Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Αυτός είναι ο σημερινός δάσκαλος!


Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από συνάδελφο δάσκαλο, μέσα από το οποίο μοιράζεται δημόσια τις εμπειρίες του από μία μέρα στο σχολείο. Όταν το διάβασα, είδα ότι με καλύπτει σε  πολύ μεγάλο βαθμό και αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω εδώ. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον για όποιον δεν είναι εκπαιδευτικός να δει πώς είναι η ζωή στο σχολείο μέσα από τα μάτια ενός δασκάλου που αγαπά τη δουλειά του. Πολλά από όσα αναφέρει ο συνάδελφος τα συζητάμε σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί πολύ συχνά με τις οικογένειές μας και τις παρέες μας. Το στόμα μας δεν μένει κλειστό, γιατί έχουμε τόσα πολλά να πούμε, που αν δεν το κάνουμε, θα... σκάσουμε!

 
7:00 το πρωί.. Χτυπάει το ξυπνητήρι,σηκώνεσαι κάνα τέταρτο αργότερα και φεύγεις για το σχολείο.
8:10 χτυπάει το κουδούνι,προσευχή ,προσέρχεσαι στην τάξη..
20 έως 25 και 26 φατσούλες (ακόμα και 28) σε περιμένουν με μια όρεξη περίεργη και ματάκια σπινθηροβόλα..Σε περιμένουν κάθε μέρα εκεί όρθια στην είσοδο της τάξης..Χαμογελάνε ,έρχονται στην έδρα σου να σου πούνε ό,τι πέρασαν την προηγούμενη μέρα και προσπαθείς για χιλιοστή φορά να τους πείσεις να σου μιλάει ένας ένας γιατί όλα μαζί είναι αδιανόητο να τους παρακολουθήσεις..
Κάποια στιγμή αυτό τελειώνει και ξεκινάει το μάθημα και εκεί που όλα πάνε καλά συνειδητοποιείς ότι αρχίζει το κλίμα να «πέφτει»..Πρέπει να περάσεις σε άλλη μέθοδο τώρα.Να τα κρατήσεις όσο μπορείς κοντά σου... Ένα αστείο ,ένα ανέκδοτο τα φέρνει πίσω σε σένα. Αλλάζεις τη διδασκαλία... Μέθοδοι πολλές. Ερωτοαποκρίσεις ,διαλεκτική, βιωματική, όλα μαζί σε 2ώρες ή μία ώρα μαθήματος... Και εκεί ένας μαθητής σου κάνει μια ερώτηση. Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου έχεις να επεξεργαστείς αν η ερώτηση έχει σχέση με το μάθημα ,αν μπορεί να δέσει με κάτι άλλο που πρέπει να διδάξεις ,αν πρέπει να απαντήσεις άμεσα ή να το αφήσεις για το τέλος και όταν λάβεις την απόφαση συνεχίζεις…Κοιτάς το ρολόι... Πότε πέρασε η ώρα? Και οι μικροί μαθητές σου ακόμα κάνουν ερωτήσεις πάνω στο μάθημα ή σου λένε πως «δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό»... Κάποιες στιγμές πρέπει να αποφασίσεις αν η πίεση να βγάλεις την ύλη θα σε κυριέψει ή θα κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην έχουν κενά οι μαθητές σου... Και αποφασίζεις το δεύτερο... Κάπου παρακάτω υπάρχει ένα «εύκολο κεφάλαιο «που θα μπορέσεις να συνδυάσεις περισσότερη γνώση και να τους την παρουσιάσεις χωρίς να χαθεί η ύλη.
Χτυπάει το κουδούνι και πολλές φορές δεν έχεις προλάβει να δώσεις καν εργασίες... η διαχείριση του χρόνου και το χρονοδιάγραμμα ,δεν σου βγήκε σήμερα όπως δεν σου βγήκε και χτες... Μα αυτό είναι λογικό...Έχεις να κάνεις με 20- 25 παιδιά... Με 20-25 διαφορετικούς μαθητές που έχουν διαφορετικό τρόπο μάθησης και φυσικά που χρειάζονται διαφορετικό χρόνο να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα. Δεν είσαι ο δάσκαλος που σκέφτεται «Παρέδωσα το μάθημα , παρέδωσα την ύλη ,πάμε παρακάτω». Νοιάζεσαι και σέβεσαι τη διαφορετικότητα και οπωσδήποτε δεν θα ρίξεις στον γονέα την ευθύνη να αναλάβει το δικό σου ρόλο σαν εκπαιδευτικός στο σπίτι αφήνοντας το παιδί να αποχωρήσει από το σχολείο έχοντας απορίες και εκείνος να κληθεί να τις λύσει. Ο ρόλος του δεν είναι αυτός... Ξέρεις λοιπόν τι θα κάνεις... Θα εκμεταλλευθείς 10 λεπτά από το επόμενο μάθημα,... Στο κάτω κάτω κάτω έχεις συνδυάσει με τέτοιο τρόπο το αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμά σου που τα 10 λεπτά δεν θα καθυστερήσουν την παρουσίαση της νέας γνώσης του επόμενου μαθήματος και εξάλλου(όπως προανέφερα) σε τρία μαθήματα πιο κάτω γνωρίζεις ότι το κεφάλαιο είναι πιο εύκολο οπότε μπορείς να εντάξεις και επιπλέον γνώση που άφησες πίσω -αν δεν κατάφερες να την εντάξεις στο σημερινό μάθημα-με τέτοιο τρόπο που δεν θα «βαρύνει» τα παιδιά ...




