Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ο λυρικός οίστρος των "αριθμών" και η ευτυχία...


Ο παραπάνω τίτλος συνδυάζει μέρη από τους τίτλους δύο κειμένων που παραθέτω στη συνέχεια. Σερβίρεται εδώ και πάλι "κονσέρβα" - συνέχεια των φιλοξενιών και συνεργασιών που είχα, η οποία περιλαμβάνει τις δύο συνεργασίες με τους άνδρες φίλους της "μπλογκογειτονιάς", τον Μαζεστίξ από το τοίχο-τοίχο... και τον Πέτρο Ακυβέρνητο! Πού να το φαντάζονταν ποτέ ότι θα συναντιούνταν σε μια κοινή ανάρτηση... 
Για εξοικονόμηση χώρου και χρόνου ομαδοποιώ τα περισσότερα κείμενα σε ζεύγη, οπότε σκέφτηκα των ανδρών να μπουν παρέα... καντίλες θα βγάλουν!

 Ευχαριστώ θερμότατα και τους δύο για τις υπέροχες συνεργασίες που είχα μαζί τους!

 

Ο λυρικός οίστρος των "αριθμών"

(Γράφει η φίλη Γλαύκη. Σχολιάζει παρακάτω ο Μαζεστίξ.)
«Λυρικός οίστρος»! Αυτή η φράση μου έμεινε, τις τελευταίες ημέρες αναλύοντας ένα κείμενο του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου με τους μαθητές μου.
Ένας τέτοιος οίστρος θα έπρεπε να διακατέχει όσους κρατούν στα χέρια τους την τύχη της παιδείας και όχι ο εκδικητικός οίστρος…!
Γιατί μόνο με εκδίκηση μοιάζει ο ακρωτηριασμός του μέλλοντος των παιδιών, με ψαλίδισμα των φτερών των νεοσσών ή ακόμα χειρότερα με δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τους επιτρέπεται μόνο ν’ αναπνέουν…!!

Γι’ αυτούς είναι απλοί, φυσικοί αριθμοί, όπως όλοι μας, σαν τους αιχμάλωτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τα νούμερα κολλημένα στην πλάτη…

Υποκρίνονται το νοιάξιμο, τη φροντίδα, το «νέο σχολείο»… για το καλό τους!!
Μόνο «νέο» δεν μπορεί να είναι ένα τέτοιο σχολείο…
Άσκηση σεισμού και μέτρα για μαθητές και δασκάλους στοιβαγμένους σ’ αίθουσες 3 χ 3…

Προσωπικό, το οποίο αλλού ήταν να πάει, αλλού βρέθηκε κι ακόμα δεν ξέρει την επομένη που θα πατάει! Σαν ένα λεωφορείο όπου άλλος μπαίνει, άλλος βγαίνει κι άλλος χάνει τη στάση!!


Μαθήματα στεγνά, δίχως έμπνευση, δίχως φαντασία! Οι πόρτες και τα παράθυρα στενά κι απ’ έξω όλα σκοτεινά…
Το παιχνίδι και η χαρά σκιάζονται και φεύγουν μπροστά στην υποχρέωση!

Κρίμα, οι μέθοδοι πολλές και οι θεωρίες άλλες τόσες, όμως υποτάσσονται κι αυτές στην υποχρέωση, χάνοντας έτσι το δρόμο της αγάπης!

Κι ο γονιός δε στέκεται πάντα αρωγός. Τον νοιάζει ο βαθμός, άλλος ένας αριθμός, φυσικός ή δεκαδικός! Για άλλη μια φορά το παιδί λογαριάζεται ως αιχμάλωτος!!
Αιχμάλωτος, που όλο και πιότερο ασφυκτιά, αναζητώντας τρόπο να σπάσει τα δεσμά!!


Πόση χαρά, όμως, κι ελπίδα με κατακλύζει συναντώντας καθημερινά μάτια λαμπερά, που υπόσχονται πολλά…!
Φως διαχέεται παντού απολυμαίνοντας, μέρα με τη μέρα, κάθε χώρο από τα απόβλητα!!
Περιμένοντας, λοιπόν, να τα πιάσει εκείνα ο «λυρικός οίστρος»…

Τότε είναι που θα σκιαχτούν ΟΛΟΙ !!!


