Η μιζέρια τους κυριεύει, κάθε μέρα πιο πολύ.
Και η θλίψη τους ποτίζει δηλητήριο την ψυχή.
Η ζωή τους περιμένει κάπου αλλού, σε άλλο τόπο.
Και χαρά θα βρουν εκεί σίγουρα με κάποιο τρόπο.





Και όμως πάλι εδώ, για πάντα εδώ.. Κάποτε θα φύγω λένε..και φωτίζει το πρόσωπό τους. Κάποτε θα φύγω λένε… για να πάρουν δύναμη για να βγάλουν πέρα με τις δύσκολες καταστάσεις που περνάνε..Ναι έτσι είναι … κάποτε θα φύγουν… τότε όμως θα είναι η μοναδική φορά που  θα θέλουν να μείνουν…

Πέρα από αυτό που νομίζουμε, από αυτό που ζητάμε απελπισμένα, από αυτό που λέμε ότι θέλουμε, υπάρχει και μια άλλη αλήθεια: τις περισσότερες φορές ζούμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να ζήσουμε. Η μεμψιμοιρία, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, μας διακατέχει ! Μοιρολογούμε  λοιπόν  για τη ζωή μας, θέλουμε να ξεφύγουμε από καταστάσεις – και όμως, πώς να ξεφύγουμε από τα θέλω μας, από τον ίδιο τον εαυτό μας; Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει «δε μπορώ», αλλά δε θέλω. Αναβάλουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι . Έτσι και εδώ, γιατί όποιος θέλει δε λέει «κάποτε», αλλά τώρα! Και δεν το λέει απλά και μόνο,  αλλά το πράττει κιόλας.

Αν θέλεις πραγματικά να φύγεις, μη λες «κάποτε θα φύγω», άνοιξε τα φτερά και πέτα εκεί που θες. Τώρα δεν είσαι δέντρο πια, τώρα δε βλέπουν μόνο τα κλαδιά σου τη θάλασσα και τον ουρανό αλλά ΕΣΥ! τώρα δεν έχεις ρίζες παρά μόνο φτερά, τώρα πετάς ελεύθερα και μακριά από όλα και όλους. Επιθύμησε το αυτό που λες ανύπαρχτο. Η χειρότερη μορφή δουλείας  είναι εκείνη στον ίδιο μας τον εαυτό. Στα πραγματικά μας «θέλω», που  εμείς οι ίδιοι δεν τα πραγματοποιούμε και τα  καταπιέζουμε στα βάθη της ψυχής μας. Είμαστε αλυσοδεμένοι σε αυτό που λέμε ότι λέμε ότι δε μπορούμε να ξεφύγουμε, σε αυτό που λέμε ανύπαρχτο.

Μη λες, λοιπόν, κάποτε θα φύγω… και πας να το ονειρευτείς… μόνο φύγε! Φύγε τώρα! Δώσε στο όνειρο σου σάρκα και οστά. Ζήσε το όνειρο.

 Η Ιωάννα Χαρμπέα είναι κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
 aixmi.gr

 http://antikleidi.com





@ Το παραπάνω κείμενο με εκφράζει απόλυτα και είναι σαν να το έχω γράψει η ίδια. Ενώ το επέλεξα σε άσχετη στιγμή, έφτασε να αποτελεί ηχηρό σημάδι ετούτων των ημερών για μια απόφαση που έπρεπε να είχα πάρει εδώ και καιρό και αφορά στον επαγγελματικό μου χώρο. Αν δεν έχεις άμεσα τη δυνατότητα για μεγάλη αλλαγή, ξεκινάς για μια πιο μικρή, αλλά που σου επιτρέπει να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μπορεί να έχεις μάθει να παλεύεις και να μην εγκαταλείπεις το πεδίο του αγώνα, όμως στην περίπτωση που μάχεσαι διαρκώς την υστεροβουλία, τη δολιότητα, τη στενομυαλιά, την επιπολαιότητα, και την αδικία καλύτερα να φεύγεις για άλλα περιβάλλοντα που ίσως αξίζουν τις μάχες που θα δώσεις και πάλι από την αρχή. 