Ακόμα διάλειμμα είναι….Κάνεις να φύγεις και τα παιδιά τρέχουν γύρω σου ... Θέλουν να μοιραστούν μαζί σου κάτι σημαντικό... Προχωράς προς το γραφείο και σε πάνε συνοδεία... Για άλλη μια φορά χαμογελάς... Μιλάνε όλα μαζί και δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι λένε αλλά προσπαθείς .Τα παιδιά δεν θα αλλάξουν ποτέ... Χαμογελάς στην παιδική αφέλεια, μπροστά στην εμπιστοσύνη που σου δείχνουν ,στην ανάγκη τους να τους πεις ένα «μπράβο» στην ανάγκη τους να μοιραστούν κάτι σημαντικό για εκείνα…
Το διάλειμμα τελειώνει..Πηγαίνεις στην τάξη και ακούς τα πρώτα παράπονα... "Κύριε με πείραξε", "κύριε μαλώσαμε", "κύριε με έβρισε", "κύριε μού πήρε το μολύβι". Δεν μαλώνεις,δεν προσβάλλεις... Παίρνεις αφορμή για να κάνεις μια συζήτηση... Ήρθε η ώρα να αναλάβεις το ρόλο του παιδαγωγού... Δεν θα διδάξεις, θα διαπαιδαγωγήσεις... Μιλάς για κανόνες, σεβασμό, αλληλεγγύη, εμπλέκεις τα παιδιά.Τους ζητάς τη γνώμη τους… Ξέρεις ότι αυτό θα επαναληφθεί παρόλο που θέλεις να πιστεύεις πως δεν θα ξαναγίνει... Είναι παιδιά... Δεν έχουν την ευελιξία του ενήλικα να ξεχωρίσουν ποιο είναι σημαντικό και ποιο αξίζει να σε κάνει να θυμώσεις. Εσύ ο δάσκαλος πρέπει να τα βοηθήσεις να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο κάποια στιγμή... Όμως τώρα πρέπει να βρεις, μέχρι να βρουν το δικό τους τρόπο αντιμετώπισης, τρόπους να κρατήσεις μακριά και έξω από την τάξη τη βία και τις προσβολές, την ενόχληση και την αθυροστομία και να βοηθήσεις τους μαθητές σου να ξεπεράσουν το θυμό και τα νεύρα τους... Ακόμα και αν χρειαστεί να πάρεις ώρα από ένα μάθημα θα το κάνεις, γιατί ξέρεις καλά ότι αυτό που πρέπει να φροντίσεις σαν παιδαγωγός είναι και η ψυχική υγεία των μαθητών σου πάνω από όλα αλλά και το κλίμα να είναι αρμονικό μέσα στην τάξη... Κοιτάς τα μάτια τους. Έχεις ανομοιόμορφη τάξη. Ηλικιακά μπορεί να είναι κοντά, αλλά κάθε παιδί έχει διαφορετική ιδιοσυγκρασία και διαφορετική ταχύτητα αντίληψης, συμπεριφορά, νοημοσύνη... Συνυπάρχουν μέσα στην τάξη σου παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και ανάγκες, παιδιά χαρισματικά, παιδιά με διάσπαση προσοχής, παιδιά με εγωισμό, περηφάνια,ανταγωνισμό,ευαίσθητα,συνεσταλμένα... Και όλα αυτά τα παιδιά πρέπει βρεις το κουμπί τους για να τα πλησιάσεις και ν α τα βοηθήσεις να συνυπάρξουν... Πόσο δύσκολο είναι κανείς δεν ξέρει πέρα από σένα... Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πέρα από σένα που ζεις την τάξη σου... Επιστρατεύεις λοιπόν κάθε γνώση ψυχολογίας, παιδαγωγικής, διδακτικής για να τα φέρεις κοντά το ένα στο άλλο. Κάνεις ό,τι μπορείς και όσα μπορείς, ώστε να μάθουν να λειτουργούν σαν ομάδα αλλά και για να μπορέσουν να βάλουν όρια και κανόνες στον εαυτό τους χτίζοντας μια υγιή προσωπικότητα...