Τι λες, Μαζεστίξ;
Είναι έτσι;
Ή σφάλλω θλιβερά;

Γλαύκη, η σχέση σχολείου-παιδιών βρίσκεται σε διαρκή αναλογία με τη σχέση κοινωνίας-πολίτη.

Παλιότερα, που η κοινωνία ήταν σκληρή και αυστηρή, μονοδιάστατη και φτωχή, τα σχολεία ήταν αναλόγως φτωχά, αυστηρά και αυταρχικά, μονόπλευρα και τιμωρητικά.

Κι όμως, κάπου ανέτειλλε ένας μικρός ήλιος που φώτιζε τα ξυπόλητα παιδιά που ήθελαν να προοδεύσουν, να δημιουργήσουν, να μάθουν, να ξεφύγουν, να αναπτυχθούν.
Έτσι και οι πολίτες της τότε κοινωνίας. Μέσα στα χίλια στραβά που είχε η τότε κοινωνία, οι πολίτες μπορούσαν και συχνά έβρισκαν τους τρόπους για να ξεφύγουν και να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο. Κάτι που θα τους γέμιζε την ώρα που θα γύριζαν το μεσημέρι στο σπίτι με μισή φρατζόλα ψωμί στη μασχάλη κι ένα χαμόγελο ως τα αυτιά που θα κάλυπτε τα ταλαιπωρημένα τους μάγουλα.

Σήμερα, σε μια κοινωνία φυσικά πολύ πιο φιλελεύθερη, όπου το παιδί έχει κάθε είδους δικαίωμα και προστατεύεται από χίλιες μεριές, το σχολείο μοιάζει να συρρικνώνει τους ορίζοντες των παιδιών τελικά. Σα να υψώνει τοίχους γύρω τους.

Δεν υπάρχει πια ξύλο, βέργα, τράβηγμα αυτιού μέχρι… αποκολλήσεως, ούτε και τιμωρίες.
Μα το σχολείο μοιάζει να είναι πια πολύ πιο βασανιστικό για το παιδί!
Και μάλλον και για το γονιό του. Σαν μια θλιβερή υποχρέωση.
Και το σχολείο συκοφαντημένο, απαξιωμένο, δεν είναι πια έρωτας, μα κατάντησε μια… «τυπική διαδικασία», που τραγουδούσε κι ο Τερζής!
(σ.σ. όπως κι ο έρωτας, έτσι και το σχολείο "θέλει ψυχή και φαντασία"...)
Δεν είναι μόνο το κράτος που το απαξιώνει.
Είμαστε κι εμείς.

Εκεί που κάποτε το καμάρι του σογιού ήταν ο δάσκαλος ή ο γιατρός, σήμερα είναι ο μπάτσος κι ο στρατιωτικός.
Γιατί «εκεί έχει δουλειά σήμερα! Όχι που μου γίνονται όλοι γιατροί και δικηγόροι και ψωμολυσσάνε! Τέτοιον να πάρεις κόρη μου! Τα γράμματα δεν τρώγονται! Τα μισθά τρώγονται…»
Στην κοινωνία που ο μπάτσος ζυγίζει πιο πολύ απ’ το δικηγόρο, δεν μπορείς να περιμένεις σχολείο με δημιουργικότητα και φαντασία.
Έτσι κάπως είναι και η κοινωνία μας. Έχουμε τόσα και τόσα δικαιώματα, δε μας χτυπάει κανείς, δε μας φυλακίζει, δε μας εξορίζει κανείς.
Κι όμως είμαστε πολύ πιο φοβισμένοι, πολύ πιο αποκλεισμένοι, πολύ πιο παγιδευμένοι μέσα σε τοίχους, παρόλο που η ΕΑΤ-ΕΣΑ είναι πια μακρινό παρελθόν.
 