24 σχόλια:

  1. Να φεύγουμε όποτε χρειάζεται, χωρίς δεύτερες σκέψεις, την ώρα που πάμε να το πούμε!
    Να το κάνουμε εκείνη την στιγμή!
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Έλενα.
      Θα πρέπει να το κάνουμε μόλις το σκεφτούμε, έχεις δίκιο. Όμως υπάρχουν παράγοντες που σε διχάζουν κάποιες στιγμές και εξακολουθείς να παραμένεις εγκλωβισμένος. Βρίσκεσαι σε δίλημμα, γιατί ζυγίζοντας τα αρνητικά και τα θετικά η ζυγαριά σε μπερδεύει...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. "Κάποτε άφησαν τους δούλους ελεύθερους και εκείνοι ξαναγύρισαν"...νομίζω πως είναι χαρακτηριστικό των λαών και του δικού μας πολύ περισσότερο, χρόνια τώρα... Όσο για μένα, μιας και με ξέρεις, θα έχεις καταλάβει ότι το "φευγιό" κυλάει στο αίμα μου.. Μόνο έτσι σωνόμαστε από καταστάσεις, αρκεί να μην γίνεται εμμονή το φευγιό.. Φιλιά και καλημέρες κι από δω και χωρίς βιαστικές αποφάσεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν το φευγιό γίνει εμμονή, σημαίνει για μένα ότι θέλει κάποιος να ξεφύγει από όσα τον ζορίζουν και όχι να βρει μια λύση.
      Είναι ανθρώπινο να συμβαίνει κι αυτό φυσικά.
      Όσο για τους λαούς συμφωνώ και πιστεύω ότι οι λαοί σκλάβοι δεν έχουν καταλάβει ποια είναι η δύναμή τους, δεν πιστεύουν ότι αν το αποφασίσουν ότι μπορούν να σταθούν και μόνοι...
      Φιλιά και μια πολύ καλή μέρα να έχεις!

      υ.γ.
      Με βάζουν σε δίλημμα όσοι θέλουν να με έχουν κοντά τους (και δεν είναι λίγοι) που εγώ δεν επιθυμώ να το έχω σε αυτή την φάση με τίποτα... Θα δείξει τις επόμενες μέρες...

      Διαγραφή
  3. Παρα πολυ μεγαλο θεμα..Με απειρες προεκτασεις....
    Η δικη μου γνωμη,δυστυχως ειναι..Οτι ΜΕΤΑ την εξειδικευση της λεγομενης.."βιομηχανικης επαναστασης"..[Να γιατι δεν υπαρχει τελικα..ΚΑΜΜΙΑ επανασταση,χωρις θυσια ζωης]
    Μετα,λοιπον την εξειδικευση..ΕΚΑΤΣΕ στον Κοσμο..Και η αστικοποιηση...
    ΠΟΛΛΟΙ εργατες..ΚΟΝΤΑ στα βιομηχανικα σγκροτηματα που εργαζονταν...
    Δημιουργια πολεων εργατων..Και αστικοποιηση του Προλεταριατου..Με το παραμυθι της Αστικης Ταξης..
    Την ελευθερια να γινεις..ΚΑΠΟΤΕ αφεντικο κι εσυ..Να δουλευουν αλλοι..Κι εσυ να τα παιρνεις....
    ΕΤΣΙ περασε εναμισι αιωνας..Και γεννηθηκαν τρεις και πλεον γεννιες Πολιτων..Που δεν ξερουν τα λουλουδια της..Μελιτζανας...!!
    Που δεν εχουν δει ΠΟΤΕ Κερασια..[δεντρο]
    Που νομιζουν οτι τα..ΣΥΚΑ βγαινουν στα..καφασια...!!!
    ΑΥΤΟ δεν συνεβαινε στις παλαιοτερες κοινωνιες..Λογω της μεταναστευσης....
    Και παλαιοτερα,λογω των κατακτητικων πολεμων....
    ΟΤΑν οι βιομηχανοι..Αντικατεστησαν τους..Τσιφλικαδες..Στην κυβερνηση των Εθνικων Κρατων....
    ΕΠΕΒΑΛΑΝ την εξειδικευση και την αστικοποιηση ΟΛΩΝ...!!
    Ακομα και των..Αγροτων..Και των Κτηνοτροφων...
    Δητε τωρα..Επιδοτηση θα παιρνουν ΜΟΝΟ οι κατ επαγγελμα..Αγροτες...!!
    ΟΠΟΤΕ....
    Που να παει κανεις;;;;
    Με τι προσοντα να παει;;;;
    Οταν ΞΕΡΕΙ μονο να κανει μια συγκεκριμμενη δουλεια..Και δεν γνωριζει..Ολα τα αλλα...!!!