Το μάθημά σου πάει καλά... Προσπαθείς να εμπλέξεις τα παιδιά στη διαδικασία μάθησης... Και εκεί που νομίζεις ότι όλα κυλάνε ρολόι ,κάπου ανάμεσά τους κάποιο παιδί έχει ξεχάσει για πολλοστή φορά το βιβλίο του, τις εργασίες του, την κασετίνα του ακόμα και το διαγώνισμα που ζήτησες να επιστρέψει και εκείνο δεν ξέρει που το έχει βάλει. Μιλάς με το παιδί και συζητάς... Με τον τρόπο σου χωρίς βία αλλά με την αυστηρότητά που πρέπει στο πρόσωπο σου , μιλάς προς όλους για τη σημασία του να είσαι επιμελής και ποια η σχέση της με την καθημερινή μας ζωή προσέχοντας να μη μακρυγορήσεις ... Μόλις νομίζεις ότι τελείωσε και συνεχίζεις το μάθημά σου , κάνεις μια ερώτηση πάνω στο μάθημα και εκεί ξεκινάει άλλο…Εμφανίζεται η κόντρα μεταξύ των μαθητών για το ποιος θα μιλήσει,θα πει κάτι παραπάνω ,θα αποδείξει ότι ξέρει, ότι έχει διαβάσει και παρόλο που υπάρχει ο κανόνας :"αφήνουμε τον άλλο να μιλήσει και μετά ζητάμε το λόγο εμείς για να συμπληρώσουμε κάτι επιπλέον" συνειδητοποιείς ότι αυτό χάνεται…Αποφασίζεις λοιπόν ποιος θα μιλήσει και ζητάς από τους άλλους αν έχουν κάτι να προσθέσουν να σηκώσουν χέρι... Και εκεί πάλι αρχίζει το επόμενο παράπονο των παιδιών ότι μόνο τους άλλους σηκώνεις. Πάλι για άλλη μια φορά πρέπει να του θυμίσεις ήρεμα πόσες φορές συμπλήρωσε ένα συμμαθητή του, πόσες φορές βοήθησε έναν συμμαθητή του, πόσες φορές συμμετείχε σε μια συζήτηση,ότι αυτό αποδεικνύει το ότι η γνώση έχει κατακτηθεί και αυτό το έχεις ήδη αξιολογήσει και προσπαθείς να του δώσεις να καταλάβει ότι η αξιολόγηση γίνεται σε όλη την ώρα του μαθήματος κάθε στιγμή ...