Τελικά ίσως να μη φταίνε απλά και μόνο τα εκπαιδευτικά συστήματα.
Ίσως υπάρχει μια μυστική αλήθεια στον κόσμο αυτό, που ίσως σας την έχω ξαναπεί.
Μια αλήθεια οξύμωρη.
Πως αν δέσεις τον άνθρωπο με αλυσίδες, αυτός θα δώσει τον αγώνα της ζωής του για να ελευθερωθεί.
Αν όμως δώσεις στον άνθρωπο ελευθερία, τότε αυτός τρέξει να κρυφτεί και να αλυσοδεθεί. Θα αναζητήσει την ασφάλεια.
Έτσι, κι αν μεγαλώσεις το παιδί σπάζοντάς του τις αλυσίδες, τότε αυτό θα τρέξει πίσω στα φουστάνια της μαμάς του να κρυφτεί.

Αλλά αν το μεγαλώσεις με μια αίσθηση «αλυσόδεσης», τότε (κι αφού πρώτα διακριτικά του δείξεις πού να ψάξει για τα κλειδιά) αυτό θα κάνει το παν για να ελευθερωθεί, για να ελευθερώσει το νου του, το πνεύμα του, το σώμα του, την ψυχή του, την καρδιά του.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν σ’ αυτό το «γενναῖον ψεῦδος» που έλεγε και ο Πλάτωνας.
Ας υποκριθούμε όλοι μαζί στα παιδιά πως τα αλυσοδένουμε, για να τα αναγκάσουμε να αγωνιστούν για να ανατρέψουν αυτά τα ίδια τον αριθμόκοσμο που τους ορίσαμε (και μας ορίσανε) να ζήσουν.






Επειδή τα παιδιά είναι ευτυχία σε τούτο τον κόσμο, ας δούμε παρακάτω πώς προσπαθήσαμε με τον Πέτρο να ορίσουμε την ευτυχία!

Κόντρα στην αίσθηση της εποχής, τι είναι ευτυχία; 


Με χαρά αποδέχτηκα την πρόκληση της Γλαύκης σε έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο. Θέμα της μεταξύ μας συζήτησης είναι η ευτυχία και πως αυτή ορίζεται.
Στο τέλος της συζήτησης η Γλαύκη θέτει το ίδιο ερώτημα προς όλους.
 

Γλαύκη
Ευ + τύχη. «Καλή τύχη» δηλαδή. Να σου πηγαίνουν τα πράγματα κατ’ ευχήν. Όσα σχεδιάζεις να σου βγαίνουν. Αυτή μάλλον είναι η ευτυχία.
Όπως είχε πει κάποτε ένας φίλος «όταν δεν έχω απάντηση για κάτι και φτάνω σε αδιέξοδο, αρχίζω και ‘σπάω’ τις λέξεις». Έτσι, λοιπόν, έγινε, και τώρα «σπάω» κι εγώ τις λέξεις μπροστά στο αδιέξοδο!
Είναι όμως έτσι;
«Αν ξέραμε τι μας κάνει ευτυχισμένους, θα ήταν εύκολο να το πετύχουμε. Αλλά η ευτυχία είναι η μεγάλη νίκη. Και ποιος ξέρει τον σωστό τρόπο για τη νίκη;
Σωστός τρόπος είναι αυτός που τελικά νίκησε. Και η ευτυχία μόνο στο τέλος κρίνεται. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε…» συνέχισε ο φίλος.
Είχε δίκιο;
Πώς θα όριζες, εσύ Πέτρο, την ευτυχία;