    ΕΔΩ..Γνωριζω προσωπικα ανθρωπους..Που ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να....
    Μετακομισουν...!!!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαχαίρη μου, έπιασες μια εξαιρετική πλευρά του θέματος.
      Με τρομάζει το γεγονός ότι πολλοί σήμερα δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε ένα άλλο πλαίσιο. Το συζητώ πολύ συχνά αυτό σε συντροφιές προσπαθώντας να δούμε πώς μπορεί να γίνει αλλιώς. Μεγάλο ζήτημα και οι έξω το γνωρίζουν πολύ καλά, γι' αυτό και ποντάρουν τις κινήσεις τους πάνω σ' αυτό. Φυσικά και έχουν συμβάλλει με τις ενέργειές τους πάρα πολλά χρόνια στο να βρεθούμε σε τέτοια κατάσταση, αφού τους εξυπηρετεί, όπως και κάποιους εντός. Το θέμα είναι ότι πρέπει να πάψουμε να είμαστε αφελείς και να δούμε τι μπορεί να γίνει παρακάτω, γιατί κυριολεκτικά χανόμαστε!

      Να μετακομίσουν;;; Ναι, θα μπορούσα να το καταλάβω...
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  4. Κάτι σαν τον αλυσοδεμένο ελέφαντα του Μπουκάϊ.
    Συμφωνώ στη βάση της ιστορίας, φτάνει το φευγιό να μην είναι προϊόν δειλίας και φυγής απ' το πρόβλημα. Γιατί αν είναι έτσι, όπου κι αν πάει ο φυγάς, δεν θα μάθει ποτέ να μάχεται για τη βελτίωση της ζωής του. Οι αλυσίδες είναι στο μυαλό μας Γλαύκη μου. Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να μεγαλουργήσει ακόμα και σ' ένα κελί φυλακής. Γνώμη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ελέυθερος άνθρωπος θα μεγαλουργήσει μέσα από κάθε εμπόδιο και δυσκολία, όσο κι αν τον στενεύουν τα παπούτσια που του φορούν οι άλλοι... Το έχω ζήσει για τα καλά στο πετσί μου αυτό! Ψυχικό κόστος, όμως Μαράκι μου, μεγάλο!
      Ναι, δεν συμφωνώ με το φευγιό από ένα πρόβλημα και δεν είναι κάτι που συνηθίζω.
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  5. Θα συμφωνήσω!
    Όμως, δεν είναι εύκολο το φευγιό. Συχνά, δεν φτάνει η θέληση και το θάρρος... Η ψυχή είναι παζλ κι όταν δεν ταιριάξει έστω κι ένα κομματάκι, τότε όλα αποκτούν άλλες διαστάσεις...
    Όμως, καλύτερα ακόμα και θάνατος πραγματικός, παρά μια νεκρή ζωή...
    Πολλά φιλιά, Γλαύκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι καθόλου εύκολο σε κάποιες περιπτώσεις το φευγιό και το λέω παραπάνω. Εκεί αρχίζει η δυσκολία η ψυχική, διότι γνωρίζεις πολύ καλά τους λόγους και η όποια απόφαση θα είναι απόλυτα συνειδητή.
      Όσο για το τελευταίο που λες συμφωνώ απόλυτα!
      Να είσαι καλά, κορίτσι μου!