Χτυπάει για άλλη μια φορά το κουδούνι... Έχεις ενημέρωση γονέων... Προσέρχονται με αγωνία να μάθουν πως πάνε τα παιδιά τους... Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν το νέο σύστημα,τα νέα βιβλία και αγχώνονται... Και με το δίκιο τους. Απέχουν πάνω από 20 χρόνια από τα θρανία όπως θα απέχαμε και εμείς αν δεν ήμασταν δάσκαλοι. Θυμούνται ακόμα το δάσκαλο να κάνει σειριακά το μάθημα, να βάζει πολλές ασκήσεις στο σπίτι,να βάζει κατεβατά για να μάθουμε παπαγαλία και τους εξηγείς ότι πλέον η παπαγαλία δεν υπάρχει με εκείνη την έννοια της απόλυτης αποστήθισης αλλά ότι τα παιδιά πρέπει να σκέφτονται και να απαντάνε σε ερωτήσεις που απαιτούν κρίση, ότι οι ερωτήσεις πολλές φορές απαιτούν απάντηση σωστό ή λάθος ακόμα και τη δική τους άποψη... Δυσκολεύονται να το καταλάβουν αλλά το αποδέχονται... Στηρίζονται σε σένα και ευελπιστούν ότι θα κάνεις το καλύτερο για τα παιδιά τους... Λίγο πιο πέρα περιμένει μια οικογένεια που εσύ ζήτησες να έρθει..Πρέπει να συζητήσετε για τη συμπεριφορά του παιδιού...Πρέπει να σκεφτείς και να επιστρατεύσεις κάθε τρόπο για να μην πληγώσεις κανένα και φυσικά να μη θίξεις το παιδί... Πρέπει όμως να πεις την αλήθεια...΄Οχι για να τους μεταφέρεις το πρόβλημα αλλά για να βρείτε λύσεις κοινές και αποδεκτές.Έχεις το άγχος πως θα το πάρουν ,πως θα δουν το ζήτημα ακόμα και πως θα αντιμετωπίσουν και σένα που ζεις το παιδί τους 6 ώρες την ημέρα ... Αλλά δεν μπορείς να κάνεις πίσω..Πρέπει να τους ενημερώσεις... Πάνω από όλα σε ενδιαφέρει ο μαθητής σου …Σε κάθε τάξη παρατηρείς συμπεριφορές και ιδιοσυγκρασία μαθητών που θεωρείς( βασισμένος πάνω στις γνώσεις της εξελικτικής ψυχολογίας,της ειδικής αγωγής, της θεωρίας της παιδαγωγικής και διδακτικής ) ,ότι απαιτούν κοινή αντιμετώπιση από γονείς και σχολείο.Υπάρχουν γονείς που αμέσως αναγνωρίζουν την κατάσταση ,συζητάνε , μιλάνε μαζί σου, ανταλλάσσουν απόψεις και είναι πρόθυμοι να κάνουν και να κάνετε ό,τι χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η ιδιάζουσα κατάσταση... Εκεί τα πράγματα είναι πιο εύκολα... Άλλα υπάρχουν και γονείς που δεν δέχονται ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί τους... Εκεί ό,τι και να κάνεις είναι αδύνατο να τους πείσεις να συνεργαστείτε ή να επισκεφθούν κάποιον ειδικό ή ειδική υπηρεσία όπως πχ ένα ιατροπαιδαγωγικό κέντρο ή τα ΚΕΔΥ ... Τελειώνοντας τη συζήτηση νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι γιατί γνωρίζεις ότι οι γνώσεις σου και ο χρόνος σου δεν φτάνουν για να βοηθήσεις το παιδί μέσα στο σχολείο και λυπάσαι γιατί δεν κατάφερες να τους πείσεις... 