Πέτρος
Ευτυχία δεν είναι να μην έχεις προβλήματα, αλλά το να μη δυσκολεύεσαι να βρεις τη λύση τους.
Ευτυχία είναι να έχεις συνειδητοποιήσει ότι είσαι ένα ελάχιστο τίποτα σε ένα απέραντο πολύ.
Ευτυχία είναι να σε αγαπάει αληθινά έστω και ένας. Όταν σε αγαπούν περισσότεροι είσαι στον παράδεισο.
Ευτυχία είναι όταν σφιχταγκαλιάσεις το νεογέννητο παιδί σου, να καταλάβεις τι έκανες.
Ευτυχία είναι να την μοιράζεις και ας μην την έχεις.
Ευτυχία είναι όταν ξέρεις να μετατρέπεις τα λάθη σε εμπόδια, τα εμπόδια σε εμπειρίες, τις εμπειρίες σε ζωή.
Ευτυχία είναι όταν οι αγαπημένοι σου δεν αντέχουν στιγμή μακριά σου.
Ευτυχία είναι να νομίζεις ότι ζεις μέσα σε όνειρο και όταν ξυπνάς να είναι πάλι εκεί.
Ευτυχία είναι όταν κλαις και γελάς μαζί. Δυνατά.
Ευτυχία είναι να είσαι πηγή ευτυχίας.

Η ευτυχία ορίζεται από τον Ηρόδοτο στον περίφημο διάλογο του Κροίσου με τον Σόλωνα για τον “ολβιώτατο” (ευτυχέστερο) των ανθρώπων. Σύμφωνα με τον Σόλωνα, ευτυχισμένος είναι αυτός που στη ζωή του δεν είχε κουσούρια, δεν γνώρισε ασθένειες και συμφορές, απέκτησε καλά παιδιά και είχε καλά στερνά: “Μηδένα προ του τέλους μακάριζε” είχε πει ο Σόλων στον αποσβολωμένο Κροίσο.

Θεωρώ ότι η πιο πάνω αντίληψη αφορά τα δεδομένα εκείνης της εποχής, χιλιάδες χρόνια πίσω από τη σύγχρονη δική μας. Αν ζούσε σήμερα ο Ηρόδοτος ίσως να μην θεωρούσε τον Τέλλο τον Αθηναίο ως τον ευτυχέστερο των ανθρώπων, επειδή έζησε σε πόλη που ευημερούσε, είχε παιδιά εξαίρετα στο σώμα και την ψυχή, παιδιά που απέκτησαν δικά τους και που έζησαν όλα και την καλή αυτή ζωή ήρθε να την σφραγίσει ένας λαμπρός θάνατος, ο θάνατος στη μάχη.
Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος ευτυχισμένος στις μέρες μας όταν είναι και η πόλη του αυτάρκης, ούτε χρειάζεται πια να επιβεβαιωθεί η ευτυχία του πολεμώντας και πεθαίνοντας για την πατρίδα. Πιστεύω ότι η ευτυχία είναι ξεχωριστές στιγμές που αθροίζονται και δημιουργούν το σύνολο.
Αν μου ζητήσεις να κάνω ένα “ξεκαθάρισμα” και να ορίσω την ευτυχία με μόνο ένα από όσα σου προανέφερα, θα περιοριζόμουν στο: Ευτυχία είναι να την μοιράζεις και ας μην την έχεις.
Η υπέρτατη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι να μετατρέπει το δικό του σκοτάδι σε φως για όλους. 
 


Γλαύκη
Πέτρο, παίρνω ξανά την σκυτάλη από σένα με την τελευταία φράση σου «Η υπέρτατη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι να μετατρέπει το δικό του σκοτάδι σε φως για όλους». Φαντάζομαι ότι εννοείς «σκοτάδι» τις δύσκολες στιγμές που ζει κάποιος, αλλά παρόλα αυτά έχει περίσσευμα από το σχεδόν τίποτα να προσφέρει χαρά και αισιοδοξία στους άλλους. Όποιος δεν είναι σε θέση να διακρίνει τις στιγμές στη ζωή του που θα του προσφέρουν την αίσθηση της ευτυχίας, τότε δεν έχει να δώσει τίποτε στους άλλους. Έχει επιτρέψει στον εαυτό του να «στραγγίσει» και μαζί του «στραγγίζουν» και οι γύρω του…
Θα πρόσθετα, λοιπόν, πως η ευτυχία δεν χαρίζεται. Κερδίζεται!
Αρκεί να έχεις «καθαρή ματιά» και να ξέρεις να αθροίζεις σωστά…
Καθώς είναι στιγμές χαράς, επιτυχίας (μικρής ή μεγάλης), προσφοράς, ομορφιάς, μοιράσματος με τους άλλους.
Καθρεφτίζεται στα πρόσωπα όσων σε αγαπούν, σε φροντίζουν, που μαζί τους αισθάνεσαι ασφάλεια, ζεστασιά κι εμπιστοσύνη.
Απολαμβάνεις όσα έχεις και δεν έχεις συνέχεια την αίσθηση του ανικανοποίητου. Ευχαριστιέσαι από τα μικρά πράγματα και δεν κρατάς την χαρά σου μόνο όταν έρθουν τα μεγάλα.
Όπως το πιο μικρό μες στην καθημερινότητα αλλά πολύτιμο, να χαμογελάς και οι άλλοι σου ανταποδίδουν με θέρμη.
Μην περιμένεις το τέλος να τη δεις, ίσως έτσι χάσεις το ραντεβού μαζί της…
 