      Διαγραφή
  6. Καποια στιγμη αποφασισα να απομακρυνθώ μερικα χιλιομετρα από εκει που γεννηθηκα. Στη συνεχεια ονειρευόμουνα να γινω ταξιδευτής των ωκεανων. Υστερα σχεδιαζα να αναχωρήσω μακρια στη χωρα των ατέλειωτων δρομων. Τελικα η ροτα με εβγαλε στην απεναντι οχθη. Τωρα δεν αντεχω να μενω για πολύ ουτε εδω ουτε εκει. Η ψυχη μου τωρα πια μοιαζει σαν τους τσιγγάνους χωρις απαγκιο πουθενα. Παντα ηθελα να φευγω κι όχι να μενω. Το σταβεντο είναι το μερος που θα ηθελα να ζω αλλα δεν το εχω ανακαλυψει ακομα.

    Χειμερινοί Κολυμβητές - Αρτζεντίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου εύχομαι να το ανακαλύψεις σύντομα, για να μπορέσεις να το χαρείς. Δεν έχουμε όλο τον χρόνο δικό μας και αξίζει να βρίσκουμε αυτό που θα μας δώσει λίγη ευτυχία.
      Όμορφο τραγούδι, σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  7. Να φύγεις ναι όταν μπορείς , γιατί υπάρχει δυστυχώς και το ΄΄δεν μπορώ΄΄ και έχει άμεση σχέση με το ΄΄πρέπει΄΄ !!! Γι αυτό το πρέπει ξεριζώθηκα βίαια από εκεί που δεν ήθελα !!!Εφυγα όμως με τον υγιή τρόπο από μια δυσάρεστη κατάσταση και κρατώ ελεύθερο το μυαλό !!!
    Καλό Σαββατοκύριακο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου, το μυαλό ελεύθερο... είπες την χρυσή κουβέντα!
      Αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε κάποιες στιγμές αυτά που αγαπάμε, γιατί οι συνθήκες δεν ευνοούν κανέναν. Στην ουσία δεν είναι επιλογή μας.
      Εύχομαι το καλύτερο για σένα μετά από αυτό το φευγιό!