Και η μέρα σου συνεχίζει μέχρι τις 2 έχοντας να κάνεις όλα αυτά κάθε ώρα , κάθε στιγμή...Να σαι δίπλα στα παιδιά,να συνεργάζεσαι, να συζητάς,να καταλαβαίνεις την ηλικία τους και να μπαίνεις στη θέση τους ,να κρατάς το χρόνο,να αγχώνεσαι γιατί το μάθημα δεν τελειώνει στην ώρα του και γιατί δεν πρόλαβες να δείξεις ότι ετοίμασες, να βάζεις εργασίες και να παρακολουθείς την πορεία τους,να λύσεις τις απορίες τους,να είσαι συνέχεια όρθιος ή καθισμένος δίπλα σε αυτούς που δυσκολεύονται σε κάποιο μάθημα και να τα βοηθάς χωρίς να στερείς την παρουσία σου από τους υπόλοιπους μαθητές, να αντιμετωπίζεις τις διαφορές τους ,να γίνεσαι διαμεσολαβητής και να προσπαθείς να είσαι δίκαιος,αμερόληπτος, τίμιος, εργατικός, φιλικός, επιμελής, να κρατάς τις υποσχέσεις σου,να ακολουθείς τους κανόνες που θέτεις στον εαυτό σου, να χειρίζεσαι μια δύσκολη κατάσταση, να βοηθάς τα παιδιά να ξεπεράσουν τον ατομισμό και τον εγωισμό τους, την ανταγωνιστική τους διάθεση, να κρατάς σε ηρεμία την τάξη με δυο χίλια τερτίπια, να βρίσκεις τρόπους να αποτρέπεις παραβατικές συμπεριφορές, να τα μάθεις να εργάζονται συλλογικά και ομαδικά πέρα από την ατομική τους προσπάθεια... Είσαι σε εγρήγορση κάθε λεπτό ,κάθε στιγμή κάθε ώρα Δασκαλος παιδαγωγός, ψυχολόγος, θεραπευτής,νοσοκόμα, διασκεδαστής, μουσικός, ευρεσιτέχνης... Και όλα αυτά δεν καταγράφονται πουθενά. Δεν μπορεί κανείς να τα δει πέρα από σένα και τους μαθητές σου... Κανένας….Μα ξέρεις καλά ότι σαν δάσκαλος δεν μπορείς να μην εμπλακείς σε όλη αυτή τη διαδικασία, γιατί πολύ απλά έχεις να κάνεις με το λειτούργημά σου που βασίζεται και πάνω στην συναισθηματική εμπλοκή σου στον κόσμο των παιδιών που εκπαιδεύεις και διδάσκεις... Αν ένα παιδί δεν σε βάλει στον κόσμο του, έχεις αποτύχει να κάνεις οτιδήποτε μαζί του... Και το περίεργο; Όσα προοανέφερα δεν τα κάνεις πιέζοντας τον εαυτό σου... Πηγάζουν από μέσα σου και σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζεις κάθε μέρα... 

 
Τελειώνει η ζωή ενός δασκάλου με αυτά τα «λίγα» που κάνει μέσα στο σχολείο λίγο μετά τις 2….Αλλά η δουλειά του δεν κατεβάζει διακόπτη εκείνη την ώρα ώστε να επανέρθει την επόμενη μέρα στις 8 για να συνεχίσει... Συνεχίζεται στο σπίτι και αφού περάσει λίγες ώρες ξεκούρασης και χαλάρωσης με την οικογένειά του ,ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα ψάχνοντας πως θα διδάξει τη νέα ύλη ,πως θα εμπλουτίσει τη διδασκαλία του,ετοιμάζει υλικό ,ψάχνει τρόπους αντιμετώπισης και χειρισμού διάφορων καταστάσεων που παρουσιάζονται και, και ,και ….Αυτός είναι ο σημερινός δάσκαλος  και παρόλο τα όσα περνάει και ζει στην καθημερινότητά του , παραμένει όλο το 24 ωρο δάσκαλος..Μέσα και έξω από το σχολείο...
Αυτό επέλεξα να κάνω και εγώ…Και τα ήξερα.