Γλαύκη
Τι είναι ευτυχία, τελικά;
Είναι η μεγάλη νίκη και μόνο στο τέλος κρίνεται, όπως έλεγε εκείνος ο φίλος;
Ή όσα ειπώθηκαν παραπάνω;
Μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση;
Τι λέτε;



20 σχόλια:

  1. Σύμπραξη ε; Από την εκπαίδευση στην ευτυχία. Ένα σχολείο που δεν αφήνει χρόνο στα παιδιά να χαίρονται τις παρέες και τους φίλους τους, παρά μονάχα να τρέχουν για τους ψηλούς βαθμούς είναι αποτυχημένο σχολείο. Γι αυτό χάνουμε το στοίχημα της ευτυχίας, γιατί μονίμως κυνηγάμε μία κατάκτηση και ξεχνάμε να συμπορευόμαστε. Είμαστε αντικοινωνικοί. Για μένα ευτυχία είναι ο άλλος, μοναχή μου ούτε στον παράδεισο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο σχολείο θα μάθει το παιδί να συμπορεύεται με τους άλλους κι όχι απλά να συνυπάρχει."Βάστα με να σε βαστώ ν' ανεβούμε στο βουνό" έλεγε ο λαός. Μαζί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν θαύματα! Όπου θρέφεται ο ανταγωνισμός από εκεί φεύγει η ανθρωπιά και τα σπουδαία έργα! Ναι, κατά ένα μέρος είμαστε πια αντικοινωνικοί, πορευόμαστε μόνο πλάι-πλάι χωρίς ανταλλαγή σε βάθος! Όταν το δεις να συμβαίνει όμως, είναι από τα πιο υπέροχα βιώματα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, καθώς τότε αισθάνεται μια απίστευτη πληρότητα! Κι αυτός είναι ο παράδεισος που περιγράφεις.

      Διαγραφή
    2. Οι παραπάνω συνεργασίες δείχνουν μία όψη της συμπόρευσης κάνοντας πέρα τον εγωισμό και τον ανταγωνισμό. Επειδή αναφέρθηκες σε σύμπραξη. Είναι όμορφη εμπειρία! Όταν γίνεται και δια ζώσης κι όχι εξ αποστάσεως είναι εξαιρετικό βίωμα και γίνεται με απίστευτη χαρά. Το έχω ζήσει με την αγαπημένη μου φιλέναδα συγγράφοντας ένα κεφάλαιο σ' ένα βιβλίο, όπου γράφαμε για πολύ καιρό και το διασκεδάζαμε παράλληλα με καφέδες, κρασιά κι ό,τι άλλο! Για να μην πάμε πίσω στα φοιτητικά...
      Συγγνώμη για την φλυαρία!