      Διαγραφή
  8. Γλαύκη χωρίς αμφιβολία το κείμενο εκφράζει και τις δικές μου σκέψεις.
    Προσωπικά θα έλεγα ότι δεν πιστεύω στη Μοίρα.....μήτε στο πεπρωμένο.
    Όλα διαμορφώνονται από τη δική μας δράση-αντίδραση και τις διαδραστικότητα της σχέσης μας με το όλον, το σύνολο.
    Σίγουρα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας, το απρόοπτο, αυτό που θα παίξει εξ ίσου το ρόλο του.
    Όμως οι αποφάσεις σε σημαντικά πράγματα της ζωής μας είναι δικές μας.
    Άπειρες φορές νιώθουμε να θέλουμε να κάνουμε και να ζήσουμε πράγματα όμως αυτό δεν γίνεται ποτέ καθώς δεν μπορούμε να υπερβούμε τις δικές μας αναστολές και ότι μας κρατάει χωρίς δράση.
    Φόβοι, αδυναμίες, ενοχές, προκαταλήψεις, ένα σωρό πράγματα.
    Θεωρώ το θέμα σου εξαιρετικό καθώς δίνει αφορμή για μεγάλη κουβέντα επάνω του.
    Καλή συνέχεια εύχομαι να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δική μας είναι η απόφαση πάντα ακόμα κι όταν μας οδηγούν οι καταστάσεις και μας αναγκάζουν στην ουσία να πράξουμε αντίθετα από αυτό που θα επιθυμούσαμε κατά βάθος.
      Μένουμε άπραγοι πολλές φορές και από τη δύναμη της συνήθειας... αυτό κι αν είναι τραγικό αν το σκεφτεί κανείς.
      Ναι, σηκώνει πολλή συζήτηση και γι' αυτό τον λόγο το ανάρτησα, αλλά τελικά το έβαλα ως θέμα σε μέρες όπου δεν είμαι σε κατάλληλη διάθεση και δεν έχω τον χρόνο να επεκταθώ ούτε στα σχόλια όπως θα ήθελα. Είναι οι αστάθμητοι παράγοντες όπως λες κι εσύ, οι οποίοι ανατρέπουν τα σχέδιά μας...
      Καλό σου απόγευμα, Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  9. Έφτασα στο τέλος της ανάγνωσης για να μάθω ότι δεν είναι δικό σου. Ναι, νόμιζα πως το είχες γράψει εσύ.
    Πολλές φορές υπάρχουν αληθινά βαρίδια που σε κρατούν κάτω. Τις περισσότερες τα δημιουργείς ο ίδιος.
    Στο μυαλό σου είναι.
    Λες "δεν θα τα καταφέρω!", "που πάω και τι θα συναντήσω;" "δεν είναι καιρός για αλλαγές!", "τι θα πουν οι άλλοι;", "κι αν κάνω λάθος;" και παραμένεις στη φυλακή που με τα χέρια σου έχτισες.
    Ούτε κάγκελα δεν υπάρχουν, εσύ τα βλέπεις μόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις πολύ μεγάλο μέρος δίκιου, Πέτρο!
      Η ζυγαριά μάς τα χαλάει ορισμένες στιγμές και μας μπερδεύει δυστυχώς. Είναι η φάση που στέκεσαι μετέωρος.
      Καλό σου απόγευμα!

      Διαγραφή
  10. Κι εγώ νόμιζα ότι το είχες γράψει εσύ!
    "Είναι φόβος για το άγνωστο; Για το μετά ; Eίναι η καρδιά σου που είναι κολλημένη σε αυτά που ξέρεις, εκτιμάς και τιμάς; Είναι που δε σου αρέσουν οι αλλαγές; Μήπως είναι ότι ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο;"

    Είναι ένα από αυτά ή όλα τα παραπάνω ή και τίποτα. Ανάλογα τον άνθρωπο, τη σχέση, την κατάσταση. Ανάλογα πόσο μπάζει. Ανάλογα τι έχεις να κερδίσεις ή να χάσεις. Ανάλογα ...

    Είμαι άνθρωπος που δεν κάνει εύκολα αλλαγές στη ζωή του. Αλλά δεν συνηθίζω να παραπονιέμαι για αυτό.Όταν αρχίζω να παραπονιέμαι τότε ξέρω πως είναι καιρός να αλλάξω! Και το κάνω.Έστω και αργά, θα τα τινάξω όλα στον αέρα! Το έκανα πριν 6 μήνες. Είπα όχι άλλο!

    Στις σχέσεις πάντως παίζει τρομερά το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Πολλοί δεν τολμούν φύγουν, γιατί προτιμούν τον γνωστό πόνο από το άγνωστο. Για αυτό απεχθάνομαι τους φόβους και τις ανασφάλειες. Γιατί σε κρατούν δέσμιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τις δύο πρώτες παραγράφους σου συμφωνώ απολύτως.
      Εγώ περνάω σε αλλαγές και τις θέλω, γιατί κουράζομαι με τη ρουτίνα, ενώ την ακολουθώ στην καθημερινότητά μου.
      Κάποιες στιγμές έχω βρεθεί να τα τινάζω κι ε΄γω στον αέρα, όταν δεν υπάρχει γιατρειά ή όταν δεν έχει να μου πει μια κατάσταση τίποτε άλλο.
      Ναι, είναι τρομακτικό να μένει κανείς κάπου από ανασφάλεια. Μένω επειδή αγαπώ με κάποιο τρόπο, ανθρώπους, καταστάσεις, χώρους...
      Φιλιά, κορίτσι!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.