Πηγή: Aris Kokousoulas  https://www.facebook.com/aris.koko?fref=nf


15 σχόλια:

  1. Ξερω,οτι ειναι ΦΟΒΕΡΑ δυσκολο...!!
    Και μπραβο σ ολους τους δασκαλους,που κανουν σωστα αυτο το λειτουργημα...
    ΑΜΕΙΒΕΤΑΙ ο δασκαλος,απο την αγαπη των μαθητων του...!!
    Που ειναι αξεπεραστη..!!
    Διοτι εγω..Θυμαμαι καθαρα..Ολους τους δασκαλους του δημοτικου..
    Και τους ευγνωμονω.."μετα παρελευσιν"
    Περισσοτερου του μισου..Του αιωνος...!!!

    Θα ηθελα..Να διαβασω απο σενα..Μια αναρτηση σχετικη με την περιφημη.."διδακτεα υλη"
    Μηπως τελικα...Ηρθε η ωρα να καταργηθει;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαχαίρη μου, πολύ λίγοι κατανοούν την δυσκολία του συγκεκριμένου επαγγέλματος-λειτουργήματος (επιμένω σ' αυτόν τον χαρακτηρισμό, γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι και στην πράξη).

      Το έχω ξαναπεί κι έτσι το βιώνω πως από τους μαθητές πληρώνεσαι πραγματικά και πλούσια!!! Και μια το έφερε ο λόγος, σήμερα δεν μπορείς να φανταστείς όλα τα εκτάκια μου τι αγκαλιές μέχρι ασφυξίας μου κάνανε - αγόρια και κορίτσια!!! Όλα!!! Δεν ήξερα ποιον να πρωτοχωρέσω στην αγκαλιά μου...
      Μου είπαν δε πως το χειρότερο θα είναι το καλοκαίρι που δεν θα μπορούμε ν' αποχωριστούμε!!! Ε, φεύγεις με μια πληρότητα.

      Σχετικά με τη διδακτέα ύλη έθεσες μεγάλο θέμα και φλέγον...
      Θα προσπαθήσω να το κάνω, γιατί είναι κάτι που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις!!!
      Για να καταργηθεί πάντως απαιτείται τεράστια και ουσιαστική προετοιμασία στις σχολές των εκπαιδευτικών και μεγάλη ωριμότητα που θα πρέπει να επιδείξουν ως άνθρωποι κι επαγγελματίες!!! Δύσκολα πράγματα...

      Διαγραφή
  2. Δεν μπορείς να φανταστείς με πόσο ενδιαφέρον ρούφηξα το κείμενο Γλαύκη μου! Και συγκινήθηκα. Γιατί αυτός που περιέγραψε ο αρθρογράφος εκπαιδευτικός είναι Παιδαγωγός. Κι έτσι πρέπει να είναι ουσιαστικά κάθε δάσκαλος. Λειτουργός ! Οδηγός!
    Σε μαι ιδανική πολιτεία κάθε τάξη, κάθε δάσκαλος θα έπρεπε να έχει και βοηθό-ούς μέσα στην αίθουσα ( πχ όπως στο σύστημα της Αγγλίας) και φυσικά ειδικούς έξω από την πόρτα της τάξης του.
    Εκπαιδεύτηκα να εργαστώ και στο σχολείο. Αναρωτιέμαι αν πέρα από 2-3 πειραματικά σχολεία τον καιρό που σπούδαζα, που είχαν Κοινωνικό λειτουργό υπήρξαν ποτέ άλλα (εκτός από τα ιδιωτικά κι εκτός των 5μηνων προγραμμάτων που λειτούργησαν πέρυσι) που είχαν ειδικό στο δυναμικό τους... Γνωρίζεις κάτι εσύ;
    Κι έτσι εκτός των άλλων ο δάσκαλος πρέπει να αναλάβει τα πάντα. Από αγάπη για τους μαθητές του.
    Μακάρι να είναι όλοι οι δάσκαλοι έτσι...
    Να μην υπάρχουν αυτοί που διεκπεραιώνουν μηχανικά τη δουλειά τους.