      Διαγραφή
  2. Καλά κάνεις και τα αναδημοσιεύεις. Εγώ ούτε αυτά είχα διαβάσει!
    Έχω αλεργία στους κανόνες και τις ασφυκτικές οδηγίες, γι' αυτό και ως προς το σχολείο, με εκφράζει το δικό σου κείμενο.
    Είναι ευτυχία να μπορείς να μένεις φωτεινός μες στα σκοτάδια, γι΄αυτό και ως προς το δύσκολο ερώτημα με εκφράζει πολύ το κείμενο του Πέτρου.
    Καλά να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σ' ενδιαφέρει να τα διαβάσεις, όχι τίτποτε άλλο να μην πάει εντελώς χαμένος ο κόπος αυτών των αναρτήσεων, που για κάποιους είναι κουραστικές και γιατί είναι πολύ το υλικό συγκεντρωμένο, αλλά αποτελούν κι επανάληψη για όσους τα έχουν ήδη διαβάσει. Σαν τα σήριαλ ένα πράμα...χεχε!

      Με τους κανόνες και τις οδηγίες δεν τα είχα ούτε εγώ πολύ καλά, όμως όπως σε όλες τις ομάδες τίθενται κανόνες, για να υπάρχει καλύτερη συνεργασία και αποτελεσματικότητα, η οποία δεν παρεμποδίζεται από ατελείωτες συγκρούσεις ή διαφωνίες, έτσι και στην σχολική τάξη διαμορφώνουν τα παιδιά μαζί με τον εκπαιδευτικό τους κανόνες και όσα θα πρέπει να τηρούνται, όσο είναι δυνατό, προκειμένου να υπάρχει αρμονική συνύπαρξη.
      Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα όρια και κάποιους κανόνες, για να μην βρίσκονται σε σύγχυση, αλλά και για να μπορούν να οριοθετούν τον εαυτό τους αργότερα. Η αυστηρότητα και η ακαμψία είναι το πρόβλημα. Επίσης, οι κανόνες υπάρχουν, για να καταπατούνται κάποιες φορές κι εκεί φαίνεται αν θέλεις και η εξυπνάδα του άλλου... αν έχει να το στηρίξει με επιχειρήματα αυτό που έκανε. Κατά βάθος μ' ενθουσιάζει αυτό όταν το βλέπω από τα παιδιά, άσχετα αν εμποδίζει την δουλειά μου η αταξία τους!!! Είμαι περήφανη και από μέσα μου γελώ!

      Όσο γι' αυτό που λέει ο Πέτρος για την ευτυχία, είναι το πιο όμορφο και το πιο δύσκολο. Πολλές φορές όμως βλέπουμε ανθρώπους να το κάνουν πράξη, γιατί έχουν νιώσει πολύ βαθιά το σκοτάδι, ώστε ν' αγαπήσουν αληθινά το φως, οπότε είναι σε θέση να το μεταδώσουν!
      Σ' ευχαριστώ για τον κόπο να διαβάσεις και να σχολιάσεις!