    Εγώ πάλι θα θυμάμαι όσο τον κυρα-Αντρέα που με έκανε να αγαπήσω τη μάθηση και τη διδασκαλία! 1980-81 και ο κυρα-Αντρέας δίδασκε σε κύκλο, στη φύση...έκανε τα δικά του! Αιρετικός για τον τότε δ/ντή και τους άλλους συνάδελφους!
    Α ρε Γλαύκη ...θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες....αλλά έχω έναν πίνακα να ολοκληρώσω...
    Έφυγααααα!
    Φιλιά και καλημέρες! ❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάλι θα θυμάμαι πάντα*

      Διαγραφή
    2. Αυτά που αναφέρεις είναι όνειρα θερινής νυκτός για την Ελλάδα!!! Ούτε παράλληλη στήριξη δεν μπορούμε να έχουμε στις τάξεις μας όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη!!! Με μεγάλη δυσκολία στέλνουν άνθρωπο!!!
      Κοινωνικούς λειτουργούς μόνο μέσα από το περσινό πρόγραμμα κατάφεραν να έχουν κάποιες σχολικές μονάδες και μέχρι εκεί.
      Μας ωθούν να είμαστε πολυπραγμωνες και τους βολεύει άριστα, γιατί στόχος τους είναι λιγότερο προσωπικό που θα αναλαμβάνει πολύ σοβαρές πια καταστάσεις με τα λιγότερα χρήματα!!! Αριθμοί είμαστε και τίποτε άλλο... έχοντας και την κοινωνία τρελαμένη να στρέφεται εναντίον μας με το παραμικρό, με ψίλλου πήδημα ειλικρινά!!! Λειτουργούμε ως κυματοθραύστες σε αυτή την δύσκολη περίοδο... δεν μπορείς να φανταστείς!!! Προσωπικά χαίρω απίστευτης εκτίμησης από τους γονείς και έχω εξαιρετική συνεργασία, όμως αυτό δεν λέει τίποτε όταν γύρω σου γίνεται χαμός. Το άσχημο είναι να προσπαθείς να κρατάς και τις ισορροπίες και στον σύλλογο διδασκόντων, γιατί όλοι μας είμαστε μέρη της κοινωνίας που περνά άσχημα!!!
      Κι εγώ θα μπορούσα να γράφω ώρες τόσο για καλά των εκπαιδευτικών όσο και για τα κακά μας, όμως τελειωμό δεν θα είχαμε αν ανταλλάσσαμε εμπειρίες και απόψεις!!!

      Τι πίνακας φτιάχνεις;;; Καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνεις!!!
      Φιλιά!!!

      Διαγραφή
  3. Οι περισσότεροι, στην καλύτερη, έχουν "παλιές" αντιλήψεις. Αρκετοί ξεκινούν με όνειρα, αλλά αποθαρρύνονται γρήγορα. Λίγοι επιμένουν. Κι ελάχιστοι καταφέρνουν να μείνουν παιδαγωγοί ως το τέλος...
    Οι συνθήκες ευννούν εκείνους τους πολλούς, δυστυχώς...
    Καλή σου μέρα, Δασκάλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπως έτσι είναι, Αλεξάνδρα μου! Εχθές και σήμερα ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο για ακόμη μία φορά με όσα αναφέρεις μέσα από συμπεριφορές των συναδέλφων μου. Είδα όλη αυτή την γκάμα που περιέγραψες!!! Είναι ένας λόγος που θέλω να φύγω από το επάγγελμα. Τελικά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω κι αυτό με θλίβει πολύ!!!
      Θα δούμε...
      Σ' ευχαριστώ για τον τίτλο! Τιμή μου μεγάλη!

      Διαγραφή
  4. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο σημερινός δάσκαλος νομίζω, αλλά υποθέτω πως είναι πάρα πολλές οι δυσκολίες και οι ιδιαιτερότητες. Εκφράζοντας τον θαυμασμό μου για τον συγκεκριμένο δάσκαλο, θα πω πως κι εγώ το ρόλο τους τον ένιωσα πιο καλά ως γονιός, όταν πήγαινα σχολείο και παρακολουθούσα το παιδί μου μέσω των δασκάλων του ή και αντίστροφα κι εκεί δόξασα το Θεό, που το παιδί μου είχε την τύχη να γαλουχηθεί από παιδαγωγούς κι όχι από απλούς δασκάλους. Την καλημέρα μου και καλή δύναμη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι από τις τυχερές κι εκείνες που έχουν να πουν πολύ καλά λόγια!!! Δεν είναι όλοι οι γονείς έτσι ούτε και οι δάσκαλοι!!!
      Να είσαι καλά, Λουλουδοκόριτσο!!!

      Διαγραφή
  5. Ας ήταν όλοι οι δάσκαλοι με την ίδια αγάπη και αφοσίωση στο ρόλο τους, όπως εσείς! Όπως θα ξέρετε κι εσείς όμως, κάποιοι είναι ακατάλληλοι έως επικίνδυνοι να χειρίζονται παιδικές ψυχές, άλλοι αδιάφοροι και κάποιοι επιλέγουν το "επάγγελμα" του παιδαγωγού, μα όχι το λειτούργημα.
    Τυχεροί οι μαθητές σας, είναι ευλογία να μαθητεύουν κοντά σε φωτισμένους ανθρώπους.
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δικιό, Μαρία, έτσι είναι. Υπάρχουν παντού και οι δύο όψεις!
      Το θέμα είναι ποια υπερισχύει σε κάθε επαγγελματικό χώρο, καθώς αυτό είναι που επηρεάζει και καθορίζει τελικά την ποιότητα της κοινωνίας!
      Σ' ευχαριστώ και καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  6. Μεγάλη αποστολή ο Δάσκαλος....! μεγάλη προσφορά, μεγάλα τα καθήκοντα.
    Υπάρχουν δάσκαλοι και δάσκαλοι Γλαύκοι. Κάποιοι που τιμούν το ρόλο τους και κάποιοι που τον εφτελίζουν.
    Καλή δύναμη να έχεις κοπέλα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να αντιλαμβανόταν την σημαντική αξία του ρόλου του και το πόσο καθοριστκός είναι για την διαμόρφωση της κοινωνίας!!!
      Αυτό αν συμβεί, τότε μπορεί πολλά ν' αλλάξουν!
      Καλό Σαββατοκύριακο, Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  7. Πολύ όμορφο κείμενο! Κακά τα ψέματα, τους δασκάλους του Δημοτικού πάντα τους θυμόμαστε. Ακόμα κι εμείς άνω των 50, όταν οι δάσκαλοι δεν ήταν τόσο μορφωμένοι όσο σήμερα, σκεφτόμαστε με αγάπη όσους ήταν πράγματι παιδαγωγοί.
    Εκείνο το σκιτσάκι με τις κουκουβάγιες, το έχω δει να διεκτραγωδεί και την κατάντια του διδακτορικού φοιτητή. Χεχε. Άλλα ταλαίπωρα αυτά. Τόσα χρόνια μοναξιάς, για ένα μέλλον αμφίβολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι είναι έτσι, διότι αυτό μένει στο παιδί. Η σωστή στάση του δασκάλου δίπλα του. Το γνωρίζω πολύ καλά μέσα από την εμπειρία μου τόσα χρόνια και βλέποντας παλιούς μαθητές μου ακόμα. Το ιδανικό είναι να συνδυάζει γνώση και παιδαγωγικό ρόλο, αν και ο δάσκαλος που είναι παιδαγωγός είναι ευαισθητοποιημένος ιδιαίτερα με τη δουλειά του, οπότε όποια γνωστικά κενά έχει στις περισσότερες περιπτώσεις κοιτά με κάποιο τρόπο να τα καλύψει.
      Αυτό με τα διδακτορικά σηκώνει μεγάλη κουβέντα για το κατά πόσο αξίζει να φτάνουν εκεί τόσα πολλά άτομα!!!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.