      Διαγραφή
  3. Να δώσω κι εγώ έναν ορισμό στην ευτυχία;
    Ευτυχία είναι να έχεις όσα έχεις ανάγκη και να έχεις ανάγκη όσα έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, φιλόσοφέ μου, είναι κι αυτό ευτυχία, όμως, η λέξη κλειδί στον ορισμό σου είναι το "όσα", διότι αυτό είναι που όταν δεν υπάρχει σε κάνει τελικά δυστυχή (αν ακολουθήσουμε απόλυτα τον ορισμό)!
      Στην ζωή μας δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα "όσα" έχουμε ανάγκη πολλές φορές ούτε "όσα" έχουμε τα έχουμε πάντα κι αυτά ανάγκη. Εκεί παίζει τον ρόλο της η ζυγαριά που λέω κι εγώ. Αν τα περισσότερα από αυτά που έχεις ανάγκη, τα έχεις και αν από αυτά που έχεις, τα περισσότερα τα έχεις ανάγκη, τότε μπορείς να είσαι ιδιαίτερα ευτυχής. Αν δεν το βλέπεις έτσι γίνεσαι αγνώμων απέναντι στην ζωή που στην πραγματικότητα δεν σου οφείλει τίποτε, μια και όταν γεννιόμαστε δεν υπογράφουμε με κανέναν κάποιο συμβόλαιο ότι όλα θα μας έρθουν όπως τα επιθυμούμε.
      Έτσι, θεωρώ ότι δεν χάνουμε τις στιγμές ευτυχίας από τα χέρια μας είτε αυτές που θα μας συναντήσουν είτε αυτές που θα πλάσουμε εμείς.
      Θα συμπλήρωνα, λοιπόν, στον ορισμό σου το "πολλά από όσα" έχουμε ανάγκη. Μπορούμε επίσης να συμπεριλάβουμε και όσα είχαμε ανάγκη και κάποια στιγμή τα είχαμε κι ας μην τα διατηρήσαμε, γιατί κι αυτό είναι μέρος της ευτυχίας μας. Είναι οι μικροί μας θησαυροί που είναι κλεισμένοι στο μπαουλάκι τους κι έιναι μαζί μας!
      Όπως και να 'χει μου άρεσε πολύ ο ορισμός σου.
      Πάλι πολλά είπα! Πρωτότυπο...
      Σ' ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  4. Αυτοί οι διάλογοι... που η μία εκδοχή συμπληρώνει την άλλη, δίνοντας ολόκληρη την εικόνα. Πώς μ' αρέσουν αυτές οι "συζητήσεις"!
    Γλαύκη μου εξαιρετική η ιδέα σου να μας τα θυμίσεις και να μεταφέρεις εδώ στο καφέ σου, τα ανταμώματα με δυο "μεγάλους" μετρ του φιλοσοφείν. Να είστε καλά και αν σου βρίσκεται κάτι άλλο στο ντουλάπι με τα "παλιά", ευπρόσδεκτο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, βγάζω συνέχεια από το ντουλάπι αυτές τις μέρες και θα βγάλω κι άλλα αύριο και την άλλη εβδομάδα, μέχρι που θα βαρεθείτε, προκειμένου να ολοκληρώσω το αρχείο μου εδώ. Είναι μια καλή ευκαιρία πάντως να τα θυμηθούμε οι παλιότεροι και να τα διαβάσουν οι νέοι εδώ αναγνώστες.
      Χαίρομαι που σας αρέσει!
      Όσο για τους "μεγάλους" μετρ του φιλισοφείν, ήταν μια όμορφη συγκυρία η συνεργασία μαζί τους και με τιμούν μ' αυτήν!
      Το άμεσο πρόγραμμα του Café: αύριο κάποια στιγμή θα βγάλω στον αέρα τις παλιές μου ιστορίες του καφενέ και συνέχεια έχει με την καινούρια ιστορία, ουφ, επιτέλους την έγραψα!
      Μας έχεις κάνει σκόνη, βρε πουλάκι μου... δεν πιάνεσαι! Πού να σταθούμε εμείς;
      Καλό ξημέρωμα και σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

      Διαγραφή
  5. Τις θυμάμαι πολύ καλά όλες αυτές τις "συνεργασίες" με τα παιδιά (που λέει ο λόγος! χαχα!) Και σου έστειλα πριν λίγο, άλλο ένα λινκ με μια "συνεργασία", που την αγάπησα πολύ επίσης! Φιλιά πολλά και καλό βράδυ :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μύνημα ελήφθη και πράξη θα γίνει σε λίγες μέρες να το διασκεδάσω κι εγώ μ' αυτή την ανάρτηση, γιατί τότε είχες παραλάβει το κομμάτι μου κι εγώ έτρεχα στα νοσοκομεία... Δεν είχα προλάβει ούτε τα σχόλια να δω και μη σου πω ότι δεν τα έχω δει ακόμα! Είναι ευκαιρία, λοιπόν, και σ' ευχαριστώ που μου την έδωσες!
      Άσε τα παιδιά (που λέει ο λόγος), γιατί ο ένας τουλάχιστον δεν έχει πάρει είδηση ακόμη την πρώτη... κοινή τους ανάρτηση!!!
      Καλό ξημέρωμα, Πετράδι μου!!!

      Διαγραφή
  6. Επειδή δεν θυμάμαι τα κείμενα και θέλω να τα διαβάσω πάλι ( με ξεκάθαρο κεφάλι) θα έρθω αύριο...ελπίζοντας ότι θα είναι πιο ξεκούραστο ☺
    Καλό ξημέρωμα Γλαύκη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μου κουρασμένο κοριτσάκι, εδώ θα είναι τα κείμενα κι όποτε πάρεις ανάσα, έλα!!! Θεωρώ ότι αξίζει να τα ξαναδιαβάσεις.
      Να είσαι καλά, γλυκό μου μπουκλωτό!!!

      Διαγραφή
    2. Ναι, έχω ένα θέμα με τους χρόνους μου αλλά όχι με τις υποσχέσεις μου γενικότερα!
      Κοίτα να δεις που δε θυμόμουν τίποτα!
      Σήμερα με ξεκάθαρο κεφάλι διάβασα και φεύγω κρατώντας αυτό:
      Ευτυχία είναι να την μοιράζεις και ας μην την έχεις.

      Αν τη μοιράζεσαι ...τη βρίσκεις λέω εγώ!
      Φιλιά!♥

      Διαγραφή
    3. Μέσα σε τέτοιο χείμαρρο κειμένων, αναρτήσεων και τόσων πολλών ατόμων, τι να πρωτομείνει; Είναι πολύ φυσικό, οπότε μάλλον καλά κάνω και τα ανδημοσιεύω!
      Το μοίρασμα και η συντροφικότητα είναι ανεκτίμητα και σου δίνουν πραγματικά την αίσθηση του παραδείσου, όπως λέει και η Χριστίνα παραπάνω!
      Πάω να δω και το τελευταίο σου σχόλιο...

      Διαγραφή
  7. Τι καλά που τα αναδημοσίευσες!
    Τα... ασημικά του σπιτιού (ή του καφενείου) πρέπει να είναι ανοιχτά για χρήση και απόλαυση!
    Άμποτε ο Λυρικός Οίστρος να κυριεύσει, κάποτε, την παιδεία μας, μήπως και μάθουμε να μετατρέπουμε το σκοτάδι σε Φως!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Που είσαι, βρε Αννούλα μου;
      Ήρθες και από ό,τι βλέπω μαζεύεται ξανά η παλιοπαρέα... μόνο το Ακυβέρνητο ον και η Σοφία λείπει από τους γνωστούς άγνωστους!!!
      Σ' ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια και μακάρι ν' ανθίσει η Παιδεία μας και να φωτίσει ο τόπος όλος! Η ιστορία του καφενέ που θα βγάλω έχει σχέση μ' αυτήν.
      Αν έχεις έμπνευση και θελήσεις να γράψεις κι εσύ, είσαι πάντα ευπρόσδεκτη!

      Διαγραφή
  8. Σου κρατάω μούτρα επειδή έβαλες πρώτα τον ακατανόμαστο και μετά εμένα.
    Μόλις τον πετάξεις από την ασπίδα φώναξε με να ανέβω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μην κρατάς μούτρα, Πετρή μου, γιατί σας έβαλα με βάση την χρονική σειρά των φιλοξενιών - συνεργασιών! Άσε, που ταίριαζε το θέμα των παιδιών να καταλήγει στο θέμα της ευτυχίας...
      Δεν λες που εδώ οι κυρίες φιλενάδες μίλησαν για μεγάλους μετρ του φιλοσοφείν (Μαρία), για σας τα "παιδιά" (όπως λέει το Πετράδι), για υπέροχες συνεργασίες (εγώ)!!! Τι άλλο θες, παιδάκι μου;
      Όσο για τον ακατανόμαστο, χλωμή η πτώση του από την ασπίδα και ειδικά με δική μου σπρωξιά, τρικλοποδιάκλπ, κλπ... Θα κατέβει μόνο, αν τρέξει για... τα ισόβια δεσμά!!! Δεν εγκαταλείπει με τίποτα, σου λέω, το μεταφορικό μέσο του αρχηγού!!!
      Σ' ευχαριστώ για την... έξυπνη επίσκεψη!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.